Madison staje się strażniczką mrocznych aniołów, choć ciągle stara się zachowywać jak zwykła, żywa nastolatka. Jednak otrzymuje moce których nie może zbagatelizować, zwłaszcza gdy chodzi o ludzkie życie. Dziewczyna chce udowodnić, że wolna wola może wygrać z przeznaczeniem.

Druga część podobała mi się trochę bardziej niż pierwsza. Szału nie było, jeśli chodzi o akcję i wszystko bardzo szybko się działo, ale ogólnie nie nudziłam się. Lubię też tych bohaterów. Fajnie było również zobaczyć Madison w "akcji ratunkowej".
Dobra, młodzieżowa książka. Chętnie sięgnę po trzecią część.

Madison staje się strażniczką mrocznych aniołów, choć ciągle stara się zachowywać jak zwykła, żywa nastolatka. Jednak otrzymuje moce których nie może zbagatelizować, zwłaszcza gdy chodzi o ludzkie życie. Dziewczyna chce udowodnić, że wolna wola może wygrać z przeznaczeniem.

Druga część podobała mi się trochę bardziej niż pierwsza. Szału nie było, jeśli chodzi o akcję i...

Nadal jest to naiwna historyjka niewymagająca od czytelnika zbyt wiele, jednak widać, że Kim Harrison było tym razem łatwiej pisać. Po tym jak wprowadziła już czytelników w świat przedstawiony w serii, powiedziała, kto jest kim i jakie relacje panują pomiędzy bohaterami, skupiła się bardziej na tym, co wychodzi jej dobrze. A przyznać jej trzeba, że lubi i całkiem fajnie śmieszkuje. Oczywiście nie jest to jakieś wysublimowane poczucie humoru, tylko proste gagi mające trafić do jak największej ilości ludzi, ale spełniają swoją rolę. Kilka razy udało jej się mnie rozbawić.

Być może, dlatego, że niezbyt często sięgam po takie książki, a może ze wspomnianego w poprzedniej części sentymentu czytało mi się „Strażniczkę Aniołów Mroku” całkiem przyjemnie. Oczyma wyobraźni widziałam sceny, rozgrywające się na kartach tej opowieści tak jakbym oglądała serial. I powiem wam, że kiedyś mógłby dawać radę. Czy dziś też? Ciężko mi powiedzieć czy wytrzymałby silną konkurencję produkcji o podobnej tematyce.

Co do bohaterów – tutaj nie ma zmian. Nadal najciekawszą postacią jest Nakita, pomimo że w „Strażniczce Aniołów Mroku” wydaje mi się bardziej dziecinna niż w pierwszym tomie, gdzie robiła najbardziej dojrzałe wrażenie. Sama Madison nie jest tu tak irytująca jak w pierwszej części. Coś się w niej zmieniło na lepsze i choć nadal jest troszkę infantylna, to już ta cecha schodzi na dalszy plan, gdy przychodzi do ratowania czyjegoś życia. Reszta postaci trzyma poprzedni poziom i nie widać jak na razie żadnych większych zmian.

Całość na: https://bit.ly/33icpVz

Nadal jest to naiwna historyjka niewymagająca od czytelnika zbyt wiele, jednak widać, że Kim Harrison było tym razem łatwiej pisać. Po tym jak wprowadziła już czytelników w świat przedstawiony w serii, powiedziała, kto jest kim i jakie relacje panują pomiędzy bohaterami, skupiła się bardziej na tym, co wychodzi jej dobrze. A przyznać jej trzeba, że lubi i całkiem fajnie...

Żadnego postępu w stosunku do pierwszej części, natomiast nie mogłam już znieść rymowanek Grace, częstotliwości występowania słowa "cholera" oraz "do diabła". Tak jakby autorka na siłę chciała pokazać jak bardzo buntownicza jest nasza Madison, bo co chwilę sobie przeklina, chociaż trudno to przekleństwami nazwać. I w ogóle ma jakieś zaburzenia emocjonalne. Tu spokojnie gada, a nagle wyskakuje jakieś "zamknij się!". Nie wiadomo z czego wynika taka zmiana nastrojów, czy dojrzewanie czy co. Emocje pojawiają się znikąd, nie są uzasadnione. I podobne jak w pierwszej - potencjał jest, ale wszystko takie niedopracowane.

Żadnego postępu w stosunku do pierwszej części, natomiast nie mogłam już znieść rymowanek Grace, częstotliwości występowania słowa "cholera" oraz "do diabła". Tak jakby autorka na siłę chciała pokazać jak bardzo buntownicza jest nasza Madison, bo co chwilę sobie przeklina, chociaż trudno to przekleństwami nazwać. I w ogóle ma jakieś zaburzenia emocjonalne. Tu spokojnie...

Typowa młodzieżówka, jednak interesująca. Wciąga, akcji jest sporo, cały czas coś się dzieje i trzeba za tym wszystkim nadążyć (co nie sprawia trudności). Ciekawy jest świat, który nam przedstawia narrator.

Polecam młodszym i starszym czytelnikom :)

Typowa młodzieżówka, jednak interesująca. Wciąga, akcji jest sporo, cały czas coś się dzieje i trzeba za tym wszystkim nadążyć (co nie sprawia trudności). Ciekawy jest świat, który nam przedstawia narrator.

Polecam młodszym i starszym czytelnikom :)

Po przeczytaniu pierwszej części, uznałam, że wypada przeczytać też drugą. i był to błąd. nie sądziłam, że może być jeszcze gorsza niż poprzednia. nudna, nieciekawa i tak samo irytująca jak tom pierwszy. przetrwanie do jej końca było mordęgą. kolejny tom już sobie odpuściłam, bo po co się męczyć? nie polecam.

Po przeczytaniu pierwszej części, uznałam, że wypada przeczytać też drugą. i był to błąd. nie sądziłam, że może być jeszcze gorsza niż poprzednia. nudna, nieciekawa i tak samo irytująca jak tom pierwszy. przetrwanie do jej końca było mordęgą. kolejny tom już sobie odpuściłam, bo po co się męczyć? nie polecam.

Ciężko mi powiedzieć czy druga część jest lepsza od poprzedniej, czy nie. W sumie nie czuję szczególnej różnicy. Błędy właściwie te same: dość płytkie relacje między bohaterami, a dodatkowo dochodzą ciągłe nawiązania do pierwszej części (jakby autorka pisała ,,Strażniczkę...'' pod kątem osób, które nie czytały ,,Umarłych...''),co naprawdę chwilami irytuje. I ZNOWU ciągłe powtarzanie Madison, że ona nie musi jeść ani pić. W-I-E-M-Y.
Zmieniło mi się za to postrzeganie niektórych postaci:
Nakita - otrzymuje ode mnie tytuł najbardziej irytującej bohaterki tej części. Myślałam, że jest rozsądniejsza, ale okazała się bardziej lekkomyślna niż Madison o jakimś dziwnym rozchwianiu emocjonalnym. Nope nope.
Josh - był, bo był.
Paul - niby zastępca Rona, a zachowuje się jak buntujący nastolatek. Już pod koniec trochę mądrzeje, ale i tak...
Grace i Barnaba - nadal ich lubię jak wcześniej. A Barnaby nawet mi trochę szkoda.
Ron - a jego, o dziwo, właśnie polubiłam. Wykazał chyba najwięcej charakteru spośród wszystkich i to on najbardziej zapadł mi w pamięć.

Zalety? Jeszcze krótsza i czyta się ją tak samo szybko jak poprzedniczkę.

Ciężko mi powiedzieć czy druga część jest lepsza od poprzedniej, czy nie. W sumie nie czuję szczególnej różnicy. Błędy właściwie te same: dość płytkie relacje między bohaterami, a dodatkowo dochodzą ciągłe nawiązania do pierwszej części (jakby autorka pisała ,,Strażniczkę...'' pod kątem osób, które nie czytały ,,Umarłych...''),co naprawdę chwilami irytuje. I ZNOWU ciągłe...

"Madison Avery" to seria, której kolejny tom czytam po dłuższym czasie od przeczytania pierwszego, dlatego znów mało pamiętam z tego co się wydarzyło. Nastolatka stojąca na rozstaju pomiędzy życiem a śmiercią, pracuje teraz jako strażniczka ciemności, czyli zajmuje się tym czym zajmował się jej zabójca. Seria typu fantasy. Krótka, szybko się czyta. Miło, łatwo i przyjemnie.

"Madison Avery" to seria, której kolejny tom czytam po dłuższym czasie od przeczytania pierwszego, dlatego znów mało pamiętam z tego co się wydarzyło. Nastolatka stojąca na rozstaju pomiędzy życiem a śmiercią, pracuje teraz jako strażniczka ciemności, czyli zajmuje się tym czym zajmował się jej zabójca. Seria typu fantasy. Krótka, szybko się czyta. Miło, łatwo i...

Mimo, że jedna historia była w tej książce dobrze opisana cała historia wydaje się odrobinę naciągana. Chyba nikt nie wierzy w bezgraniczną dobroć ludzi - nawet tych nie do końca żywych. Madison jest okropnie uparta i nie potrafi słuchać innych.

Mimo, że jedna historia była w tej książce dobrze opisana cała historia wydaje się odrobinę naciągana. Chyba nikt nie wierzy w bezgraniczną dobroć ludzi - nawet tych nie do końca żywych. Madison jest okropnie uparta i nie potrafi słuchać innych.

Polecam :)

Polecam :)

Co za męczarnia...

Co za męczarnia...