Z uwagi na upływ czasu temat mocno się zdezaktualizował. Tak jak i pozycja prasy drukowanej. Dziś pierwszym źródłem informacji są internet (szczególnie dla wykształconych i młodych) oraz telewizja (dla pozostałych). Ilość tytułów prasowych maleje z każdym rokiem, a pandemia tylko zdynamizowała ten proces.
Tymczasem u schyłku PRLu powstało popularnonaukowe opracowanie historii polskich gazet "i czasopism". Całość składa się z sześciu rozdziałów, z których dwa pierwsze napisał Jerzy Łojek, a kolejne na przemian Jerzy Myśliński i Wiesław Władyka. Każdy z nich jest opracowany metodą „od ogółu do szczegółu” i zawiera podstawowe przydatne informacje jeśli chodzi o tytuły, ich ilość, zasięg, kolportaż, charakter etc. Książka powstała pod koniec komuny, więc struktura rozdziałów o prasie polskiej w tym czasie jest prawidłowa, czyli z komunistami na końcu segmentu politycznego. Gorzej w ostatniej części, zatytułowanej „Polska Ludowa”, ale i tak lepiej, niż gdyby taką książkę wydano 10 lat wcześniej.
Wewnątrz znajduje się wiele ciekawych informacji, przydatnych osobom interesującym się historią. Jest także wiele zdjęć, minimalna bibliografia (literatura uzupełniająca),trochę tabel z danymi statystycznymi, indeks tytułów i nazwisk. Druk drobny i bardzo gęsty (wiadomo, czas kryzysu).
Pozycja ciekawa, aczkolwiek o coraz bardziej archiwalnym charakterze.

Z uwagi na upływ czasu temat mocno się zdezaktualizował. Tak jak i pozycja prasy drukowanej. Dziś pierwszym źródłem informacji są internet (szczególnie dla wykształconych i młodych) oraz telewizja (dla pozostałych). Ilość tytułów prasowych maleje z każdym rokiem, a pandemia tylko zdynamizowała ten proces.
Tymczasem u schyłku PRLu powstało popularnonaukowe opracowanie...

Wbrew temu, co może sugerować tytuł, pozycja ta stanowi jedynie zwięzły zarys dziejów polskiej prasy. Jest dobrą książką dla osób niezorientowanych w tematyce, gdyż zawiera podstawowe informacje z dziedziny prasoznawstwa. Jej celem jest popularyzatorstwo wiedzy o prasie, o czym świadczy m.in. brak przypisów bibliograficznych oraz nieco swobodna forma prowadzenia narracji.

PLUSY I MINUSY:
[+] Napisana jest stosunkowo prostym, klarownym językiem;
[+] wdraża w tematykę polskiego prasoznawstwa - można dowiedzieć się, jak pozyskiwano informacje prasowe, do kogo były adresowane poszczególne tytuły prasowe, z jakim spotykały się odbiorem społecznym, wreszcie autorzy oceniają polską prasę na tle obcych państw, skąd niejednokrotnie czerpano inspirację, itd.;
[+] zawiera na końcu indeksy tytułów prasowych oraz literaturę uzupełniającą dostępną do 1988 roku;
[+/-] część napisana przez prof. Łojka jest prawdopodobnie niedopracowana wskutek jego śmierci, a mimo to została wydana w takiej formie, w jakiej zdołała powstać w dwa lata przed jego śmiercią;
[-] tytuł jest mylący, obiecuje więcej niż można znaleźć w książce;
[-] niektóre aspekty są omówione wręcz skąpo;
[-] jak na popularnonaukową pozycję układ graficzny nie jest zachwycający.

Wbrew temu, co może sugerować tytuł, pozycja ta stanowi jedynie zwięzły zarys dziejów polskiej prasy. Jest dobrą książką dla osób niezorientowanych w tematyce, gdyż zawiera podstawowe informacje z dziedziny prasoznawstwa. Jej celem jest popularyzatorstwo wiedzy o prasie, o czym świadczy m.in. brak przypisów bibliograficznych oraz nieco swobodna forma prowadzenia...