Recenzja książki pt. "Mój rok- wiosna" autorzy: Jivo Taniguchi, Jean- David Morvan

W komiksie "Mój rok- wiosna" autorzy skupili się na bardzo istotnej problematyce. Książka jest potwierdzeniem na to, że ważną tematykę można przedstawić w formie dymków z tekstem. Poznajemy dziewczynkę z zespołem Downa. Capucine podobnie jak jej rówieśnicy ma swoje ulubione zabawy, czynności, które dostarczają wielu radości. Pewne sprawy postrzega jednak inaczej, zdarza się, że pozostaje niezrozumiała dla otoczenia, a jej zachowania wzbudzają rozmaite emocje. Nie zmienia to faktu, że czuje, potrzebuje miłości i ciepła. Twórcy ukazali również, z jakimi dylematami borykają się rodzice dziewczynki. Ich dni nie zawsze wyglądają różowo, bywa, że wkradają się w nie liczne trudy i chwile zwątpienia. Podkreślono rangę pojęć takich jak: wsparcie, empatia. Myślę, że komiks zaciekawi dzieci, ale też młodzież i dorosłych. Odnosi się do niezwykle istotnych zagadnień, przekazuje wartościowe treści. W planach były kolejne części, niestety się nie ukazały i czytelnicy póki co muszą zadowolić się pierwszą.

Recenzja książki pt. "Mój rok- wiosna" autorzy: Jivo Taniguchi, Jean- David Morvan

W komiksie "Mój rok- wiosna" autorzy skupili się na bardzo istotnej problematyce. Książka jest potwierdzeniem na to, że ważną tematykę można przedstawić w formie dymków z tekstem. Poznajemy dziewczynkę z zespołem Downa. Capucine podobnie jak jej rówieśnicy ma swoje ulubione zabawy,...

Trudny temat, ale podany z dużym smakiem, urokiem i wrażliwością - zarówno graficznie, jak i fabularnie. Bohaterka jest przeurocza, ale to rzeczywistość wokół niej daje do myślenia. Niełatwa sytuacja, z bardzo realistycznym podejściem pokazującym dylematy, problemy i napięcia u bliskich.
Chętnie bym poznał ciąg dalszy...

Trudny temat, ale podany z dużym smakiem, urokiem i wrażliwością - zarówno graficznie, jak i fabularnie. Bohaterka jest przeurocza, ale to rzeczywistość wokół niej daje do myślenia. Niełatwa sytuacja, z bardzo realistycznym podejściem pokazującym dylematy, problemy i napięcia u bliskich.
Chętnie bym poznał ciąg dalszy...

Podobno dzieci nie rozumieją jak rozmawiają obok nich dorośli o dorosłych sprawach. Zwłaszcza takie dzieci jak Capucine. Ale to nieprawda i dobitnie możemy się dowiedzieć tego choćby z takiej mangi jak Mój rok. Wiosna Jirō Taniguchiego. Capucine to bardzo interesująca dziewczynka, uczennica początkowych klas szkoły podstawowej. Jest tylko dzieckiem i nie zdaje sobie sprawy z tego, jak zbudowany jest świat. A świat dziecka niepełnosprawnego intelektualnie nie jest najszczęśliwszy. Tak właśnie jest ze światem Capucine. Niby rodzice ją kochają, pani w szkole jest miła, zajęcia terapeutyczne ciekawe, ale coś zgrzyta. Ona, małe dziecko, zupełnie tego nie rozumie i być może dlatego w jej życiu pojawia się wymyślony przyjaciel – Durududu.

Ale manga Taniguchieego to nie tylko historia małej Cap. To także historia jej rodziców: zapracowanego ojca, który zastanawia się czy podjął dobrą decyzję i zmarnowanej życiem w ciągłych nerwach i stresie matkę, którą smuci już sam widok zmartwionej twarzy w lustrze. Wygląda na to, że decyzja o posiadaniu odmiennego dziecka, choć przemyślana, jest dla nich niezwykle trudna. Czy przezwyciężą swój smutek? Czy matka przypadkiem nie ma depresji, a ojciec nie dąży do romansu, by uciec od ponurej rzeczywistości?

Więcej na https://www.monime.pl/jiro-taniguchi-moj-rok-wiosna/

Podobno dzieci nie rozumieją jak rozmawiają obok nich dorośli o dorosłych sprawach. Zwłaszcza takie dzieci jak Capucine. Ale to nieprawda i dobitnie możemy się dowiedzieć tego choćby z takiej mangi jak Mój rok. Wiosna Jirō Taniguchiego. Capucine to bardzo interesująca dziewczynka, uczennica początkowych klas szkoły podstawowej. Jest tylko dzieckiem i nie zdaje sobie sprawy...

Główną bohaterką mangi jest ośmioletnia Capucine cierpiąca za zespół Downa, która postrzega otaczający ją świat troszkę inaczej niż jej rówieśnicy. Dziewczynka jest jednak niebywale pogodnym dzieckiem, które z wielkim optymizmem wita każdy kolejny dzień i nowe pojawiające się wyzwania. Niestety zdecydowanie mniejszym entuzjazmem pała jej otoczenie w tym jej rodzice, którzy muszą sobie jakoś radzić z wychowaniem córki. Każda pojawiająca się trudność to doskonałe pretekst do tarć pomiędzy małżonkami, które niestety są coraz bardziej widoczne dla ich córki. Uzupełnieniem tego wszystkiego jest wszechobecna zieleń i budząca się do życia wiosenna przyroda.

Scenarzysta dzieła Jean David Morvan, bardziej znany jest rodzimemu czytelnikowi z serii Armada. W tym przypadku postanowił on jednak sięgnąć po bardziej niszowy, naprawdę trudny i mocno emocjonalny temat, który zdecydowanie kierowany jest do starszego czytelnika. Zagłębiając się w stworzoną historię, początkowo można odnieść wrażenia, że fabuła komiksu w całości będzie ukazana z perspektywy małej bohaterki. Po części tak jest, scenarzysta stara się pokazać funkcjonowanie Capucine w społeczeństwie, to jak postrzega ona świat i ludzi oraz jak reaguje emocjonalnie na pewne bodźce zewnętrzne. Nie zapomną on jednak o zapewnienia należytego miejsca w tytule reszcie rodziny Touret, która przeżywa swoje lepsze i gorsze momenty. Ojciec, mocno skupiony na pracy i wiecznie zmęczony, wymagający od córki „właściwego” zachowania, tak aby nazbyt nie wyróżniała się spośród innych dzieci. Matka starająca się pogodzić pracę zawodową z opieką nad dzieckiem, zdająca sobie doskonale sprawę z tego, że jej córka będzie miała w przyszłości spore problemu z otaczającym ją społeczeństwem. Mocno skomplikowane relacje rodzinne przedstawione są tutaj w skondensowanej formie, która jednak automatycznie wymusza na czytelniku chwilę refleksji nad tym, co właśnie przeczytał. Scenarzysta nie boi się również sięgnąć po pewne retrospekcje fabularne nadające całej fabule należytej głębi.

Poruszony tutaj temat jest bardzo trudny, przez co nie każdemu czytelnikowi przypadnie do gustu. Manga nie epatuje jednak nadmiernym dramatyzmem i przesadną melancholią, wręcz przeciwnie nasycona jest ona pozytywnymi emocjami, które pozwalają z pewną dozą optymizmu patrzeć w przyszłość (wszystko to za sprawą świetnie nakreślonej postaci Capucine). Pewne „pozytywne” znaczenie w odbiorze całego dzieła ma również tytułowa „wiosna”, ale jej znaczenie każdy czytelnik powinien odkryć samemu.

Cała recenzja na:

https://www.popkulturowykociolek.pl/2020/04/moj-rok-wiosna-recenzja-mangi.html

Główną bohaterką mangi jest ośmioletnia Capucine cierpiąca za zespół Downa, która postrzega otaczający ją świat troszkę inaczej niż jej rówieśnicy. Dziewczynka jest jednak niebywale pogodnym dzieckiem, które z wielkim optymizmem wita każdy kolejny dzień i nowe pojawiające się wyzwania. Niestety zdecydowanie mniejszym entuzjazmem pała jej otoczenie w tym jej rodzice, którzy...

Manga, która wygląda jak komiks. Przynajmniej ja tak to odebrałem. Kto miał w rękach Mój rok. Wiosna, wie o czym mówię. Znakomite dzieło, które przegląda się z przyjemnością.

A opowiada ono o pewnej pełnej radości dziewczynce, która jest lekko upośledzona. Jej spojrzenie na świat jest pełne ciekawości i pytań, na które szuka odpowiedzi. Zauważa to co rodzice przed nią chcieliby ukryć i rozumie więcej niż sądzą inni.

Przepiękna i pełna mądrości opowieść. Także ciepła i zawiera mnóstwo zrozumienia dla małej Capucine i jej spojrzenia na świat. A sama szata graficzna zachwyca. Te kolory... Polecam.

Manga, która wygląda jak komiks. Przynajmniej ja tak to odebrałem. Kto miał w rękach Mój rok. Wiosna, wie o czym mówię. Znakomite dzieło, które przegląda się z przyjemnością.

A opowiada ono o pewnej pełnej radości dziewczynce, która jest lekko upośledzona. Jej spojrzenie na świat jest pełne ciekawości i pytań, na które szuka odpowiedzi. Zauważa to co rodzice przed nią...

Szkoda, że seria ta nigdy nie zostanie dokończona (bo - jeśli dobrze zrozumiałem - w zamyśle miała to być tetralogia). Pierwszy album to właściwie tylko prolog do naprawdę genialnej, poruszającej obyczajówki, ale jako samodzielne dzieło niestety się nie broni - główny problem został dotknięty zbyt powierzchownie, by wywrzeć na mnie jakiekolwiek wrażenie, czy wykrzesać ze mnie jakąkolwiek emocję. Nie polecam, chyba że dla samych ilustracji, bo te są przepiękne (te kolory!).

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Szkoda, że seria ta nigdy nie zostanie dokończona (bo - jeśli dobrze zrozumiałem - w zamyśle miała to być tetralogia). Pierwszy album to właściwie tylko prolog do naprawdę genialnej, poruszającej obyczajówki, ale jako samodzielne dzieło niestety się nie broni - główny problem został dotknięty zbyt powierzchownie, by wywrzeć na mnie jakiekolwiek wrażenie, czy wykrzesać ze...

WIOSNA Z DURUDUDU

Ten album to dzieło niezwykłe pod wieloma względami. Patrząc na okładkę i nazwisko rysownika możemy pomyśleć, że to manga, spoglądając natomiast na inne aspekty – zaczynając od nazwiska scenarzysty, przez format, układ stron i w pełni kolorowe wnętrze, trudno nie odnieść wrażenia z obcowania z komiksem europejskim. Niezwykłe są także emocje. I przepiękna szata graficzna, która zachwyca na każdym kroku.

Capucine ma zaledwie osiem lat, ale nie jest taka jak inne dzieci. Pomimo usilnych starań nie potrafi być, jak jej rówieśnicy, zupełnie inaczej niż oni pojmując otaczający ją świat. Dlaczego? Chociaż nie widać tego po niej Capucine cierpi na zespół Downa. Chodzi wprawdzie do normlanej szkoły, jednak nie jest w stanie ogarnąć programu nauczania. Wszystko widzi przez swój własny pryzmat, z pasją graniczącą z obsesją rysuje swojego wymyślonego przyjaciela, którego nazwała Durududu, nie mniej pozostaje wesoła i pełna życia. Trudniej mają jej rodzice. Problemy z wychowaniem dziecka przekładają się też na zgrzyty w relacjach między nimi. Odmienne poglądy na różne sprawy nie pomagają. A wokół zielenią kwitnie wiosna.

Jirō Taniguchi to jeden z tych nielicznych mangaków, których prace nie tylko są nagradzane najważniejszymi komiksowymi nagrodami na świecie (np. komiksowy Oskar, czyli Eisner czy nagroda festiwalu w Angoulême),ale przekraczają granice. To właśnie on współtworzył najważniejszą graficzną koprodukcję europejsko-japońską („Ikar”),a teraz udowadnia po raz kolejny, że doskonale czuje się zarówno w klasycznej mandze, klimatach amerykańskich jak również europejskim komiksie.

Za scenariusz „Wiosny” odpowiada dobrze znany w naszym kraju (głównie za sprawą popularnej serii Science Fiction „Armada”) Jean-David Morvan. O ile jednak jego typowe, mainstreamowe komiksy były niezłe, ale nie wybijały się jakoś szczególnie ponad inne, o tyle historia małej Cap opowiedziana została wręcz rewelacyjnie. Najbardziej zachwyca i uderza jej prostota. Życiowa prawda skryta na stronach, podszyty wesołością smutek i radość, za którą kryją się łzy. Emocji i wzruszeń jest tutaj wiele, na szczęście nie są one tanie. Nie ma w „Moim roku” gry na uczuciach, jest natomiast wierne oddanie tematu z jego blaskami i cieniami. A wszystko to absolutnie genialnie zilustrowane.

Szata graficzna Taniguchiego zachwyca. Morvan zawsze miał szczęście do znakomitych rysowników, nie mniej żaden z nich nie był tak rewelacyjny, jak Taniguchi. Japończyk w swoich ilustracjach połączył cechy komiksu europejskiego (kadrowanie, format plansz a nawet oszczędna, stonowana kolorystyka) z niesamowitą dbałością o szczegóły, pięknem i delikatnością kreski, jaką cechują się autorzy z Kraju Kwitnącej Wiśni. Efekt jest imponujący. Szczególnie w kadrach, które ukazują panoramę miasta czy krajobrazy – w amerykańskich komiksach coś podobnego zdarza się na splashpage’ach albo dwustronicowych planszach, tu w pojedynczych kadrach; jak dla mnie mistrzostwo. Detale i realizm zachwycają więc i sprawiają, że całość chce się oglądać jeszcze długo po tym, jak skończyło się czytać „Wiosnę…”.

Jako całość ten komiks to prawdziwa rewelacja. Coś na styku dwóch światów, dwóch kultur i dwóch stylów, a zarazem także swoista nowa jakość prezentująca to co najlepsze z twórczości z obu stron świata. Dlatego polecam gorąco, lektura tego albumu to czysta przyjemność, a co istotne skłaniająca do refleksji. Warto więc po niego sięgnąć pod każdym względem.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/11/08/moj-rok-wiosna-jean-david-morvan-i-jiro-taniguchi/

WIOSNA Z DURUDUDU

Ten album to dzieło niezwykłe pod wieloma względami. Patrząc na okładkę i nazwisko rysownika możemy pomyśleć, że to manga, spoglądając natomiast na inne aspekty – zaczynając od nazwiska scenarzysty, przez format, układ stron i w pełni kolorowe wnętrze, trudno nie odnieść wrażenia z obcowania z komiksem europejskim. Niezwykłe są także emocje. I przepiękna...

Ta opowieść jest taka prawdziwa. Tyle w niej trafnych spostrzeżeń i realizmu.
Bardzo duży format, twarda okładka, wszystkie strony są kolorowe, a kadry są przepięknie pokolorowane. Żadne tam komputerowe kolorowanie - prawdziwa ręczna robota! Niektóre kadry są tak pięknie narysowane że aż sielankowe - niebo w wieczornych barwach, trawniki ze śladami koszenia, miasto nocą i wiele innych. To sprawia, że dla samych rysunków warto było, a przecież fabuła też mnie wciągnęła. Chciałabym się dowiedzieć jak rodzina poradzi sobie w przyszłości.
Papier szorstki i żółtawy - wygląda jak ze starych elementarzy do pierwszych klas - i o dziwo dość dobrze się wkomponowuje w całość wrażenia jakie mam o tej mandze.
Chyba nie mam drugiej tak ładnie wydanej mangi.

Ta opowieść jest taka prawdziwa. Tyle w niej trafnych spostrzeżeń i realizmu.
Bardzo duży format, twarda okładka, wszystkie strony są kolorowe, a kadry są przepięknie pokolorowane. Żadne tam komputerowe kolorowanie - prawdziwa ręczna robota! Niektóre kadry są tak pięknie narysowane że aż sielankowe - niebo w wieczornych barwach, trawniki ze śladami koszenia, miasto nocą i...

Smutna i nijaka historyjka (a w zasadzie początek historyjki). Plus za przepiękne ilustracje.

Smutna i nijaka historyjka (a w zasadzie początek historyjki). Plus za przepiękne ilustracje.

Przeczytałam ten komiks za jednym razem. Opowiada o naprawdę ważnych w życiu rzeczach.

Przeczytałam ten komiks za jednym razem. Opowiada o naprawdę ważnych w życiu rzeczach.