Jestem już po przeczytaniu całej trylogii i pomimo wiadra zażaleń, które w większości wylewają się na głowę autorki i jej książki z tej serii, kurczę, ja naprawdę je polubiłam. Zgadzam się z tym, że nie są to żadne wyżyny literatury i że pani Katarzyna powinna się bardziej doedukować, jeżeli chodzi o pewne aspekty poruszane w jej książkach, ale nadrobiła u mnie punkty swoją kreatywnością. Podoba mi się sam pomysł na stworzenie tego świata niższej i wyższej Arkadii, Tartaru. Gdyby poszło to w nieco bardziej rozbudowaną stronę te książki mogłyby być naprawdę świetne. A teraz w żadnym wypadku nie są złe! Jeżeli ktoś nie jest wrażliwy na to by doszukiwać się w nich profanacji religijnej i historycznej, może naprawdę czerpać przyjemność z czytania.
Osobiście bardzo polubiłam się z głównymi bohaterami. Może poza Piotrusiem. Wiktoria, Beleth, Azazel i Kleopatra przekonali mnie do siebie od pierwszego momentu. Mają mocne charaktery, każdy posiada jakąś cechę definiującą. Jedyne, co mnie lekko raziło i do czego mogę się przyczepić, to robienie zabawnych typków z szatana i archanioła Gabriela, a także to, że Azazel i Beleth zachowywali się bardziej jak gdyby mieli po 17 lat, a nie coś około kilka miliardów. W każdym razie rozumiem, że taki był zamysł, mnie to akurat nie trafiło do gustu. Książki z trylogii czyta się błyskawicznie, ponieważ są napisane bardzo prostym językiem. Będzie to zaletą lub wadą w zależności od preferencji czytelnika. Jeśli o mnie chodzi, to spędziłam miło czas i chętnie przeczytałabym coś więcej z tej serii.

Jestem już po przeczytaniu całej trylogii i pomimo wiadra zażaleń, które w większości wylewają się na głowę autorki i jej książki z tej serii, kurczę, ja naprawdę je polubiłam. Zgadzam się z tym, że nie są to żadne wyżyny literatury i że pani Katarzyna powinna się bardziej doedukować, jeżeli chodzi o pewne aspekty poruszane w jej książkach, ale nadrobiła u mnie punkty swoją...