Przyznam szczerze, że czytało mi się tę książkę wyjątkowo ciężko. Jej zrozumienie wymaga sporej wiedzy z zakresu historii literatury, sztuki i kultury (mowa o II połowie XIX wieku). Dla przeciętnego "książkożercy" "Rozmaitości estetyczne" będą raczej nużącą lekturą, którą po kilkudziesięciu stronach odstawi się na półkę "nic ciekawego". Z racji tego, że studiuję filologię polską, nie miałem większych problemów z jej zrozumieniem, ale nie mogę powiedzieć, że czytało mi się ją przyjemnie - powinna trafić do fanów Baudelaire'a i miłośników historii sztuki, literatury i kultury.

Przyznam szczerze, że czytało mi się tę książkę wyjątkowo ciężko. Jej zrozumienie wymaga sporej wiedzy z zakresu historii literatury, sztuki i kultury (mowa o II połowie XIX wieku). Dla przeciętnego "książkożercy" "Rozmaitości estetyczne" będą raczej nużącą lekturą, którą po kilkudziesięciu stronach odstawi się na półkę "nic ciekawego". Z racji tego, że studiuję filologię...

Ten tom pism Baudelaire'a kusił mnie od wielu lat z bibliotecznej półki, aż wreszcie zdecydowałam się sprawdzić, co też w nim jest.
Przyznam, że nie była to lektura ani najłatwiejsza, ani najprzyjemniejsza. Śmiem twierdzić, że zainteresowałaby raczej historyka sztuki lub kulturoznawcę, ponieważ lwia część tej opasłej książki to recenzje, opinie i spostrzeżenia dotyczące wystaw sztuki - Salonów z lat 1845, 1846 i 1859 oraz Wystawy Powszechnej z 1855. Większość opisywanych dzieł i artystów znana będzie raczej wąskiemu kręgowi miłośników (nie licząc płócien Ingresa i Delacroix, o którym Baudelaire pisze sporo),a przebrnięcie przez szczegółowe analizy, kiedy nie ma się w myślach dzieła, o którym pisze autor, jest zajęciem co najmniej męczącym.
Zbiór uzupełnia kilka esejów, w tym traktującym o istocie komizmu, o zabawkach, o akwaforcie, kilka katalogów dzieł prezentowanych lub sprzedawanych na aukcjach - rzeczy, których lektura, jeśli nawet przyjemna - nie pozostawia w zasadzie żadnego śladu.

W "Rozmaitościach estetycznych" jest jednak jedna, jedyna rzecz, dla której warto poszukać tej książki: obszerny esej "Malarz życia współczesnego". Nawet jeśli ktoś nie zna lub nie lubi Constantina Guysa - a podejrzewam, że dotyczy to większości czytelników - warto dla samej przyjemności obcowania z literackim portretem miasta, sportretowanego z kolei w rysunkach i obrazach Guysa. To właśnie z tego eseju pochodzą rozważania Baudelaire'a o makijażu, o dandysie, o kobietach z półświatka. Dekadencki flaneur pisze o swoich współczesnych utrwalonych w rysunku - czy można chcieć więcej?

Ten tom pism Baudelaire'a kusił mnie od wielu lat z bibliotecznej półki, aż wreszcie zdecydowałam się sprawdzić, co też w nim jest.
Przyznam, że nie była to lektura ani najłatwiejsza, ani najprzyjemniejsza. Śmiem twierdzić, że zainteresowałaby raczej historyka sztuki lub kulturoznawcę, ponieważ lwia część tej opasłej książki to recenzje, opinie i spostrzeżenia dotyczące...