To juz kolejny laureat literackiej nagrody Nobla, który mnie do siebie nie przekonał.
Nie polubiłam autora jako osoby opisywanej, ani opisującej.
Może to dlatego, że nie miałam okazji zapoznać się z poprzednimi tomami jego dzienników (i tu podziękowania dla zakupujących książki polskojęzyczne do bibliotek w UK. Są to książki całkowicie bezwartościowe, albo pojedyńcze częsci cyklów, jak w tym przypadku).
Jedynie ciekawa formuła "Lata", w formie wywiadu w bliskimi autora, zachęciła mnie do przeczytania tej pozycji.

To juz kolejny laureat literackiej nagrody Nobla, który mnie do siebie nie przekonał.
Nie polubiłam autora jako osoby opisywanej, ani opisującej.
Może to dlatego, że nie miałam okazji zapoznać się z poprzednimi tomami jego dzienników (i tu podziękowania dla zakupujących książki polskojęzyczne do bibliotek w UK. Są to książki całkowicie bezwartościowe, albo pojedyńcze częsci...

http://onlydreamersleftalive.blogspot.com/2017/05/j-m-coetzee-lato.html

http://onlydreamersleftalive.blogspot.com/2017/05/j-m-coetzee-lato.html

Zakochałam się w tej książce! Czytałam różne opinie, czasami skrajne, ale dla mnie osobiście jest w tej prozie coś urzekającego. Nie potrafię nawet tego wytłumaczyć, może po prostu miałam odpowiedni moment. Trzeba przyznać, że powieść jest specyficzna i nie należy do najłatwiejszych, jednak sposób pisania, dość szczególny, spod którego przebija autor, jego refleksje na temat życia, samotności naprawdę potrafi przemówić do wyobraźni. Polecam tym, którzy potrzebują chwili refleksji i wytchnienia od wszechogarniającej papki w literaturze. Wspaniała książka, świetny język, tempo, styl. W dodatku widzimy tu autora przedstawionego z perspektywy kobiet. Jest dość krytyczny w stosunku do samego siebie i to samo w sobie intryguje. Bardzo ciekawa pozycja, warta polecenia, choć na pewno nie dla osób które oczekują łatwych i przyjemnych treści.

Zakochałam się w tej książce! Czytałam różne opinie, czasami skrajne, ale dla mnie osobiście jest w tej prozie coś urzekającego. Nie potrafię nawet tego wytłumaczyć, może po prostu miałam odpowiedni moment. Trzeba przyznać, że powieść jest specyficzna i nie należy do najłatwiejszych, jednak sposób pisania, dość szczególny, spod którego przebija autor, jego refleksje na...

Widze w tej powiesci prawde. Czytając pozostałe jego książki również miałam wrażenie że coetzee jest mężczyzną odizolowanym wręcz drewnianym jak to ujmuje jedna z bohaterek tej powiesci . Jednak w jego dziełach jest coś co do mnie przemawia niestety sama nie jestem w stanie tego nazwać.podczas czytania jego książek zawsze towarzyszy mi uczucie pewnego rodzaju chłodu i niezrozumienia a zarazem ciekawości która powoduje że dalej brnę w jego książki. chyba pociąga mnie ta mieszanka uczuć i niedopowiedzeń która znajduje w każdej jego książce, choć nir mogę powiedzieć że z nim sympatyzuje.

Widze w tej powiesci prawde. Czytając pozostałe jego książki również miałam wrażenie że coetzee jest mężczyzną odizolowanym wręcz drewnianym jak to ujmuje jedna z bohaterek tej powiesci . Jednak w jego dziełach jest coś co do mnie przemawia niestety sama nie jestem w stanie tego nazwać.podczas czytania jego książek zawsze towarzyszy mi uczucie pewnego rodzaju chłodu i...

Genialna forma przedstawienia samego siebie. Napisana w ciekawy sposób, bardzo wciągająca książka.

Genialna forma przedstawienia samego siebie. Napisana w ciekawy sposób, bardzo wciągająca książka.

Historia o człowieku wycofanym, żyjącym w swoim świecie z własnymi wyobrażeniami. Moim zdaniem, bohater to człowiek w pewnym sensie przegrany. Nie życzę nikomu odnaleźć w nim siebie.

Historia o człowieku wycofanym, żyjącym w swoim świecie z własnymi wyobrażeniami. Moim zdaniem, bohater to człowiek w pewnym sensie przegrany. Nie życzę nikomu odnaleźć w nim siebie.

Coetzee wielkim pisarzem jest. To nie ulega wątpliwości. "Lato" urzekło mnie zarówno oryginalną, choć nieco dziwaczną formą pseudo-wywiadu, jak i sama treścią, z racji czego twórczość i sama postać noblisty intrygowała już od pierwszych stron. Wyalienowany pisarz, którego otoczenie, odbiera jako chłodnego, miałkiego, niezaradnego chłopca, zbyt dziwacznego na ożenek, zbyt "bezpłciowego" na romans, zbyt zdystansowanego na stworzenie bliskiej relacji z kimkolwiek, nawet własnym ojcem, raczej nie budzi sympatii otoczenia. Stąd, o ile kształt powieści został całkowicie zmyślony, autora należy podziwiać przede wszystkim za literacki kunszt, pomysłowość, umiejętne żonglowanie słowem oraz próbę zabawy z czytelnikiem, natomiast, jeśli jest choćby ułamkowo prawdziwy, za odwagę w obnażeniu cząstki własnej duszy przed krytycznym gronem czytelników, bo sama postać głównego bohatera, nota bene o imieniu John Coetzee, nie została ukazana pozytywnych barwach. Przykład?

"(...) przez cały czas, kiedy z nim byłam, nigdy nie miałam wrażenia, że obcuję z wyjątkową osobą, naprawdę wyjątkową istotą ludzką. (...) Nigdy żaden blask czy światło z jego strony nie rozbłysło, by rozjaśnić mój świat. (...) Był zwykłym człowiekiem swojego czasu - utalentowanym, może nawet posiadającym dar, ale, bądźmy szczerzy, nie był gigantem."

"(...) on był dla mnie nikim. Nie był człowiekiem z krwi i kości. (...) Nie potrafię podać panu listy powodów A, B, C, D, czemu tak sądzę, lecz takie było moje wrażenie, gdy go po raz pierwszy zobaczyła, i nie zmieniło go nic z tego, co się potem stało."

Arcyciekawy zabieg uśmiercenia samego siebie ostatecznie przechyla szalę zwycięstwa na korzyść autora, który kupił mnie w całości już przy pierwszym zetknięciu z jego twórczością. Absolutnie polecam.

Coetzee wielkim pisarzem jest. To nie ulega wątpliwości. "Lato" urzekło mnie zarówno oryginalną, choć nieco dziwaczną formą pseudo-wywiadu, jak i sama treścią, z racji czego twórczość i sama postać noblisty intrygowała już od pierwszych stron. Wyalienowany pisarz, którego otoczenie, odbiera jako chłodnego, miałkiego, niezaradnego chłopca, zbyt dziwacznego na ożenek, zbyt...

Porównując do dwóch pozostałych powieści autobiograficznych "Lato" jest na swój sposób przegadane. W poprzednich dwóch powieściach Coetzee praktykował "mniej znaczy więcej" tutaj odszedł od tej reguły żeby wszystko wyjaśnić i nie wiem komu bardziej, sobie czy czytelnikowi bo dużo było jasne bez jego wytłumaczeń. Zgadzam się, że autor ma do siebie dużo dystansu i cechuje go spora samoświadomość jednak uważam, że w tej książce nadto sam siebie zlinczował, zbędnie.

Porównując do dwóch pozostałych powieści autobiograficznych "Lato" jest na swój sposób przegadane. W poprzednich dwóch powieściach Coetzee praktykował "mniej znaczy więcej" tutaj odszedł od tej reguły żeby wszystko wyjaśnić i nie wiem komu bardziej, sobie czy czytelnikowi bo dużo było jasne bez jego wytłumaczeń. Zgadzam się, że autor ma do siebie dużo dystansu i cechuje go...

"Lato" zdaje się zamykać cykl autobiograficzny pt. "Sceny z prowincjonalnego życia". W przeciwieństwie do dwóch poprzednich książek, tym razem zmieniła się konwencja - zapiski w trzeciej osobie o samym sobie stanowią tylko wprowadzenie i podsumowanie "Lata". Reszta to wywiady z postaciami, które były na różny sposób ważne dla Coetzeego, przeprowadzane przez biografa pisarza w dość szczególnej sytuacji - po rzekomym zgonie noblisty.

To każe zadać pytanie, na ile "Sceny..." są cyklem autobiograficznym. Ważna wskazówka znajduje się w ostatnim wywiadzie: "(...) czytałem te listy i pamiętniki. Nie można wierzyć w to, co Coetzee w nich pisze, ponieważ to nie jest zapis faktów. Nie twierdzę, że był łgarzem, chodzi o to, że jako pisarz tworzył fikcję" (Znak 2010, s. 236). Wydaje mi się, że fakty są przedstawione dowolnie. Przykładowo - od 1963 do 1980 roku Coetzee był żonaty, czego próżno w "Lecie" szukać i podejrzewam, że i reszta zdarzeń jest traktowana umownie. Natomiast biograficznie ścisłe mogą być opinie pisarza, jego niezwykle surowa autoocena siebie, jako człowieka sztywnego, zimnego, niezdolnego do zaangażowania się w relacje, złego syna, nie dającego z siebie wszystkiego pisarza... Litania jest długa, choć nie o wylewanie żalów tu chodzi - liczą się zdarzenia z młodości wielkiego pisarza, które go ukształtowały.

Napisałem na początku, że "Lato" zdaje się zamykać cykl autobiograficzny. Tego pewnym być nie mogę, bo dopóki autor tworzy, to może pokusić się o kolejną część. Na to prawdę mówiąc liczę, bo te trzy intymne, szczere książki są według mnie naprawdę wspaniałe. I nie chodzi raczej o jakość pisarstwa, ale możliwość zbliżenia się (podglądania?) do autora.

"Lato" zdaje się zamykać cykl autobiograficzny pt. "Sceny z prowincjonalnego życia". W przeciwieństwie do dwóch poprzednich książek, tym razem zmieniła się konwencja - zapiski w trzeciej osobie o samym sobie stanowią tylko wprowadzenie i podsumowanie "Lata". Reszta to wywiady z postaciami, które były na różny sposób ważne dla Coetzeego, przeprowadzane przez biografa pisarza...

najlepsza z autobiografii i najśmieszniejsza z książek c.

najlepsza z autobiografii i najśmieszniejsza z książek c.