Opowieść o obsesjach. Kilku. O obsesji starego satrapy młodą kobietą i jej pięknym ciałem. O wykorzystywaniu argentyńskiego ludycznego katolicyzmu do działań politycznych, z przywołaniem pism zarówno kanonicznych jak i apokryficznych, kończącym się jakże obrazoburczym i trafnym podsumowaniem: ..."największym objawem pychy jest uznawanie siebie za syna Boga"... .W tle fantastycznie momentami dziennikarsko opisana, skrajnie emocjonalna relacja między dwojgiem głównych bohaterów. I to smutne spostrzeżenie dziennikarza: .."wygrała bezkarność, parlament dalej aprobował ustawy rujnujące kraj, aż w końcu została już tylko pusta nazwa i takie samo bezużyteczne pustkowie jak cztery wieki temu"... . Brzmi znajomo?

Opowieść o obsesjach. Kilku. O obsesji starego satrapy młodą kobietą i jej pięknym ciałem. O wykorzystywaniu argentyńskiego ludycznego katolicyzmu do działań politycznych, z przywołaniem pism zarówno kanonicznych jak i apokryficznych, kończącym się jakże obrazoburczym i trafnym podsumowaniem: ..."największym objawem pychy jest uznawanie siebie za syna Boga"... .W tle...

Być może powinienem ocenić tę powieść wyżej, bo napisana jest dobrze, czyta się sama, ale tak rozpaczliwie brak w niej choćby okruchów pozytywnego przekazu, śladu dobrych emocji, że po lekturze pozostaje absmak. Zaliczenie tych bez mała dwustu stron nijak nie cieszy.

Od samego początku wiadomo, że stanie się coś podłego, tylko jeszcze nie wiadomo, jak bardzo podłego. Autor ubiega wypadki, odchyla forhangi przyszłości („żył jeszcze trzy lata po tej tragedii” – a to dopiero półmetek, sama tragedia jest wciąż tylko zapowiedzią) i miałem nadzieję, że to taka podpucha, że coś wykręci, że czymś zaskoczy, ale płonne to były nadzieje. Jest nieubłagane grzęźnięcie – w szaleństwo, w sromotę. Wymowne jest ostateczne niezaprzątanie sobie głowy uzasadnieniem wyroku; na tym etapie, wobec wszystkich okoliczności, bezdusznym formalizmem byłoby na nie czekać.

Dla osób, którym sporą różnicę robi to, czy narracja jest w pierwszej, czy w trzeciej osobie, wątpliwą atrakcją może być taż w drugiej (na szczęście tylko od czasu do czasu).

Być może powinienem ocenić tę powieść wyżej, bo napisana jest dobrze, czyta się sama, ale tak rozpaczliwie brak w niej choćby okruchów pozytywnego przekazu, śladu dobrych emocji, że po lekturze pozostaje absmak. Zaliczenie tych bez mała dwustu stron nijak nie cieszy.

Od samego początku wiadomo, że stanie się coś podłego, tylko jeszcze nie wiadomo, jak bardzo podłego. Autor...

Uwielbiam dobrze skonstruowane powieści i taką właśnie podarował mi Martinez. "Lot królowej" to zdaje się mało znana pozycja, a szkoda, bo stanowi esencję bardzo dobrej prozy. Autor pokusił się w tym przypadku o doskonałe studium konkretnej i jasno nakreślonej obsesji.
Argentyna w kryzysie polityczno-gospodarczym, to kraj w którym na porządku dziennym jest w zasadzie całe spektrum bezprawia z szantażem oraz przekupstwem na czele. Nietuzinkowo nakreślona przez autora sytuacja w tym wstrząsanym intrygami kraju "doprawiła główne danie", rzeczoną obsesję, z dużą mocą.
A o co tak naprawdę chodzi z tą całą obsesją?
A no o to, że Reina Remis - początkująca redaktorka uwikłana w romans z szefem swojej redakcji, niejakim Camargo, staje się ofiarą obsesji tego ostatniego. Odtrącony, wpływowy magnat wykorzysta wszystkie swoje powiązania, w tej pozbawionej skrupułów rzeczywistości, byleby tylko osiągnąć zamierzony cel - upokorzyć byłą kochankę, tylko po to, aby "złamaną" psychicznie i fizycznie odzyskać z powrotem.
Czy sztuka ta mu się uda i co z tego wyniknie? Zobaczycie sami. Jedno jest pewne, w tym przypadku niepodzielnie królować będzie wyrachowana żądza posiadania, władzy i zniewolenia.
Jest to moja pierwsza powieść tego autora, ale z pewnością nie ostatnia i to nie tylko z uwagi na zastosowaną w "Locie..." konstrukcję fabuły, ale przede wszystkim na język jakim operuje Martinez.
Autor w tym przypadku jasno i precyzyjnie dobiera sformułowania (unikając zbędnych ozdobników),potęgując jednocześnie rosnące z akapitu na akapit napięcie. Dzięki temu potrafi on doskonale w niewielkiej ilości tekstu przekazać maksymalną, skondensowaną istotę nakreślonej fabuły, zmierzając jednocześnie do dramatycznego finału.

Uwielbiam dobrze skonstruowane powieści i taką właśnie podarował mi Martinez. "Lot królowej" to zdaje się mało znana pozycja, a szkoda, bo stanowi esencję bardzo dobrej prozy. Autor pokusił się w tym przypadku o doskonałe studium konkretnej i jasno nakreślonej obsesji.
Argentyna w kryzysie polityczno-gospodarczym, to kraj w którym na porządku dziennym jest w zasadzie całe...

Mocna.

Mocna.

+ "purgatorio" nie ma jeszcze PL

+ "purgatorio" nie ma jeszcze PL

"Lot królowej" to pierwszorzędna pozycja znakomitego, acz niepopularnego w Polsce argentyńskiego prozaika. Na niemal 200 stronach gęsto zapisanej prozy toczy się aż za wiele. Bo co tu mamy? Mamy Argentynę wstrząsaną przez kolejne korupcyjne skandale, infantylny mesjanizm, wykorzystany przeciwko ciemnemu ludowi przez cyniczne tryby wielkiej polityki. Widzimy kreację buenosariańskiego magnata medialnego, przedstawiciela kultu machismo, nie potrafiącego sobie poradzić z ciążącą mu przeszłością. Mamy wreszcie burzliwy romans obnażający skrzętnie skrywane kompleksy, później zamieniony w obsesję, pogardę, żądzę władzy i okrutną zemstę. Świetnie skombinowana historia, w której kolejne elementy układanki tworzą całość mieniącą się feerycznymi barwami latynoskiego kosmosu.

"Lot królowej" to pierwszorzędna pozycja znakomitego, acz niepopularnego w Polsce argentyńskiego prozaika. Na niemal 200 stronach gęsto zapisanej prozy toczy się aż za wiele. Bo co tu mamy? Mamy Argentynę wstrząsaną przez kolejne korupcyjne skandale, infantylny mesjanizm, wykorzystany przeciwko ciemnemu ludowi przez cyniczne tryby wielkiej polityki. Widzimy kreację...