Stara, dobra Kłamczucha znowu w akcji. Nie jest już co prawda taka przebojowa jak wcześniej, ale ciągle bawi. Tym razem w doborowym towarzystwie, w którym moim zdaniem prym wiódł brodaty młodzieniec o kwiecistej wręcz wymowie.

Po przeczytaniu „Brulionu Bebe B.” doszedłem do wniosku, że Musierowicz mogłaby napisać jeden tom bez usilnego łączenia nastolatków w pary. Owszem, to ten wiek, hormony się burzą, uczucia kotłują, młodość wrzeszczy i wręcz wyje do księżyca, ale przecież nie spłycajmy aż tak – wiek nastoletni to nie jest jedynie karuzela zakochań, odkochań i marzeń o rycerzu, który nagle nadjedzie w białym BMW.

Cóż, opowieść sama w sobie nie powala, historia Bebe niczym szczególnym nie ujmuje w świetle wcześniejszych dokonań Musierowicz, ale nie mogę też uznać ją za nieciekawą. Lekko zagubiona nastolatka, z wyobcowanym bratem, z dziwaczną relacją z matką, która na dodatek wyjeżdża za pracą. A jak dorzucić do tego, że w jej życie z siłą huraganu wpada nagle legendarna już Anielka, a z nią rozbrajający Bernard to można zapomnieć o nudzie.

Dialogi Anieli i Bernarda są wręcz rewelacyjne. Warto tę książkę przeczytać chociażby dla nich. Ponadto sceny happeningu, rozmowy Pieroga i Bernarda na wywiadówce czy awantura na ulicy spowodowana lunatykowaniem to wręcz perełki. Zabawne też są notatki w tytułowym brulionie, a już zwłaszcza komentarze Bernarda.

Polecam.

Stara, dobra Kłamczucha znowu w akcji. Nie jest już co prawda taka przebojowa jak wcześniej, ale ciągle bawi. Tym razem w doborowym towarzystwie, w którym moim zdaniem prym wiódł brodaty młodzieniec o kwiecistej wręcz wymowie.

Po przeczytaniu „Brulionu Bebe B.” doszedłem do wniosku, że Musierowicz mogłaby napisać jeden tom bez usilnego łączenia nastolatków w pary. Owszem,...