Powrót do nastoletniego szarpania się samej ze sobą. Siedemnastoletnia Chun Sue nie może odnaleźć się w rzeczywistości, w której powinna przykładać się do nauki w szkole myśląc perspektywicznie o dojrzałej przyszłości. Świat widziany oczami dziewczyny jest ponury i pełen cierpienia, gubi się ona we własnych depresyjnych emocjach i braku motywacji do działania. Ból istnienia i lęk próbuje zagłuszyć przypadkowymi związkami z chłopakami i seksem, włóczeniem się po mieście i muzycznych imprezach, nielegalnym nocowaniem poza domem. Miota się, rozważa rzucenie szkoły, która nudzi ją śmiertelnie i nie uczy niczego ważnego. Jedynymi rzeczami, jakimi zainteresowana jest bohaterka są undergroundowe zespoły rockowe, z którymi przeprowadza wywiady i publikuje w pisemkach muzycznych oraz pisanie i poezja.

Książka jest bolesna i niejednokrotnie przygnębia. Było mi żal bohaterki, tym bardziej, kiedy przypominałam sobie własne boleści nastoletniego samopoczucia. Jednak nie oceniłam jej wysoko. Miejscami stawała się nudna i niczym nie zachwyciła. Aczkolwiek dla młodych ludzi może być o tyle pożyteczną lekturą, że zobaczą, że inni też przechodzą przez podobne stany psychiczne i nie będą się czuli nienormalni. Reszcie niespecjalnie polecam.

Powrót do nastoletniego szarpania się samej ze sobą. Siedemnastoletnia Chun Sue nie może odnaleźć się w rzeczywistości, w której powinna przykładać się do nauki w szkole myśląc perspektywicznie o dojrzałej przyszłości. Świat widziany oczami dziewczyny jest ponury i pełen cierpienia, gubi się ona we własnych depresyjnych emocjach i braku motywacji do działania. Ból istnienia...