Ta książka to istna komedia. Mnie w przeciwieństwie do innych nie podobał sie przedstawiony w niej obraz Piekła. Nie ma w nim cierpienia, nie torturuje się ludzi, a mordercy, gwałciciele i inni przestępcy do niego nie trafiają, tylko po prostu znikają. Wszyscy są szczęśliwi, bawią się i robią co chcą, a jeśli ktoś jest diabłem czy diablicą, to już w ogóle sielanka, bo dzięki mocy może dostać czego zapragnie, włączając w to podróże na Ziemię. Inną sprawą jest targ między aniołem a diabłem czy diablicą o duszę zmarłego. Po co w ogóle się on odbywa skoro zmarły może wybrać dokąd chce się udać? W dodatku niektórzy wybierają Piekło...
W powieści "Ja, diablica" Niebo i Piekło wydają się być prawie takie same, z tą różnicą, że w Piekle jest fajniej, bo wszystko jest tam dozwolone. To jeden wielki absurd i główna wada tej książki.

Zaletą są całkiem ciekawie wykreowane postacie, z których większość udało mi się polubić. Szczególnie rozbawiła mnie postać Śmierci, ale nie spodobał mi się wątek z Moniką, według mnie był niepotrzebny. Główna bohaterka momentami bardzo mnie irytowała, jednak dało się to wytrzymać.

Na szczególną pochwałę zasługuje okładka, która jest niezwykle pomysłowa. Ogółem książka okazała się bardzo ciekawa, ani przez chwilę się nie nudziłam. Czyta się lekko i szybko. Występuje w niej parę nielogicznych sytuacji i niedociągnięć, ale nie jest banalna, a to cenna zaleta. Końcowa akcja była nieco idiotyczna, ale mimo wszystko chętnie przeczytam następną część.

Ta książka to istna komedia. Mnie w przeciwieństwie do innych nie podobał sie przedstawiony w niej obraz Piekła. Nie ma w nim cierpienia, nie torturuje się ludzi, a mordercy, gwałciciele i inni przestępcy do niego nie trafiają, tylko po prostu znikają. Wszyscy są szczęśliwi, bawią się i robią co chcą, a jeśli ktoś jest diabłem czy diablicą, to już w ogóle sielanka, bo...