Zamach na Adolfa Hitlera 20. lipca 1944r. jest dla Niemców wdzięcznym tematem, mającym udowadniać tezę, że nie cały naród stał DO KOŃCA za swoim wodzem. A także kodować opinii publicznej legendę, że także sami Niemcy są jedną z ofiar nazistowskiego terroru. Hans Helmut Kirst w całej swojej twórczości pisarskiej stara się informować czytelników na całym świecie, że nie cały naród należy obciążać winą za grzechy III Rzeszy i że wśród szeregów Wehrmachtu były jednostki nieprzeciętne, które nie dały się porwać wodzowi i były mu jawnie wrogie. Wszyscy bohaterowie książek Kirsta to tacy „błędni buntownicy”, ratujący honor i godność narodu Niemieckiego. Gdy zaś pisarz zdobył rozgłos i uznanie, zabrał się za beletrystyczne przedstawienie niuansów najbardziej znanego z nieudanych spisków grupy wojskowych na życie Hitlera i przejęcia po nim władzy.
Zaangażowani w spisek oficerowie odnaleźli w sobie moralną siłę i poczucie godności w krytycznym dla Niemiec okresie wojny. Od czerwca 1944r. wojska aliantów zachodnich rozpoczęły triumfalny marsz przez Francję w kierunku serca Niemiec. Na froncie wschodnim miała miejsce jedna z największych operacji wojskowych w historii Świata, „Operacja Bagration”, w wyniku której front przesunął się o setki kilometrów na zachód i to na wszystkich kierunkach, pochłaniając po drodze pół miliona niemieckich żołnierzy. Zarówno Stalin jak i zachodnie demokracje dążyły do całkowitego zniszczenia Niemiec i były w tym na jak najlepszej drodze. Fanatyczny opór Niemiec i trwanie narodu przy nazistowskim reżimie było im na rękę, aby raz na zawsze złamać germańskie zagrożenie.
Spiskowcy, wierni i solidni żołnierze w dobie triumfu Wehrmachtu na wszystkich frontach II Wojny Światowej, będący w większości konserwatywnymi nacjonalistami lub pruskimi militarystami, postanowili przejąć władzę, aby doprowadzić do pokoju w czasie, gdy Niemcy przedstawiały jeszcze militarną siłę i posiadały aparat terroru na terenach okupowanych. Najbardziej znana i popularyzowana współcześnie postać tego ruchu, pułk. Claus von Stauffenberg, jest najlepszym przykładem obrazującym sylwetki i przekonania polityczne spiskowców. Bawarski arystokrata, który marzył o odbudowaniu wilhelmowskich Niemiec w granicach sprzed I Wojny Światowej, kosztem całej Europy Wschodniej. Służył przez lata w zbudowanym przez nazistów Wehrmachcie, uczestniczył od samego początku w napastniczych akcjach Hitlera: zajęcie czeskich Sudetów, atak na Polskę oraz późniejszy na Francję, aż po afrykańską ekspedycje, gdzie rany i trwałe okaleczenia przebudziły go z pangermańskiego snu pod wodzą „fuhrera”.
Spiskowcy byli nieliczni i słabo zorganizowani. Nawet skuteczne zgładzenie Hitlera nie gwarantowało im sukcesu w przejęciu władzy. Byli przecież inni bonzowie nazistowscy łasi na władzę, jak Goering czy Himmler. Był też cały bardzo sprawny aparat hitlerowskiej represji, z „SS” na czele. Sam fakt natychmiastowego załamania się spisku świadczy o tym, jak wątłe były jego podstawy.
Prawda o opozycji w Niemczech jest taka, że otwarci przeciwnicy Hitlera albo zostali zlikwidowali w latach 30-tych, albo od lat byli zamknięci w obozach koncentracyjnych, gdzie przebywali jako uprzywilejowani więźniowie, pełniąc różne pomocnicze funkcje w administracji obozowej. Inni w obliczu klęsk na wszystkich frontach, kosztem poświęcenia wodza chcieli uratować niknącą pozycję Niemiec. Tak więc mówienie w mocnych słowach o jakimś ruchu oporu lub opozycji antyhitlerowskiej jest dużym relatywizowaniem historii w stylu „polskie obozy zagłady”. Nawet przystojny Tom Cruise, grający rolę Stauffenberga, nie zmaże jego współwiny w rozpętanej przez Niemcy wojnie, ani nie zatrze jego szowinistyczno-nacjonalistycznych podglądów.
Na koniec odnośnie samej książki - uważam, że warto ja przeczytać, choć jest zdecydowanie inna od reszty książek psiarza. Nie ma w niej typowego dla Kirsta humoru oraz właściwego dla niego odrealnienia akcji i bohaterów. Jest to książka „rozrachunkowa”, mająca na celu pokrzepienie moralne narodu niemieckiego, który przez lata był wzgardzony przez Świat za swoje zbrodnie z czasów wojny.

Zamach na Adolfa Hitlera 20. lipca 1944r. jest dla Niemców wdzięcznym tematem, mającym udowadniać tezę, że nie cały naród stał DO KOŃCA za swoim wodzem. A także kodować opinii publicznej legendę, że także sami Niemcy są jedną z ofiar nazistowskiego terroru. Hans Helmut Kirst w całej swojej twórczości pisarskiej stara się informować czytelników na całym świecie, że nie cały...