Książki Maeve Binchy są jak dobra czekolada – odczuwa się przyjemność jedząc ją i marzy, aby się nigdy nie skończyła. „Echa” nie są tu wyjątkiem. Autorka tworzy wyraziste postacie, z którymi czasami się zaprzyjaźniamy, czasami czujemy niechęć, a czasami strach przed nimi. Jakichkolwiek uczuć by w nas nie wzbudzały – nie pozostają nam obojętne, a to dla mnie nieodłączny wyznacznik każdej dobrej książki.

„Echa” rozgrywają się w nadmorskim irlandzkim miasteczku, Castlebay, w latach 60tych XX wieku. Codzienne problemy bohaterów i ich zmagania są jednak ponadczasowe: możemy utożsamić się z małym przedsiębiorcą, który stoi przed dylematem rozbudowy swojego sklepu. Możemy zrozumieć rozterki młodego studenta medycyny, który marzy o życiu w wielkim mieście, a od którego rodzice oczekują, że wróci do mieściny i przejmie pacjentów ojca. W końcu – towarzyszymy świeżo upieczonej matce, którą czujnie obserwuje sceptycznie nastawiona teściowa. Każdy z nas ma w życiu podobne problemy i dylematy, dlatego książki Maeve Binchy są mi tak bliskie – ponieważ są o zwykłych ludziach i ich codziennym życiu. Niby nic – a jednak wszystko. Niby nie ma tu sensacyjnych zwrotów akcji, a jednak są sytuacje, w których razem z bohaterami zastanawiamy się: co zrobić? jak postąpić?

Na pewno nie wszystkim spodobają się takie „zwykłe” powieści – o ludziach, o wszystkim i o niczym. Dla mnie jednak mają one swoją magię; za każdym razem przenoszę się do świata bohaterów Binchy i marzę o tym, aby móc obserwować ich życie bez końca :)

Książki Maeve Binchy są jak dobra czekolada – odczuwa się przyjemność jedząc ją i marzy, aby się nigdy nie skończyła. „Echa” nie są tu wyjątkiem. Autorka tworzy wyraziste postacie, z którymi czasami się zaprzyjaźniamy, czasami czujemy niechęć, a czasami strach przed nimi. Jakichkolwiek uczuć by w nas nie wzbudzały – nie pozostają nam obojętne, a to dla mnie nieodłączny...

Zdecydowanie wolę Binchy po angielsku. To było nudne. 590 stron, z czego ostatnie 100 było jako takie, a wcześniej tylko opis czyjegoś nudnego życia...
Strasznie dużo podobieństw do The Glass Lake (ale tamto było ciekawsze): te same lata, podobni ludzie, mała miejscowość... O ile w Light a Penny Candle to mnie ciekawiło, a w The Glass Lake było tłem dla świetnej historii, tak tu było nudne...
Ktoś w recenzjach na Amazonie napisał, że książka jest dobra, ale końcówka wygląda tak, jakby autorka sobie pisała i pisała i nagle zorientowała się, że ma dwa dni do terminu i skończyła na chybcika. Nie odniosłam takiego wrażenia. Końcówka nie jest absolutnie zadowalająca i satysfakcjonująca, ale nie jest na chybcika. Raczej pozostawia czytelnikowi wybór, to tak, jakby autorka nie mogła się zdecydować co zrobić dalej z Clare i Davidem...

Właściwie to o czym jest ta książka? On i ona znają się od dziecka, potem się w sobie zakochują, biorą ślub, mają dziecko. Wracają do rodzinnej dziury mimo, że żadne z nich tego nie chce. W jej przypadku to rezygnacja z marzeń o karierze naukowej i dość brutalne sprowadzenie do takiej roli kobiety jaka jej się należała w latach 50/60-tych. W zamian dostaje wredną teściową i zdradę męża. Dla niego to też utrata marzeń, ale on się w nowej sytuacji odnajduje i nawet mu się podoba. Czyli typowe: facet ma dobrze, a baba jak zwykle.
Tło społeczne jest nieźle opisane, ale ile można?... Już w dwóch książkach Binchy było niemal to samo...
Nie, zdecydowanie nigdy więcej Binchy po polsku.

Zdecydowanie wolę Binchy po angielsku. To było nudne. 590 stron, z czego ostatnie 100 było jako takie, a wcześniej tylko opis czyjegoś nudnego życia...
Strasznie dużo podobieństw do The Glass Lake (ale tamto było ciekawsze): te same lata, podobni ludzie, mała miejscowość... O ile w Light a Penny Candle to mnie ciekawiło, a w The Glass Lake było tłem dla świetnej historii,...

Akcja książki dzieje się w niewielkim irlandzkim miasteczku położonym nad morzem, gdzie przez dwa miesiące w roku życie nabiera tempa i kolorów za sprawą urlopowiczów. W pozostałe miesiące płynie spokojnie i cicho. W takim miasteczku autorka umieściła bohaterów swojej powieści: Clare, ambitną dziewczynkę z niezamożnej wielodzietnej rodziny, której głównym marzeniem jest ukończenie studiów i wyrwanie się w wielki świat; David, syn lekarza, jedynak; i w końcu Angela, miejscowa nauczycielka, chyba jedyna osoba rozumiejąca Clare i z całych sił starająca się pomóc dziewczynce urealnić marzenia. Mały, prowincjonalny światek, gdzie wszyscy się znają, z jego wadami i zaletami. Także świat Dublina, gdzie młodzi wyjeżdżają na studia, spędzają swoją młodość. Książka opisuje zwyczajne życie z jego wzlotami i upadkami, dobrymi i złymi chwilami. Pisarka posługuje się prostym językiem, pokazując świat lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych oraz zmiany wtedy zachodzące. Czyta się naprawdę bardzo przyjemnie, a pojemność książki pozwala na zaprzyjaźnienie się z bohaterami, którzy jak żywi ludzie borykając się z życiem i nie zawsze codziennymi problemami budzą sympatie i antypatie. To moje pierwsze spotkanie z M. Binchy, ale myślę, że po tak udanym rozpoczęciu nie będzie jedyne.

Akcja książki dzieje się w niewielkim irlandzkim miasteczku położonym nad morzem, gdzie przez dwa miesiące w roku życie nabiera tempa i kolorów za sprawą urlopowiczów. W pozostałe miesiące płynie spokojnie i cicho. W takim miasteczku autorka umieściła bohaterów swojej powieści: Clare, ambitną dziewczynkę z niezamożnej wielodzietnej rodziny, której głównym marzeniem jest...

zdecydowanie najsłabsza z dotychczas przeczytanych książek Binchy, ale nadal nie da się jej odłożyć beznamiętnie

zdecydowanie najsłabsza z dotychczas przeczytanych książek Binchy, ale nadal nie da się jej odłożyć beznamiętnie

o życiu, miłości, pasji, mezaliansie. polecam

o życiu, miłości, pasji, mezaliansie. polecam