O książce usłyszałam dzięki mojej nauczycielce, która starając się nas zachęcić do nauczanego przedmiotu, przeczytała najbardziej uderzający w czytelnika fragment. Fragment, który dokładnie pokazywał co się dzieje z ciałem człowieka po ogromnej dawce napromieniowania. Wysłuchaliśmy, niektórzy nawet ze zrozumieniem, a później zapomnieliśmy. Ostatnie wydarzenia (zawalenie się dachu i części ścian maszynowni elektrowni w Czarnobylu) przypomniały mi o tej książce.
Czytałam ją kilka dni, po kawałku, bo przyjęcie tak dużej liczby słów przepełnionych bólem i tęsknotą byłoby niemożliwe. Nie jest też wykonalnym opisać ten zbiór wspomnień kilkoma zdaniami. Każdy monolog to inna historia; ojca, matki,żony, dziecka czy człowieka starszego, który niczego nie rozumiał.
Jestem pewna, że nigdy nie zapomnę jak duże wrażenie zrobiła na mnie ta książka i każdemu choć trochę interesującemu się Czarnobylcami będę ją na pewno polecać. Ze szczególnym uwzględnieniem osób, którzy mówiąc o tej tragedii wspominają o mutantach, dwugłowych psach i jeżach bez igieł.

"I ogólnie biorąc, zrozumiała, że w życiu najstraszniejsze staje się cicho i naturalnie"

O książce usłyszałam dzięki mojej nauczycielce, która starając się nas zachęcić do nauczanego przedmiotu, przeczytała najbardziej uderzający w czytelnika fragment. Fragment, który dokładnie pokazywał co się dzieje z ciałem człowieka po ogromnej dawce napromieniowania. Wysłuchaliśmy, niektórzy nawet ze zrozumieniem, a później zapomnieliśmy. Ostatnie wydarzenia (zawalenie się...