„ (...) jeden jest lśniąco białe, jak gdyby ktoś mi zaświecił latarką w oczy. Pięć jest jak uderzenie pioruna lub huk fal rozbijających się o skały. Trzydzieści siedem jest grudkowate jak owsianka, a osiemdziesiąt dziewięć kojarzy mi się z prószącym śniegiem." Czy można postrzegać rzeczywistość przez pryzmat liczb, które jawią się w umyśle niczym obrazy, mają swój kolor, fakturę i kształt? Tak odbierają świat synesteci. Daniel Tammet jest synestetą, ale do tego posiada zespół Aspergera i należy do wąskiego grona ludzi, których nauka nazywa sawantami.
Urodził się 31 stycznia 1979 roku, pamięta, że była to środa, ponieważ data urodzin w jego umyśle przybiera barwę niebieską, a środy zawsze są niebieskie. Cierpi na syndrom sawanta, jest obdarzony nadzwyczajnymi umiejętnościami, a możliwości jego umysłu przekraczają granice ludzkiego pojmowania. Potrafi w ciągu kilku sekund podnieść 137 do potęgi dwunastej, podać 22 514 miejsc po przecinku w liczbie π, wykonać w pamięci skomplikowane operacje matematyczne. Mieszka w świecie liczb i do tego świata nas zaprasza w swej książce „Urodziłem się pewnego błękitnego dnia” , swoistej autobiografii, w której Daniel Tammet odkrywa przed czytelnikami bezgraniczne możliwości swojego intelektu.
Jest to świat magiczny i niepojęty. Daniel potrafi, niczym bohater filmu „Rain Man”, dokonywać skomplikowanych obliczeń, w ciągu siedmiu dni jest w stanie nauczyć się islandzkiego, opracował również swój język, ale ma za to problemy z odróżnianiem lewej strony od prawej, wiązanie krawata jest ponad jego siły, a golenie zajmuje mu ponad godzinę. Rzeczywistość sawantów nie jest więc taka różowa jak się może wydawać na pierwszy rzut oka. Ich nadzwyczajne zdolności często są odkupione poważnymi zaburzeniami, najczęściej są to osoby autystyczne, które nie potrafią funkcjonować w społeczeństwie. Daniel również jest wysokofunkcjonującym autykiem, ale wyróżnia się spośród innych sawantów, ponieważ potrafi opisywać, to co widzi w swoim umyśle.
Książka przedstawia nie tylko ważniejsze momenty w życiu Daniela, jest to przede wszystkim historia o sile ludzkiego umysłu oraz o zmaganiu się ze swoim upośledzeniem. Przez 274 strony śledzimy drogę człowieka, który nie poddaje sie w walce, który mimo swej ułomności próbuje przystosować się do życia wśród ludzi, powoli wychodzi ze swojego świata naprzeciw innym. Z dziecka, które zawsze stało na uboczu, zamykało się w świecie liczb, obrazów, słów, których nikt nie rozumiał, staje się człowiekiem, który potrafi stworzyć szczęśliwy związek, pracować na swoje utrzymanie. Poprzez ćwiczenia powoli uczył się prowadzenia towarzyskiej pogawędki, dużo czasu zajęło mu zrozumienie, że nie wszystko, co ludzie mówią należy rozumieć dosłownie. Daniel Tammet jest człowiekiem, który swoje upośledzenie przekuł w swoją siłę i co więcej, chce się dzielić doświadczeniem z innymi oraz nieść pomoc wszystkim tym, którzy są dotknięci podobnymi syndromami.
„ Urodziłem się pewnego błękitnego dnia” to również opowieść o samotności, izolacji i braku zrozumienia. Ale jednocześnie jest to podziękowanie złożone na ręce rodziców, którzy zawsze byli przy Danielu, choć był trudnym dzieckiem. To opowieść o bezinteresownej miłości, więzach rodzinnych i próbie zrozumienia drugiej osoby.
Daniel Tammet czuje się bezpiecznie, gdy wszystko wokół jest poukładane, nie lubi zmian, a rutyna zapewnia mu poczucie bezpieczeństwa. Jest bardzo dokładny, co ma odbicie w sposobie pisania. Zdania są krótkie, informacyjne. Daniel lubi podawać konkretne informacje, a gdy wspomina jakieś nazwisko, czy też odkrycie naukowe, krótko prezentuje jego historię. To sprawia, że narracja jest uporządkowana, a dygresje nie zakłócają jej toku.
Daniel Tammet wiele osiągnął, ale nie poprzestaje na tym : „Moje aspiracje w życiu osobistym są naprawdę proste: nadal ciężko pracować w moim związku z Neilem, wciąż ćwiczyć umiejętności komunikacji, uczyć się na własnych błędach i jak najlepiej przeżywać każdy dzień. Mam również nadzieję, że jeszcze bardziej zbliżę się do swojej rodziny i przyjaciół i że dzięki tej książce poznają mnie z zrozumieją choć odrobinę lepiej.”
Nie wiem, czy rodzina Daniela poznała go dzięki tej opowieści lepiej, ale jestem pewna jednego, warto skorzystać z zaproszenia Daniela i zagłębić się w jego magiczny świat.

„ (...) jeden jest lśniąco białe, jak gdyby ktoś mi zaświecił latarką w oczy. Pięć jest jak uderzenie pioruna lub huk fal rozbijających się o skały. Trzydzieści siedem jest grudkowate jak owsianka, a osiemdziesiąt dziewięć kojarzy mi się z prószącym śniegiem." Czy można postrzegać rzeczywistość przez pryzmat liczb, które jawią się w umyśle niczym obrazy, mają swój kolor,...