Tytułem wstępu chciałem podkreślić, że jestem wielkim fanem jego muzyki. Książkę przeczytałem już jakiś czas temu, jednak poczułem, że muszę to z siebie wyrzucić. Miałem DUŻE oczekiwania co do jej treści. Kto wie? Może zbyt duże. Po części wynikało to pewnie z tego, że znajomi, którzy ją przeczytali, byli zachwyceni. Sama koncepcja książki miała najprawdopodobniej polegać na ujęciu jego transformacji. Na tym jak to się stało, że jest tym MM, jakiego widzimy. Czyli jest autobiografią! Oprócz tego obejmuje ona kwestię przedstawienia rodzaju misji, jaką kieruje się Manson( nie, nie chodzi o Charlesa :V). Przedstawia rodzaj myśli przewodniej, którą się kieruje. Pragnie pokazać,że możliwość wyjścia z indywidualnego, osobistego "piekła" tkwi w każdym z nas (więcej o tym pisać nie będę, bo zabiję treść, choć strasznie korci coś dodać). Od początku tak do połowy książka pozostaje spójna wobec tego konceptu. Jednak później wszystko stopniowo się rozpada. Wątki tracą ciągłość i dostajemy fragmenty piętnujących jego wizerunek wizerunek wywiadów. Kolejne inicjatywy Amerykańskiego Towarzystwa Rodzin nie dodają nic do treści. Nie wątpię, że po drugim liście, każdy kto czytał, dostrzegł obnażenie hipokryzji wytykania ogólnie pojętego zła przez tych, którzy myślą (chyba), że szerzą dobro lub dobrą nowinę. Myśl przyświęcająca książce powoli przygasa i zostaje tylko bałagan. W końcu następuje gładki powrót do głównej myśli i przedstawiony zostaje, oczywiście dość enigmatycznie (albo raczej zwięźle) moment transformacji. Pewnie najnormalniej w świecie miałem co do tej książki zbyt duże oczekiwania i tyle. Zawsze tak mam jak ktoś mi coś poleci -,-. W końcu to tylko człowiek. O tym właśnie się przekonałem. Ta książka nie jest opowieścią o gościu, który przeszedł piekło i chce uświadamiać innych, by umożliwić przezwyciężenie słabości, cierpienia, wątpliwości i braku oparcia. To jest książka o gościu, który dużo doświadczył. Pewnie za dużo zbyt wiele. Tak jak wielu ludzi na tym świecie, prawda? I teraz pragnąc utwierdzić się w przekonaniu, że ma rację i to co robi ma sens, tworzy. Antychrysta nie ma. On jest w nas, bąbelki.

Tytułem wstępu chciałem podkreślić, że jestem wielkim fanem jego muzyki. Książkę przeczytałem już jakiś czas temu, jednak poczułem, że muszę to z siebie wyrzucić. Miałem DUŻE oczekiwania co do jej treści. Kto wie? Może zbyt duże. Po części wynikało to pewnie z tego, że znajomi, którzy ją przeczytali, byli zachwyceni. Sama koncepcja książki miała najprawdopodobniej polegać...