Na okładce książki „Duma i uprzedzenie i zombi” zamieszczony jest cytat z magazynu „Time”: „Czy kiedykolwiek istniało takie dzieło literackie, które nie zyskałoby na wprowadzeniu nowych bohaterów w postaci zombi?”. Ręce mi opadły po przeczytaniu tej myśli. Idąc tym tropem można dojść do wniosku, że wielkie dzieła malarskie zyskałyby, gdyby domalować po kilka postaci zombi gdzieś w tle, a wielkie utwory muzyczne należałoby wzbogacić odgłosami jakie zombi mogłyby wydawać. Swojego czasu mój siostrzeniec po przeczytaniu „Janka Muzykanta”, by sprawiedliwości stała się zadość, napisał całkiem ciekawy ciąg dalszy tej noweli z zombi w roli głównej. Sama nie tracę nadziei na powstanie filmu „Titanic 2: Jack is back”;). Ale w życiu nie podpisałabym się pod stwierdzeniem, że dodanie zombi do jakiegokolwiek utworu może go wzbogacić. A już na pewno nie wzbogaciły „Dumy i uprzedzeń”.

Początki czytania tej książki były bolesne. Miałam wrażenie, że Grahame-Smith sprofanował jedną z moich ulubionych powieści i byłam przekonana, że Jane Austen się w grobie przewraca i nie powstaje z niego jako zombi tylko dlatego, że nie mogłaby się najeść małym móżdżkiem autora. Ale później przestałam do tej lektury podchodzić zbyt poważnie i ostatecznie dochodzę do wniosku, że spektakularnej katastrofy nie było. Było to raczej klasyczne „danie ciała” przy grafomańskich zapędach pod znakiem „pisać każdy może” i „zombi można wszędzie wcisnąć”.

Uważam, że umieszczenie nazwiska Grahame-Smith’a obok Austen i to czcionką tego samego rozmiaru, jest ogromnym nadużyciem. Owszem, zmienił w kilku miejscach treść oryginału, z sióstr Bennet uczynił nieustraszone wojowniczki, wyszkolone przez mistrza zakonu Shaolin do walki z szatańskimi pomiotami, są zombi, są „krwawe jatki”, ale ani to śmieszne, ani straszne. Wbrew pozorom napisanie parodii jakiegoś dzieła literackiego jest zadaniem trudnym i wymagającym talentu. A już przy jakichkolwiek próbach pisarskich samokrytyka jest wskazana. Panu Grahame-Smith’owi niestety najwyraźniej na tym zbywa. Temat zombi ostatnio jest modny, ale jak już „pisarz” nie mógł się oprzeć pokusie i musiał „wzbogacić” klasykę żywymi trupami, to nie powinien traktować tematu po macoszemu.

Książkę mogę polecić wszystkim tym, którzy już nic absolutnie do czytania nie mają, a pragną widoku literek niczym zombi świeżych mózgów. Pozostali spokojnie mogą sobie lekturę darować.

Podobno książka ma zostać sfilmowana – dobry scenarzysta może zrobić całkiem śmieszny film z tego „wiekopomnego dzieła”.

Na okładce książki „Duma i uprzedzenie i zombi” zamieszczony jest cytat z magazynu „Time”: „Czy kiedykolwiek istniało takie dzieło literackie, które nie zyskałoby na wprowadzeniu nowych bohaterów w postaci zombi?”. Ręce mi opadły po przeczytaniu tej myśli. Idąc tym tropem można dojść do wniosku, że wielkie dzieła malarskie zyskałyby, gdyby domalować po kilka postaci zombi...