Przejmujący pamiętnik wroga.

Bohater nie jest ani sympatyczny, ani mądry. To dzięki swej głupocie często wychodzi z opresji. Jest zadufany w sobie, chciał zwyciężać, a dostał biedaczyna, mówiąc delikatnie, po dupie.
Opisy walk robią w każdym razie niesamowite wrażenie, są plastyczne, oddziałują na zmysły, w wielu miejscach po prostu doskonałe, ale w pewnym momencie człowiek zaczyna zastanawiać się nad wiarygodnością. I to jest największy problem. Napisano już sporo w tym temacie, więc nie będę powielał. Problemy z geografią, umundurowaniem, brak na liście żołnierzy itd. Jedna najważniejsza rzecz zdaje się przeważać na niekorzyść prawdomówności autora. Skoro sam, żyjąc tyle lat po wojnie nie odnalazł swych towarzyszy lub miłości, bo jak pisze, nie miało to już znaczenia, to niestety książka zdaje się znakomitą mistyfikacją. Nawet żołnierze "jego" formacji stwierdzają, że Sayer mógł(!) z nimi służyć.
Fatalnie czyta się o dzikich hordach Rosjan, chętnych Polkach, które z wielkim entuzjazmem oddawały się wspaniałym Niemcom, cieszyli się z tego nawet ich mężowie. Partyzanci są niehonorowi, bo atakują tyły jakże honorowych żołnierzy niemieckich. No i chociażby "nieszczęsna Luftwaffe" i "bohaterska". Tak, ta sama Luftwaffe, która zbombardowała Wieluń i inne miasta. Podobnych kwiatków jest tam więcej, a kto sięgnie, ten znajdzie.
Sam autor zazwyczaj albo nie strzelał, bo zastygał ze strachu, albo podawał amunicję.
Podsumowując, tekst chwyta czasem za gardło, ale przypomina też dyskretną, szeptaną propagandę, w której ci, co wojnę rozpętali, to przecież też są ofiarami. I to nawet niewinnymi!

Przejmujący pamiętnik wroga.

Bohater nie jest ani sympatyczny, ani mądry. To dzięki swej głupocie często wychodzi z opresji. Jest zadufany w sobie, chciał zwyciężać, a dostał biedaczyna, mówiąc delikatnie, po dupie.
Opisy walk robią w każdym razie niesamowite wrażenie, są plastyczne, oddziałują na zmysły, w wielu miejscach po prostu doskonałe, ale w pewnym momencie...