Po książkę sięgnęłam na próbę Pań z mojej ulubionej biblioteki i nie żałuję.

Ciężko opowiedzieć samą fabułę, musicie się osobiście się w nią zagłębić. Narrator to o dziwo drzewo, które opisuje swoje życie od momentu zakotwiczenia się w ziemi, aż po schyłek egzystencji. Prowadzi swoisty monolog, a czas odmierza za pomocą okresów śniegu.

To nietuzinkowa pozycja ukazująca piękno, ale też brutalność przyrody. Gdzie każde stworzenie musi walczyć o przeżycie. Styl autora jest prosty, ale zarazem obrazowy oraz zawierający ważne przesłanie. Dzięki tej lekturze spojrzymy na człowieka oczami dębu, który początkowo boi się ludzi, nie rozumie ich postępowania. Postrzega ich jako panów i władców znanego mu świata, mających moc niszczenia i pokłady okrucieństwa. Dopiero w końcówce przekonuje, że nie wszyscy są źli, niektórzy potrafią również troszczyć się o zwierzęta czy rośliny.

Polecam wszystkim lubiącym refleksje na temat sensu istnienia, potęgą lub bestialstwem osób należących do naszego gatunku.

Po książkę sięgnęłam na próbę Pań z mojej ulubionej biblioteki i nie żałuję.

Ciężko opowiedzieć samą fabułę, musicie się osobiście się w nią zagłębić. Narrator to o dziwo drzewo, które opisuje swoje życie od momentu zakotwiczenia się w ziemi, aż po schyłek egzystencji. Prowadzi swoisty monolog, a czas odmierza za pomocą okresów śniegu.

To nietuzinkowa pozycja ukazująca...

http://kasandra-85.blogspot.com/2011/05/dziwni-sa-ci-ludzie-bernard-grynholc.html

http://kasandra-85.blogspot.com/2011/05/dziwni-sa-ci-ludzie-bernard-grynholc.html

A ludzie - ci będą budować stale nowe domy. Potem będą na siebie napadać i wszystko niszczyć i znowu budować. Dziwni są ci ludzie. Sens ich życia polega na budowaniu, niszczeniu siebie i tego, co zbudowali. [1]
Nagle zamieniamy się rolami. To już nie człowiek, a drzewo - zwykłe drzewo, które jesteś w stanie dostrzec za swoim oknem, opowie nam coś o życiu. Teraz trwa jego pięć minut, przejmuje narrację, ster nad opowieścią i snując piórem po kartce, stara się swoje refleksje uchwycić w słowa.
Historia zaczyna się od dzieciństwa... Ale wcale nie jest łatwo, bowiem zamiast zabawy, na drzewo czeka dużo wyzwań, z którymi będzie musiał sobie poradzić. Przed nim także wiele zaskakujących wydarzeń, takie jak pierwsze bliskie spotkanie ze zwierzętami czy groźne wichury. Musi również cały czas walczyć o dostęp do światła i wody, musi zadecydować, w którą stronę powinien puścić korzenie, a także równomiernie przydzielać soki do różnych partii swego ciała. Wszystko wydaje się logiczne, wszystko układa się w jedną całość, bowiem świat rządzi się prawami, dzięki którym panuje cudowna harmonia. Oczywiście porządek panuje do czasu, kiedy w przyrodę nie próbuje ingerować człowiek.
Powieść Bernarda Grynholca to czasami wręcz brutalny obraz rzeczywistości, ukazujący jak bardzo ludzie swoim poczuciem wyższości nad innymi szkodzą światu. Im bardziej przywiązujemy się do naszego bohatera, tym bardziej zaczynamy nienawidzić człowieka, który jakby w ogóle nie rozumiał zasad utrzymujących porządek w przyrodzie. JEgo postawa jest strasznie odrzucająca. Choć teoretycznie każdy zdaje sobie z tego sprawę, to jednak sytuacje opisywane w książce przerażają. Spokojny tryb życia natury w pewnych momentach zakłócany jest przez obecność człowieka i skutki takiego spotkania są widoczne przez bardzo długi czas.
Czytając książkę "Dziwni są ci ludzie", czuje się dziwną ciszę, spokój, czas się zatrzymuje, a my sami zmieniamy się na chwilę w drzewo. Obserwujemy, uczymy się. Prostota stylu nadaje powieści wręcz dziecinnego uroku i wzruszającej naturalności.
Lekturę tej pozycji uważam za bardzo miłą przygodę, fascynującą wyprawę wgłąb natury. Krótka, acz treściwa książka pozwala przypomnieć sobie o tych ważnych wartościach, o których zapominamy w codziennym biegu. Jednym słowem - polecam.

[1] Dziwni są ci ludzie Bernard Grynholc, Novae Res, wyd. I 2009 r., str. 139

A ludzie - ci będą budować stale nowe domy. Potem będą na siebie napadać i wszystko niszczyć i znowu budować. Dziwni są ci ludzie. Sens ich życia polega na budowaniu, niszczeniu siebie i tego, co zbudowali. [1]
Nagle zamieniamy się rolami. To już nie człowiek, a drzewo - zwykłe drzewo, które jesteś w stanie dostrzec za swoim oknem, opowie nam coś o życiu. Teraz trwa jego...

Człowiek czuje się najwyższą po Bogu istotą .Czasem nawet próbuje być Bogiem. I choć stać istotę ludzką na bardzo wiele to rządzenie nie zawsze dobrze mu wychodzi. Ludzie zbyt pewni siebie , zbyt zapatrzeni w swoją doskonałość popełniają duże błędy ,zadają ciosy , które niszczą ich samych. Czy naprawdę jesteśmy tacy doskonali za jakich się uważamy ?


Na to pytanie próbuje znaleźć odpowiedź autor książki "Dziwni są ci ludzie " Bernard Grynholc.


Narratorem jest drzewo , a konkretnie dąb - czyli gatunek przez wielu uznawany za króla drzew. Poznajemy go w chwili ,gdy malutka roślinka ledwo co pojawia się na powierzchni kiełkując z nasienia . Mały dębek poznaje otocznie i od pierwszych chwil życia podejmuje walkę o przetrwanie. Wie ,iż konieczne mu są woda i słońce - a co za tym idzie pewna przestrzeń nad i pod ziemią . Z każdym dniem staje się większy i ma mocniejsze korzenie . Poznaje pory roku - a czas odlicza pojawianiem się kolejnego śniegu. Gdy odpowiednio dorasta i nie musi walczyć z badylami czuje się bezpieczniejszy. Dąb poznaje życie i zwyczaje mieszkańców leśnej polany- zwierząt : saren,jeleni, zajęcy, lisów , wilków, niedźwiedzi, żubrów . Dowiaduje się ,że światem zwierząt rządzi pewna hierarchia - jedne z nich polują na drugie - ale czynią to tylko z potrzeb żywieniowych. Te słabsze gatunki muszą często wykazać się sprytem i ucieczką ,aby ocaleć. Drzewo widzi jednak ,że prawidła świata zwierzęcego mają pewną logikę , w której brak jednak bezmyślności i ślepej nienawiści. Natura eliminuje dwa drzewka sąsiadujące z dębem , który czuje się już kompletnie niezagrożony i doszukuje się swojego przodka na drugim krańcu polany . Z dumą patrzy też jak z "jego kuleczek" wyrastają dwa młode drzewka. Przeraża go pożar lasu znajdującego za rzeką . Spokój leśnej polany zakłócają wizyty człowieka , który poluje ,ale także zaczyna zmieniać krajobraz w miejscu spalonego lasu. Buduje domy i drogi - wycina drzewa . Dąb obawia się o to czy sam nie zostanie przerobiony na deski. Jednak nadchodzą inni ludzie , którzy zabijają tych mieszkających nad rzeką . Zrzucają ich do dołów i zakopują . To dla drzewa jest całkowicie niezrozumiałe - po co zabijać - skoro nie służy to przetrwaniu ? Co skłania do pozbawiania życia oprócz głodu? Ponownie osiedlają się ludzie - którzy budują większe domy , drogi po których jeżdżą nie tylko końmi . I dochodzi do kolejnej zagłady .....




Drzewo stające przez wiele lat w jednym miejscu czuje ,że świat ludzki jest zgoła odmienny niż świat przyrody - wiele w nim okrucieństwa , niepotrzebnej przemocy - człowiek jest potężniejszy od zwierząt , potrafi je sobie podporządkować , ale dlaczego sam sobie zagraża ? Tego dąb kompletnie nie zrozumie , bo trudno zrozumieć sens istnienia istoty potężnej , która sama potrafi stworzyć , a potem niewiadomo czego zniszczyć - taki sens życia jest dla rośliny niezrozumiały.


Ta niewielka objętościowo książka skłania nas do głębokiej refleksji . Bo otaczający przyrodę ludzki świat kieruje się często iracjonalnością. Bo człowiek potrafi doprowadzić do zagłady własnego gatunku. Czesław Niemen śpiewał ,że "dziwny jest ten świat " , a nasz bohater dąb dodałby do tego ,że dziwny jest ludzki świat - bo człowiek to istota zdecydowanie nieprzewidywalna. Rozważania Grynholca niejako wymuszają na czytelniku refleksję na własnym losem i losami ludzkości.


Niezwykle mądra i poruszająca książka chwilami przypomina film przyrodniczy .Piekna okładka. Polecam .

Człowiek czuje się najwyższą po Bogu istotą .Czasem nawet próbuje być Bogiem. I choć stać istotę ludzką na bardzo wiele to rządzenie nie zawsze dobrze mu wychodzi. Ludzie zbyt pewni siebie , zbyt zapatrzeni w swoją doskonałość popełniają duże błędy ,zadają ciosy , które niszczą ich samych. Czy naprawdę jesteśmy tacy doskonali za jakich się uważamy ?


Na to pytanie próbuje...