Nazwanie tej książki romansem jest co najmniej nadużyciem. Jest przeniknięta szaleństwem, złem i okrucieństwem. Poziom obłędu narasta z każdą chwilą, by w końcu osiągnąć poziom z którego nie ma już odwrotu. I wtedy następuje happy end, który w opisanych przez autorkę okolicznościach jest równie prawdopodobny jak wyhodowanie kwiatka na wrzącej lawie.

Nazwanie tej książki romansem jest co najmniej nadużyciem. Jest przeniknięta szaleństwem, złem i okrucieństwem. Poziom obłędu narasta z każdą chwilą, by w końcu osiągnąć poziom z którego nie ma już odwrotu. I wtedy następuje happy end, który w opisanych przez autorkę okolicznościach jest równie prawdopodobny jak wyhodowanie kwiatka na wrzącej lawie.

Sięgnęłam po tę książkę zachwycona "Uzurpatorem" tej samej autorki. Naiwnie wierzyłam, że w tym przypadku dostanę coś w podobnym klimacie.
A jednak mocno się pomyliłam!
"Zamek na wrzosowisku" to teoretycznie romans - ona biedna pół-Żydówka, rozmiłowana w logopedii, on mroczny baron, który szuka kogoś, kto pomoże odzyskać mowę jego niepełnosprawnemu intelektualnie bratu. Zapowiada się ciekawie, prawda? Ale wbrew pozorom to nie wszystko, ba! To zaledwie wycinek tego, co się dzieje w tej książce. Znajdzie się też sporo wątków kryminalnych czy tych związanych z duchami. Czytelnik długo nie wie, czym jest prawda - gdzie zaczyna się granica między ich szaleństwem, a kończy się książkowa rzeczywistość. Znajdziemy tu też wątki odnośnie molestowania dzieci i wpływu tego na ich późniejsze życie - jak bardzo mroczne cienie przeszłości mogą ważyć na naszej przyszłości.

Podsumowując- niewątpliwie ciekawa pozycja, nie jestem jednak pewna, czy przypadnie do gustu wszystkim fanom "standardowych" romansów historycznych.

Sięgnęłam po tę książkę zachwycona "Uzurpatorem" tej samej autorki. Naiwnie wierzyłam, że w tym przypadku dostanę coś w podobnym klimacie.
A jednak mocno się pomyliłam!
"Zamek na wrzosowisku" to teoretycznie romans - ona biedna pół-Żydówka, rozmiłowana w logopedii, on mroczny baron, który szuka kogoś, kto pomoże odzyskać mowę jego niepełnosprawnemu intelektualnie bratu....

Nie wiem... Za dużo tych duchów i mam wrażenie że nie wszytko zostało wytłumaczone. A Damien... Też jakis taki bez iskry

Nie wiem... Za dużo tych duchów i mam wrażenie że nie wszytko zostało wytłumaczone. A Damien... Też jakis taki bez iskry

Nie moje klimaty. Mroczny romans. Zmagania ze złem i szaleństwem.

Nie moje klimaty. Mroczny romans. Zmagania ze złem i szaleństwem.

Kręcę głową i uśmiecham się pod nosem, bo bardziej dziwacznej książki jeszcze w rękach nie miałam. Niby romans, niby powieść gotycka. Kochają się, gwałcą, straszą duchami, raz cytaty z Biblii, innym razem z Waltera... o matko!:)
Aleksandra to Żydowka, która udaje się do zamku Damiena, barona mającego upośledzonego, choć całkiem dorosłego brata. Ona ma za zadnie pomóc mu w odzyskaniu mowy. Damien natomiast jest przesycony złem za sprawą niejakiej Ursuli Pole, która ugryzła go w... ekhm, powiedzmy że nadgryzła jego niewinne spojrzenie na związek między kobietą i mężczyzną, a teraz straszy w zamku.
Aleksadra zyskuje zaufanie Damiena i zakochuje się w tym potrzebującym zbawienia mężczyźnie. On chce ją zniewolić i udowodnić, że wcale nie jest dobra, a ona poszukuje mordercy, ucieka przed duchami i współpracuje z jego upośledzonym bratem.
Przezczytałam bez poczucia nudy ale tylko dlatego, że poziom nienormalności pobił poziom kiczowatości. Nagromadzenie pokrętnej symboliki, zdrowo stukniętych postaci i rzezwnych tekstów przykuł moją uwagę na tyle, że w przyszłości poszukam jakiejś powieści gotyckiej na poziomie, bo jeszcze nie miałam do czynienia z tym gatunkiem.

Kręcę głową i uśmiecham się pod nosem, bo bardziej dziwacznej książki jeszcze w rękach nie miałam. Niby romans, niby powieść gotycka. Kochają się, gwałcą, straszą duchami, raz cytaty z Biblii, innym razem z Waltera... o matko!:)
Aleksandra to Żydowka, która udaje się do zamku Damiena, barona mającego upośledzonego, choć całkiem dorosłego brata. Ona ma za zadnie pomóc mu w...

Teoretycznie jest to romans historyczny w stylu gotyckim. Takie połączenie może dać bardzo przyjemne wrażenie odbioru. Jednak na przeszkodzie staje mi styl prowadzonej opowieści. Nie jest to pierwsza książka Meagan McKinney jaką przeczytałam i przyznam, że o niebo lepsza od poprzedniej, a jednak niezbyt przekonująco jest tu uchwycony element tajemniczości i pewnej wrogości miejsca. Oczywiście wciąż bohaterka jest ostrzegana przez innych, że powinna jak najszybciej wyjechać z zamku. Również jej służąca jeszcze na stacji dzieli się z nią swoimi złymi przeczuciami i namawia do natychmiastowego powrotu. Aleksandra nie ulega owej presji i nie podejmuje decyzji o wyjeździe nawet wówczas, gdy sam lord Newelly jej to sugeruje. Stawia sie na zamku z pewna misją i choć na miejscu okazuje się, że przydzielono jej inną rolę to mimo wszystko postanawia wypełnić zadanie.
Męcząca była powtarzalność motywu zjawy panny Pole ukazującej się Aleksandrze, przemyśleń bohaterki jakoby Damien był okrutnym człowiekiem, jednak nie do końca złym, a jedynie zdeprawowanym jako nastolatek przez guwernantkę. A w początkowych fazach pobytu na zamku wręcz irytowało to ciągłe napominanie bohaterki o niesamowitym fizycznym podobieństwie lorda do jej byłego wybranka.
Tak naprawdę zamiast większej dawki grozy dostajemy historię przepełnioną melodramatycznymi scenami z powtarzalnymi dialogami nawiązującymi wciąż do tego samego.
Panna Benjamin wykreowana jest na drobniutką eteryczną nimfę, której bez przerwy oczy zachodzą łzami. Czy jest się dla niej miłym czy nie miłym, reakcja jest podobna. Z pozoru wiedząca czego chce, pozostająca w swych postanowieniach jest jak liście na wietrze, którym będzie dane pozostać na drzewie póki nie zawieje silniejszy wiatr. Natomiast charakter lorda Newelly jest zasadniczy i widzimy w nim pewnego siebie człowieka, który czerpie przyjemność ze swoich poczynań, lubi sprawować kontrolę i wywoływać w ludziach strach. Przy tak wykreowanym męskim bohaterze, Aleksandra jest nijaka, a nawet pożałowania godna i nużąca w swych poczynaniach i powtarzalnych kwestiach.
Mierna z tego opowieść gotycka, a i jak na romans historyczny niewiele tu romansu, a jedynie niepohamowana napastliwość lorda wobec swego gościa. Aleksandra mimo wszystko zaczyna myśleć, że pokochała tego cynicznego człowieka, jednak mylenie rozbudzonego pożądania z miłością jest tu oczywiste. Dla mnie to nużąco-wlekący się melodramat z ogranymi elementami i nic ponad to.

Teoretycznie jest to romans historyczny w stylu gotyckim. Takie połączenie może dać bardzo przyjemne wrażenie odbioru. Jednak na przeszkodzie staje mi styl prowadzonej opowieści. Nie jest to pierwsza książka Meagan McKinney jaką przeczytałam i przyznam, że o niebo lepsza od poprzedniej, a jednak niezbyt przekonująco jest tu uchwycony element tajemniczości i pewnej wrogości...

Rodzina zerka na mnie podejrzliwie, bo już dawno nie chichotałam tak podczas czytania książki, może powinnam jednak łkać z zażenowania? Wyobraźcie sobie, że Jane Eyre spotyka Christiana Greya i zamieszkują w zamku na wichrowych wzgórzach, tak, jestem całkiem poważna... niestety. Dodajcie do tego mroczne katakumby, paru szaleńców, ducha i wieczne przeciągi a poczujecie właściwy klimat tej powieści, zabrakło tylko psa Baskerwilów wyjącego na wrzosowiskach. Zacisnęłam zęby i wytrzymałam do końca, ale tak wtórnego, infantylnego powieścidła nie spotkałam od bardzo dawna. Żegnaj szanowna autorko, nigdy więcej!

Rodzina zerka na mnie podejrzliwie, bo już dawno nie chichotałam tak podczas czytania książki, może powinnam jednak łkać z zażenowania? Wyobraźcie sobie, że Jane Eyre spotyka Christiana Greya i zamieszkują w zamku na wichrowych wzgórzach, tak, jestem całkiem poważna... niestety. Dodajcie do tego mroczne katakumby, paru szaleńców, ducha i wieczne przeciągi a poczujecie...

Doprawdy trzeba być Amerykańską pisarką romansów by główny problem, z którym nie mógł sobie poradzić jeden z bohaterów to krzywda jaką doznał w młodości - nauczycielka ugryzła go w penisa do krwi....
Szkoda oczu na taką lekturę...

Doprawdy trzeba być Amerykańską pisarką romansów by główny problem, z którym nie mógł sobie poradzić jeden z bohaterów to krzywda jaką doznał w młodości - nauczycielka ugryzła go w penisa do krwi....
Szkoda oczu na taką lekturę...

Pani MacKinney jest świetną pisarką.
" Zamek na wrzozowisku" to świetna książka. Oczywiście jest zawarty wątek miłosny, ale głównie dominuje horror, czy na przykład rozterki bohaterów.
Alexandra po śmierci ojca przyjmuje propozycję Newella. Wie, że jest kobietą i nie może uprawiać zawodu lekarza. Ma nadzieję, że wyleczy Sama. Wkrótce okazuje się, że to nie będzie takie łatwe...
John, który poszukuje miłości, Sam, który nie może zapomnieć o popełnionym błędzie i Alexandra, która stara się pomóc braciom i jednocześnie nie zaangażować się. Urszula Pole również była rewelacyjna.
Nic dodać, nic ująć. Rewelacyjna książka.

Pani MacKinney jest świetną pisarką.
" Zamek na wrzozowisku" to świetna książka. Oczywiście jest zawarty wątek miłosny, ale głównie dominuje horror, czy na przykład rozterki bohaterów.
Alexandra po śmierci ojca przyjmuje propozycję Newella. Wie, że jest kobietą i nie może uprawiać zawodu lekarza. Ma nadzieję, że wyleczy Sama. Wkrótce okazuje się, że to nie będzie takie...

Każdy romans Megan jest otoczony niesamowitą aurą co wyróżnia jej książki z całego cyklu jak i romansów ogóle. Mimo, że motywem przewodnim jest miłość cały świat nie jest cukierkowy a zakończenia wspaniałe. Wszystko na co mogą liczyć bohaterki tej pisarki to słodko-gorzki smak trudnych związków i bardziej niż w innych romansach rozwiniętych wątków pobocznych ("Zamek na wrzosowisku" nie istniałby bez nich).

Każdy romans Megan jest otoczony niesamowitą aurą co wyróżnia jej książki z całego cyklu jak i romansów ogóle. Mimo, że motywem przewodnim jest miłość cały świat nie jest cukierkowy a zakończenia wspaniałe. Wszystko na co mogą liczyć bohaterki tej pisarki to słodko-gorzki smak trudnych związków i bardziej niż w innych romansach rozwiniętych wątków pobocznych ("Zamek na...