Nie, nie jest to monografia traktująca o radzieckich pisarzach uwikłanych w służbę systemu. Jak to zwykle bywa u Westermana, książka ta jest wielowarstwowa, esej historyczny (i biograficzny), miesza się tu z reportażem. W pierwszym rzędzie jest to przyczynek do biografii Konstantego Paustowskiego- pisarza żyjącego w najgorszym czasie i najgorszym systemie w jakim żyć może twórca. Szkicowo potraktowani są tu i inni mający pecha żyć (i umrzeć) w "radzieckim robotniczym raju", Płatonow, Babel, Pilniak czy też "ojciec literatury radzieckiej" - Maksym Gorki. Ślepi i umiarkowani zwolennicy, nawróceni, odszczepieńcy i sceptycy, a z biegiem lat i dysydenci. A wszystko to w ramach jednego życia, jednej biografii. Niektórzy po okresach chwały, ale i potępienia kończyli w bezimiennym grobie, niektórzy w obozie, inni 'tylko' skazani na zakaz publikowania, inni zaś tylko otarli się o terror i śmierć i oszukali jakoś system, wychodząc niemalże bez szwanku. Westerman dobrze ukazuje dylematy, wątpliwości, słabości ludzi takich jak Paustowski. Sprzeciwiać się i nie być publikowanym, walczyć o prawdę i ryzykować życie, karierę, kłopoty dla najbliższych, czy może iść na kompromis i żyć, a pisać do szuflady i czekać na lepszy czas. Westerman wpalta w to wszystko opowieść o wielkich projektach wodnych radzieckiego państwa od kanału białomorksiego po kanał Wołga-Don i poronione projekty zawracania rzek Syberyjskich na południe, na piaski środkowoazjatyckich pustyń- widząc w tym przejaw 'orientalnego despotyzmu' -swego czasu słynnej koncepcji Wittfogla. Wszystko to splata się w szczegółowym śledztwie jakie Westerman podejmuje tropiąc losy i okoliczności powstania książki Paustowskiego: "Kara-Bugaz" z 1932r. której fabuła rozgrywa się wśród utopijnych kaspijskich projektów radzieckich w Turkmenistanie w tamtejszym zakładzie pozyskiwania sulfatu. Krótka podróż do Turkmenistanu w roku 2001 już w okowach nowego autoratyzmu-Saparmurata Nijazowa, dostarcza sporo trafnych i interesujących obserwacji na temat tego kraju i despotycznego systemu władzy oraz porcję kolejnych rewelacji o utopijnych projektach wodnych, któego rezultatem jest między innymi wysychanie jeziora Aralskiego.
Wszystko to starannie skomponowane, elegancko napisane (i przetłumaczone), choć polskie wydanie nie ustrzegło się drobnych błędów edytorkich.

Nie, nie jest to monografia traktująca o radzieckich pisarzach uwikłanych w służbę systemu. Jak to zwykle bywa u Westermana, książka ta jest wielowarstwowa, esej historyczny (i biograficzny), miesza się tu z reportażem. W pierwszym rzędzie jest to przyczynek do biografii Konstantego Paustowskiego- pisarza żyjącego w najgorszym czasie i najgorszym systemie w jakim żyć może...