"Kod Leonarda da Vinci" to pierwsza książka Browna, którą przeczytałam i byłam nią oczarowana od pierwszych scen w Luwrze, kiedy na scenę brawurowo wkroczyła Sophie Neveu. Wiem, że to typowa literatura rozrywkowa, że nic znaczącego do mojego życia nie wniosła, ale i tak będzie zdobiła moją półkę ulubione. Już się przecież publicznie przyznałam, że łasa jestem na takie historie, chociaż fakty w nich aż piszczą od naciągania. Piiii, piiiii.

Jak już zauważyłam - takie opowieści przypominają mi trochę przygody Pana Samochodzika, a tam jakoś nikt się nie czepiał, że główny bohater śmiga po lądzie i wodzie wynalazkiem domorosłego mechanika, którego rodzina uznawała za niekoniecznie zdrowego na umyśle. Pamiętam też jak dziś, że w LO wstyd się było przyznać, że się czytało "Kod", a że się podobało - to już w ogóle. Wszyscy byli tacy oczytani, oryginalni jak Tofik z kabaretu, dolary i kompakty. Nikt takiego literackiego chłamu nie tykał, nawet kijem przez szmatę. Tylko ja byłam taka odważna.

Przeczytałam, pojarałam się tajemniczymi znakami, sektami, śladami, spiskami i tym podobne. Z przyjemnością przeczytałam ostatnio "Kod" po raz kolejny i pewnie jeszcze kilka razy w życiu z chęcią po niego sięgnę, czego raczej nie mogę powiedzieć o tych wszystkich książkach, które go "obalają". Wydaje mi się, że wystarczy nie brać wszystkiego tak śmiertelnie poważnie, wtedy żadne obalanie nie będzie potrzebne, chociaż takie obalanie to tytuł chwytliwy i pewnie zarobić na tym też nieźle można. Podobnie oburzenie KK też jest dla mnie trochę niezrozumiałe, przecież to nie prawda objawiona tylko prosta rozrywka, poza tym książka nie leży na dziale historii czy teologii, tylko czyha na półkach beletrystyki. Bez paniki, to fikcja.

Podziwiam Browna za głowę pełną pomysłów i chęci do połączenia tej układanki. Książka oczywiście nie jest pozbawiona wad, ale przymykam oko na rambo-wyczyny Langdona, po prostu lubię faceta.

"Kod Leonarda da Vinci" to pierwsza książka Browna, którą przeczytałam i byłam nią oczarowana od pierwszych scen w Luwrze, kiedy na scenę brawurowo wkroczyła Sophie Neveu. Wiem, że to typowa literatura rozrywkowa, że nic znaczącego do mojego życia nie wniosła, ale i tak będzie zdobiła moją półkę ulubione. Już się przecież publicznie przyznałam, że łasa jestem na takie...