Oto kolejne stadko poblakłych kart papieru sprzed dwudziestu lat, znalezione gdzieś w moim domu. Niestety jest to tylko trzecia część zbiorków opowiadań o duchach. Niestety, bo wydanie zdaje się zawierać całkiem ciekawy wybór tekstów, większość sprzed ponad stu lat. Mam nadzieję, że można jeszcze znaleźć w bibliotekach lub czytelniach ten mały cud, bo warto poznać, jak kiedyś pisało się "straszne historie" i miło poczuć ich ciągle interesujący klimat. Pierwsze opowiadanie napisane zostało przez Alfreda McClellana Burrage'a (1889-1956) - "Koleżanki" (org. "Playmates" - ze zbiorku "Some Ghost Stories", 1927) - pojawia się w wielu antologiach opowieści o duchach, autor był kiedyś jednym z najbardziej popularnych twórców tego typu utworów, a dzieła jego powstawały jeszcze około pierwszej ćwierci minionego wieku. W "Koleżankach" daje się odczuć prawdziwie angielską, czasem londyńską, rodem z Sherlocka Holmesa, atmosferę. Mamy tam do czynienia z osieroconą dziewczynką, przygarniętą przez samotnego, sceptycznego dżentelmena, który wydaje się czasem przybierać (choć w bardzo niewielkim stopniu) cechy szalonego naukowca. Co więcej zamieszkują oni w starym dworku angielskim (który dla zobrazowania od razu skojarzyłem z tym ukazanym w filmie "Inni"). A jeśli mamy do czynienia z prawie pustym, dość starym domem, małą, dziwnie się zachowującą dziewczynką... wtedy już każdy wie, co się może zdarzyć (jeśli nie wie, to się dowie). Ogółem tekst dość przyjemny, klasyczny, w dobrym stylu, choć pozbawiony grozy - czytelnik jest narażony jedynie na niepokój. Drugie zamieszczone opowiadanie stworzyła Edith Nesbit (1858-1924),na dobrą sprawę rówieśniczka Sir Arthura Conan Doyle'a. Jej "Rycerze z marmuru" ("Man-Size in Marble", 1886) są już bardziej straszni niż poprzednie "Koleżanki". Utwór napisany w ciekawy sposób, jako relacja człowieka, który uczestniczył w czymś tajemniczym, strasznym i niewytłumaczalnym. Dodatkowo ten właśnie jegomość mówi czytelnikowi na samym początku mniej więcej tyle: "nie spodziewam się, żebyście uwierzyli w moje słowa, ludzie nie chcą dać im wiary", co potrafi skutecznie podsycić w odbiorcy przekonanie, że opowiedziana mu zostanie szczera prawda. Ów główny bohater jest sceptykiem, który sam nie zwykł wierzyć w takie jak ta opowieści - wiadomo, co takim się przydarza... Następnie mamy do czynienia z "Gościem Drakuli" ("Dracula's Guest", 1897) Brama Stokera (1847-1912). Była to z początku część powieści "Dracula", na podstawie której stworzono wiele filmów... i chyba sam mit hrabiego, ale wydawca życzył sobie ograniczenia ilości materiału, przez co opublikowane zostało samo opowiadanie. Jego konstrukcja również wydaje się klasyczna (jakże mogłoby inaczej),lecz nie jest się w stanie przewidzieć przedstawionego ciągu zdarzeń. Pokazane tam upiory są już dzisiaj przez wszystkich rozpoznawane, jakby oswojone, ale wciąż posiadają w sobie demoniczną zdolność straszenia; nie są nazbyt wiadome, a zatem do głosu zostaje dopuszczona wyobraźnia. A koniec jest równie tajemniczy (lub nawet bardziej) niż początek - wypada pogratulować pomysłu pisarskiego. Ostatni w tym zeszycie utwór, "Kontrakt Ruperta Orange'a" ("The Bargain of Rupert Orange", 1896) należy do Vincenta O'Sullivana (1872-1940). To dość eksploatowany wątek zawarcia paktu z diabłem, gdzie z początku wszystko się wydaje piękne, a potem... Potraktowane może ciut moralizatorsko, ale z pewnością czyta się. Choćby z ludzkiej, obrzydliwej ciekawości, co się stanie głównemu bohaterowi. Podsumowując - jestem niezwykle zadowolony, że "Nie czytać o zmierzchu!" trafiło w moje ręce, gdyż dotąd zajmowałem się horrorami, a teraz miałem okazję zobaczyć klasykę, z jakiej literatura grozy się wywodzi (chyba dobrze mówię?). Przyznam, że te opowiadania sprzed stu lat mają swój urok, klimat i ciągle da się je czytać, choć dość trudno jest się przestraszyć. Jeśli nie czytaliście, to warto spróbować.