Brudne, zapomniane przez cesarza miasteczka, pełne pomyj, brak w nich kultury, edukacji, szkolnictwa, za to pełne zapachów cebuli, wina, biedoty. Galicja była tyglem kulturowym, gdzie mieszkały obok siebie cztery nacje: Austriaków, Polaków, Rusinów i Żydów, ale także Niemców czy Hucułów, żyli tak przez wiele wieków i żyliby dalej gdyby nie zawirowania historii.
Książka Polacka to wyprawa w przeszłość, ale nie taką szkolną, wysublimowaną, raczej próba odkrycia Bukowiny "od kuchni", bez upiększania, za to upstrzona wieloma cytatami z zapomnianych książek. Nie zanudza czytelnika datami, wydarzeniami, czy miejscami spod znaku "must see", raczej przekonuje, że wszystko może mieć urok- błoto, które lśni srebrem, chasyd z pejsami, pagórki, wzniesienia, brudne ulice itd.
Nie wiem dlaczego, ale czytając "Po Galicji" uśmiechałam się nostalgicznie, chyba z tęsknoty do tego co było i co nie będzie mi dane poznać, bo "pociąg do Wiednia przez Kraków, Oderberg, Prerau odjeżdża o osiemnastej dziesięć".

Brudne, zapomniane przez cesarza miasteczka, pełne pomyj, brak w nich kultury, edukacji, szkolnictwa, za to pełne zapachów cebuli, wina, biedoty. Galicja była tyglem kulturowym, gdzie mieszkały obok siebie cztery nacje: Austriaków, Polaków, Rusinów i Żydów, ale także Niemców czy Hucułów, żyli tak przez wiele wieków i żyliby dalej gdyby nie zawirowania historii.
Książka...