Tę niezwykłą miniaturę literacką, (nowelę, opowiadanie, powieść) czy co tam jeszcze? w każdym razie tak napisaną jak Amok, mogę porównać do pociągu.
I już opowiadam:
Rusza powoli, ale od razu nabiera rozpędu, prześlizguje się przez krajobrazy, mknie pozostawiając za sobą świadomość tego, gdzie się znajdujemy, ale z uwagi na szybkość, nie poznajemy okolic które przemierzamy. Jedyne bodźce docierające do nas, to zachowanie współpasażerów, ich rozmowy, wyznania, emocje...i tu pociąg zatrzymuje się umożliwiając nam przesiadkę. Kontynuowana podróż jest wyprawą w umysł opowiadającego, jakże szaloną i szybką, z wielkim artyzmem wymalowaną, gdzie rzeczywistość odnajduje swoje miejsce w dalszym planie, a na wierzchu są tylko emocje. Zaczytałam się, pędziłam oczami, literki w słowa, a słowa z zdania układałam, Niechże ktoś zatrzyma ten pociąg! Ale nie, nie ma wytchnienia, To już nie pociąg, to kołyszący się po głębokich, ciemnych wodach oceanu parowiec, na którego pokładzie poznajemy odczucia objawione w napadzie morderczej mo­no­ma­nii, szaleństwa, amoku. Wyrzucane na łeb na szyję, opętane upo­rem, bez ro­zumu, bez sensu, uwite ludzkie wspomnienia, podlewane alkoholem, w gorączce nocy domagające się wyjścia na świat. Dramat: miłości, namiętności, pożądania, szaleństwa, ale przede wszystkim chłodnej dumy, tajemnicy i honoru, który jest po stokroć droższy niżeli istnienie ludzkie.

“Osta­tecznym pra­wem czło­wieka, które nam po­zo­staje, jest zdechnąć, jak się komu po­doba… i bez czy­jejkolwiek po­mocy.”

Tę niezwykłą miniaturę literacką, (nowelę, opowiadanie, powieść) czy co tam jeszcze? w każdym razie tak napisaną jak Amok, mogę porównać do pociągu.
I już opowiadam:
Rusza powoli, ale od razu nabiera rozpędu, prześlizguje się przez krajobrazy, mknie pozostawiając za sobą świadomość tego, gdzie się znajdujemy, ale z uwagi na szybkość, nie poznajemy okolic które...