Ciężko mi powiedzieć czy druga część jest lepsza od poprzedniej, czy nie. W sumie nie czuję szczególnej różnicy. Błędy właściwie te same: dość płytkie relacje między bohaterami, a dodatkowo dochodzą ciągłe nawiązania do pierwszej części (jakby autorka pisała ,,Strażniczkę...'' pod kątem osób, które nie czytały ,,Umarłych...''), co naprawdę chwilami irytuje. I ZNOWU ciągłe powtarzanie Madison, że ona nie musi jeść ani pić. W-I-E-M-Y.
Zmieniło mi się za to postrzeganie niektórych postaci:
Nakita - otrzymuje ode mnie tytuł najbardziej irytującej bohaterki tej części. Myślałam, że jest rozsądniejsza, ale okazała się bardziej lekkomyślna niż Madison o jakimś dziwnym rozchwianiu emocjonalnym. Nope nope.
Josh - był, bo był.
Paul - niby zastępca Rona, a zachowuje się jak buntujący nastolatek. Już pod koniec trochę mądrzeje, ale i tak...
Grace i Barnaba - nadal ich lubię jak wcześniej. A Barnaby nawet mi trochę szkoda.
Ron - a jego, o dziwo, właśnie polubiłam. Wykazał chyba najwięcej charakteru spośród wszystkich i to on najbardziej zapadł mi w pamięć.

Zalety? Jeszcze krótsza i czyta się ją tak samo szybko jak poprzedniczkę.

Ciężko mi powiedzieć czy druga część jest lepsza od poprzedniej, czy nie. W sumie nie czuję szczególnej różnicy. Błędy właściwie te same: dość płytkie relacje między bohaterami, a dodatkowo dochodzą ciągłe nawiązania do pierwszej części (jakby autorka pisała ,,Strażniczkę...'' pod kątem osób, które nie czytały ,,Umarłych...''), co naprawdę chwilami irytuje. I ZNOWU ciągłe...