Sporym ładunkiem goryczy rozbrzmiewa ta komedia. Don Juan, lekkoduch i zuchwalec, parający się kolejnymi łajdactwami, to postać którą potencjalnie (w jakiś przewrotny sposób) łatwo można polubić - zabawny, wygadany żartowniś, a że to tu to tam jakiegoś szelmostwa się dopuści... komuż to przeszkadza? Prawda?

Ano nieprawda - sam nieco się zdziwiłem - Don Juan wraz z przebiegiem akcji dopuszcza się coraz większych niegodziwości, za każdym razem bez większych problemów uchodząc od odpowiedzialności. Gdy w końcu pętla zaciska się na jego szyi, ten postanawia symulować nawrócenie, by pod przykrywką pobożności dalej wieść niemoralne życie. Z każdym kolejnym aktem większą miałem nadzieję na przykładny upadek łajdaka - czy sprawiedliwość w końcu go dosięgnęła, czy też wieczny uciekinier już zawsze będzie sobie drwił z wszystkiego co przyzwoite?

I jeszcze humor. Humor ciężki i gorzki - zderza bowiem dwa światy: zuchwały i bezbożny jaśniepan toczy pojedynki retoryczne ze swoim sługą, człowiekiem prostym i niezbyt mądrym, stającym w obronie religii i przyzwoitości. Wyniki tych starć od początku są jasne, zuchwały Don Juan obśmiewa starania Sganarela (tu ciekawostka - postać tę odgrywał sam Molier), później niejednokrotnie poniża prostych wieśniaków... ale czy jest rzeczywistym zwycięzcą? Czy czytelnik / widz, dostrzegając jego łajdactwa i niegodziwość przyzna mu rację?

Molier ostry i celny, szyje z łuku swego pióra w elity dla których pisze, o konsekwencjach takich zuchwalstw przeczytacie w przedmowie Boya-Żeleńskiego dodanej do wydania, mocno zachęcam.

Sporym ładunkiem goryczy rozbrzmiewa ta komedia. Don Juan, lekkoduch i zuchwalec, parający się kolejnymi łajdactwami, to postać którą potencjalnie (w jakiś przewrotny sposób) łatwo można polubić - zabawny, wygadany żartowniś, a że to tu to tam jakiegoś szelmostwa się dopuści... komuż to przeszkadza? Prawda?

Ano nieprawda - sam nieco się zdziwiłem - Don Juan wraz z...