Gdy pierwszy raz usłyszałam o „Don Juanie” od razu chciałam lepiej poznać jego historię. Sięgając po książkę Moliera byłam pełna entuzjazmu, który niestety stopniowo malał wraz z czytaniem. Nie ma tu zbyt wielu czynów, tylko czcze gadanie. Don Juan wygłasza oracje na temat swojej niewiary i tego jak dobrze postępuje, bo przecież robi wszystko w zgodzie z samym sobą. Nikt nie jest w stanie na niego wpłynąć, oszukuje ojca, a jego sługa Sganarel jest tchórzem, którego zachowanie tylko mnie irytowało.

Liczyłam na opisy jego przygód, miłosnych podbojów, a tu… nic. Jest tylko skrzywdzona Donna Elwira, którą wyrwał z klasztoru (niestety nie wiemy jak przebiegał cały proces adoracji, bo na początku książki jest już jego żoną) oraz adoracja (oszukiwanie) dwóch wieśniaczek Karolki i Małgosi, która się nie rozwija, nie wiemy co się dalej z nimi działo. Czy Karolka jednak poślubiła Pietrka? Co się działo z Małgosią? Don Juan uciekł i na tym koniec.

Zakończenie jest typowo moralizatorskie, czyli Don Juan za swoje grzechy trafia do Piekła. Nie jest to zaskoczenie, raczej formalność.

Najbardziej zapadł mi w pamięci cytat: „Obłuda jest dziś bardzo w modzie, każde zaś modne szelmostwo może uchodzić za cnotę.” Patrząc na dzisiejszy świat, można dojść właśnie do takiego wniosku.

Gdy pierwszy raz usłyszałam o „Don Juanie” od razu chciałam lepiej poznać jego historię. Sięgając po książkę Moliera byłam pełna entuzjazmu, który niestety stopniowo malał wraz z czytaniem. Nie ma tu zbyt wielu czynów, tylko czcze gadanie. Don Juan wygłasza oracje na temat swojej niewiary i tego jak dobrze postępuje, bo przecież robi wszystko w zgodzie z samym sobą. Nikt...