Od początku. Biblioteka w moim mieście miała być zamknięta od kwietnia aż po lipiec. Po fazie totalnego szoku, pod sam koniec marca, kiedy się o tym dowiedziałam, przebiegłam w panice przez bibliotekę zgarniając zawartość kilku najbliższych regałów. Takie robienie zapasów. Ale koniec roku szkolnego się zbliżał, wycieczki klasowe, poprawianie ocen, w związku z czym czytanie zaczęłam dopiero w czerwcu. Przebrnęłam raptem kilka stron i w moje ręce trafiła kolejna część cyklu Camilli Lackberg, więc przerwałam bez wyrzutów sumienia. Zaczęłam zatem z małym poślizgiem.

Do rzeczy. Książkę czytało mi się dość ciężko. Roksana jest dla mnie bardzo nielogiczna. Nie wiem jak to lepiej ująć, w każdym razie nie rozumiem jej postępowania. Całość przypomina dla mnie bardziej przydługie opowiadanie rodzinne, albo krótką sagę o rodzie. Pięknie przedstawiona kultura Wschodu, ogromny plus za to, bo to były na prawdę genialne fragmenty.

No i na koniec. Po przeczytaniu spłynął na mnie spokój. Jakieś takie wyciszenie, nie tyle że przebrnęłam, co że w ogóle miałam okazję poznać te książkę. Myślę, że należy ona do kategorii tych, które docenia się i wspomina z rozczuleniem dopiero po czasie.

Od początku. Biblioteka w moim mieście miała być zamknięta od kwietnia aż po lipiec. Po fazie totalnego szoku, pod sam koniec marca, kiedy się o tym dowiedziałam, przebiegłam w panice przez bibliotekę zgarniając zawartość kilku najbliższych regałów. Takie robienie zapasów. Ale koniec roku szkolnego się zbliżał, wycieczki klasowe, poprawianie ocen, w związku z czym czytanie...