Dickens wprowadza "Dzwonami..." w niesamowitą zadumę. To takie grudniowo-gwiazdkowe katharsis dla każdej duszy - wrażliwej i nie bardzo. Nawet największy cynik podczas lektury poczuje to coś, co każe poczuć odpowiedzialność, wygrzebać dawno zapomniane poczucie empatii i odnaleźć lata temu odrzuconą magię świąt. Mało tego! U Dickensa postanowienia noworoczne znowu mają sens! Autor, wieczny obrońca pokrzywdzonych, biednych, ale tak naprawdę mógłby być po prostu patronem wrażliwców, czy osób, które nie boją się kierować w życiu sercem.

Toby powtarzał: "Jesteśmy źli, pod każdym względem źli. (...) Źli z urodzenia. Nie mamy prawa żyć na tej ziemi". U Dickensa postaci są, owszem, mocno przerysowane, to zdążyłam już zauważyć, ale nietrudno to zrozumieć - zestawienie śnieżnobiałej niewinnej duszy Truchcika z wypełnionymi nienawiścią, tabelami, cyframi i rachunkami wnętrzami bankierów czy rajców bije po oczach. Ale przecież tu o to chodziło, mamy dostrzec te antynomie.

Mimo nagromadzenia scen wręcz żywcem wziętych z horroru, postaci demonicznych (na myśli mam przede wszystkim bohaterów fantastycznych), zakończenie jest... ckliwe, banalne? Możnaby powiedzieć, że w obliczu dramatów rozgrywanych na płaszczyźnie fantastycznej - jest zaskakujące, ale to chyba nie to. Raczej wiadomo było, że autor w swym zamierzeniu nigdy nie gdzie miał pogrążenia bohaterów pokroju Meg, Toby'ego albo Willa - a to w imię własnych ideałów.

Na zakończenie cytat, a tak naprawdę metaforyczny fragment owego cytatu. Znaleziony, nie kradziony, przebardzo cudowny, choć smutny:

"Tego dnia rok był bardzo stary. Cierpliwy rok przeżył swoje życie pośród oszczerstw i wymówek tych, co go spotwarzali, choć on pilnie wypełniał swoją powinność. Wiosna, lato, jesień, zima. Przepracował w ciężkim znoju cały wyznaczony mu cykl i teraz miał złożyć głowę na śmiertelnym łożu. Sam pozbawiony nadziei, swobody działania, radości żywo odczuwanej, był przecież dla wielu pracowitym posłannikiem radości i teraz na schyłku życia, odwoływał się do ludzi, aby przez pamięć na jego dni pracowite i cierpliwe pozwolili mu umrzeć w spokoju. Toby mógł był odczytać w tej śmierci starego roku alegorię dolina biednego człowieka".

Dickens wprowadza "Dzwonami..." w niesamowitą zadumę. To takie grudniowo-gwiazdkowe katharsis dla każdej duszy - wrażliwej i nie bardzo. Nawet największy cynik podczas lektury poczuje to coś, co każe poczuć odpowiedzialność, wygrzebać dawno zapomniane poczucie empatii i odnaleźć lata temu odrzuconą magię świąt. Mało tego! U Dickensa postanowienia noworoczne znowu mają...