Zaćmienie” na pewno bardziej mnie wciągnęło i na śmierć nie zanudziło, w porównaniu do poprzednich części. Żałuje i uważam to za ogromny błąd autorki, że w książce nie mogłam zobaczyć bitwy jaką toczyli wampiry i wilkołaki. W tej części tkwił duży potencjał na urozmaicenie tej powieści. I wtedy może bym przyznała rację, kiedy znowu usłyszę, że saga "Zmierzch" to połączenie romansu z horrorem. Bo grozy tu jest tyle, co nic.

Co do plusów to spodobało mi się, że w „Zaćmieniu” pojawiło się więcej tajemniczości i niebezpieczeństw, choć nadal brakuje mi opisanie tej bitwy oczami Belli (naprawdę wolałabym czytać o tej bitwie niż o tym, jak Bella przytulała się do Jackoba, a Edward na to patrzył).

Co mi się jeszcze spodobało? Dołączenie kilku wątków i postaci. A szczególnie podobało mi się wprowadzenie legend o plemieniu Quileute.

W tej części, zaczęli irytować mnie Cullenowie, a w szczególności Edward. Są zbyt idealni. I w ogóle nie wampirzy. Gdyby nie kły i to, że żywią się krwią nigdy nie nazwałabym ich wampirami. Jedyne cechy wampira przejawił Jasper. Chyba dlatego jest moją ulubioną postacią. Ja tam jednak jestem zwolenniczką wampirów w stylu Draculi.

Sagę polecam raczej czytelnikom poniżej 15 roku życia.

Zaćmienie” na pewno bardziej mnie wciągnęło i na śmierć nie zanudziło, w porównaniu do poprzednich części. Żałuje i uważam to za ogromny błąd autorki, że w książce nie mogłam zobaczyć bitwy jaką toczyli wampiry i wilkołaki. W tej części tkwił duży potencjał na urozmaicenie tej powieści. I wtedy może bym przyznała rację, kiedy znowu usłyszę, że saga "Zmierzch" to...