Do tej pory przeczytałem zaledwie dwie powieści Strelnikoff’a czyli „Ruski miesiąc” i „Nikołaj i Bibigul”. Obie w kompletnie różnym stylu, ale łączyła je jedna cecha wspólna a mianowicie niesamowite poczucie humoru, takie, które ja od razu podłapuję w lot i które bawi mnie ogromnie. Tym bardziej rzuciłem się na „Wyspę” jego autorstwa. I przeczytałem… I coś mi się w środku zagotowało…

Po tym autorze nie spodziewałem się TAK złej książki. Nie spodziewałem się, że to może być TAKA porażka. Ni to thriller, ni to horror, ni dramat. Napięcia w tym zero, fabuła mająca przypominać – z założenia – pogranicze jawy i snu okazała się jakąś dziwną jazdą po zażyciu opakowania przeterminowanej aspiryny a i to co najwyżej. Gdzieś też kiedyś wyczytałem, że powieść ta ma klimat mrocznego dreszczowca. Też bym z tym stwierdzeniem polemizował. Mroku i dreszczy w tym tyle co w telenoweli „Klan”…

Nie panie Strelnikoff, nie, nie i jeszcze raz nie. To nie jest powieść godna autora, który popełnił taką rewelacyjną książkę, jaką był „Ruski miesiąc”.

Do tej pory przeczytałem zaledwie dwie powieści Strelnikoff’a czyli „Ruski miesiąc” i „Nikołaj i Bibigul”. Obie w kompletnie różnym stylu, ale łączyła je jedna cecha wspólna a mianowicie niesamowite poczucie humoru, takie, które ja od razu podłapuję w lot i które bawi mnie ogromnie. Tym bardziej rzuciłem się na „Wyspę” jego autorstwa. I przeczytałem… I coś mi się w środku...