Na granicy jawy i snu powstają przedziwne obrazy. Zbudowane z okruchów wspomnień, podlane wyobraźnią, zasilane obawami i tęsknotami, mamiące kolaże niczym mgła wpełzają pod powieki i każą trwać w półśnie, o którym wiem, że jest tylko ułudą. Świadomość nadchodzącego poranka wcale nie pomaga wyrwać się z objęć Morfeusza. Fascynują mnie te pojedynki, jakie toczy mój rozum z tymi majakami, choć przebudzenia z nich są dość ciężkie. Tak bardzo zaciera się granica między tym, co rzeczywiste, a tym, co wyśnione, że czasami kilka chwil zajmuje mi uporządkowanie tego, co jest prawdą, co snem. I właśnie taki oniryczny klimat znalazłam w „Strażniku sadu”.

W tej powieści McCarthy’ego kolory są niewyraźne, wszystko spowite jest mgłą i rozpływa się w szarościach. Bohaterowie pojawiają się w kolejnych scenach, między którymi brak płynnych przejść. Pisarz unika mówienia tego, co najważniejsze wprost, ale czytelnik po prostu wie pewne rzeczy, sączą się one do jego świadomości jakby mimo woli, przypadkiem, jakby zapoznanie czytelnika z historią nie było celem autora. Ciekawym zabiegiem są retrospekcje, które otwierając okno na przeszłość bohaterów, dostarczają nowych informacji, a jednocześnie niczego do końca nie wyjaśniają.

Jest coś niesamowicie urzekającego w prozie McCarthy’ego. Dla mnie jest ona przede wszystkim niezwykle plastyczna i poetycka. Pisarz za pomocą opisów przyrody w mistrzowski sposób buduje nastrój swojej opowieści, w której na pierwszy plan wysuwa się kruchość i nieuchronność ludzkiego życia. Czytając „Strażnika sadu” miałam wrażenie, jakbym błądziła krętymi ścieżkami snu i zbierała niczym rozsypane korale okruchy zdarzeń i przeżyć, które w niezwykły sposób splotły losy bohaterów powieści.

Kreacja postaci McCarthy’ego jest specyficzna. Stworzeni przez niego bohaterowie wymykają się jednoznacznym ocenom. Ale za każdym razem, gdy o nich myślę, pierwszym słowem, którym miałabym ochotę ich opisać, jest niewinność. Samą mnie to zaskakuje, bo ich działania wcale nie są niewinne, a czasami wręcz mają naturalne skłonności do zła. Ci namalowani słowami ludzie płyną z nurtem zdarzeń, będąc jednocześnie poza nim. Zdają się nie pasować do świata przedstawionego, choć jednocześnie doskonale wtapiają się w krajobraz. Zaskakuje mnie to, jak delikatnie i subtelnie autor przedstawia bardzo brutalne sytuacje.

„Strażnik sadu” to obraz świata, który przeminął. Ta Ameryka zamknięta między stronami powieści niepokoi, przytłacza. Pomiędzy zmieniającymi się porami roku, na tle surowych krajobrazów, przemykają bohaterowie powieści, którzy nie mają szans na zrealizowanie „amerykańskiego snu”. Ulotne momenty szczęścia trzeba drogo opłacić, a bliskość z drugim człowiekiem to tylko chwilowe linie równoległe dwóch samotności. I może dlatego rozczula i zastanawia relacja chłopca, mężczyzny i starca. I pozostawia z tym nieznośnym pytaniem, czy oni wiedzieli, jak dramatyczny zbieg okoliczności ich łączy…Czy przeczuwali?

Na granicy jawy i snu powstają przedziwne obrazy. Zbudowane z okruchów wspomnień, podlane wyobraźnią, zasilane obawami i tęsknotami, mamiące kolaże niczym mgła wpełzają pod powieki i każą trwać w półśnie, o którym wiem, że jest tylko ułudą. Świadomość nadchodzącego poranka wcale nie pomaga wyrwać się z objęć Morfeusza. Fascynują mnie te pojedynki, jakie toczy mój rozum z...