Cóż, nadszedł koniec i oto „Lux perpetua” wieńczy krwawą trylogię o wojnach husyckich. „Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność; jasnych promieni, a kroczymy w mrokach. Jak niewidomi macamy ścianę i jakby bez oczu idziemy po omacku. Potykamy się w samo południe jak w nocy, w pełni sił jesteśmy jakby umarli”. Cytat ten dokładnie opisuje stan zagubionego Rainmara rzuconego w sam środek zażartych walk, który wciąż miota się tam i z powrotem (Czechy, Śląsk) aby za wszelką cenę dotrzeć do ukochanej.

Wydarzenia trzeciej części cyklu przybliżają czytelnikom postaci dwóch diametralnie różnych bohaterów: przesiąkniętego mrokiem Pomurnika oraz bijącego blaskiem dobroci bytu, wcielonego w ciało Samsona. Dzięki nim do opowieści przeniknęło więcej elementów fantastycznych – chwała im za to. I wszystko było by dobrze, gdyby nie pojawiająca się schematyczność. Ciągłe grabienie i palenie miast, ciągłe więzienie Rainmara i jego ucieczki naprawdę zaczynają nudzić. A i zakończenie jakoś mnie zawiodło i pozostawiło nutkę goryczy. Nie mogę powiedzieć jednak, że książka jest zła. O nie, ma ona również swoje mocne strony, których jednak nie zdradzę (w trosce o tych, którzy są w trakcie lektury). Nie mogę jednak przemilczeć faktu, że dwa fragmenty doprowadziły mnie do powtarzania w myślach „Nie, to nie może się stać” i kurdelek popłakałam się jak bóbr.

Mając już za sobą całą trylogię mogę polecić ją śmiało fanom: opowieści rycerskich, fantastyki oraz historii Polski. Woluminy w dłoń i do czytania !

Cóż, nadszedł koniec i oto „Lux perpetua” wieńczy krwawą trylogię o wojnach husyckich. „Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność; jasnych promieni, a kroczymy w mrokach. Jak niewidomi macamy ścianę i jakby bez oczu idziemy po omacku. Potykamy się w samo południe jak w nocy, w pełni sił jesteśmy jakby umarli”. Cytat ten dokładnie opisuje stan zagubionego Rainmara rzuconego w...