Ta książka to fabularyzowany zapis życia w łódzkim getcie oglądanego oczami Estery Daum, sekretarki Chaima Mordechaja Rumkowskiego. Powstała na podstawie wspomnień Etki (napisanych wiele lat po wojnie) oraz materiałów źródłowych i opracowań dotyczących Litzmannstadt Getto. Moim zdaniem decydując się na odtworzenia zaginionego w wojennej zawierusze dziennika autorka podjęła się dość karkołomnego przedsięwzięcia, ale zdecydowanie wyszła z tego obronną ręką.

Nie jest to pierwsza książka o łódzkim getcie, jaką czytałam. Ale od dawna żadna z nich nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Mimo, że to tylko paradokument wydaje się być bardzo autentyczna. Autorka świetnie oddała atmosferę niepewności, zastraszenia i grozy panującą w getcie, wszechobecny głód, choroby, a także zmiany w charakterach i postawach ludzi wywołane życiem w tak ekstremalnych warunkach. Mamy też świetnie odmalowany kontrast między biedą ulicy, a przepychem dygnitarzy getta. Sama Etka wydaje się tu być nie tylko zagubiona w rzeczywistości, ale wręcz dziecięco ufna, bezkrytycznie wpatrzona w Prezesa Rumkowskiego.

Autorka dostarczyła także czytelnikom bardzo sugestywny portret Chaima Mordechaja Rumkowskiego. Od dawna zastanawiałam się czy był to ideowiec, który do końca wierzył w swoją misję czy karierowicz, któremu chodziło wyłącznie o własne interesy… Na przedstawionym tu obrazie Rumkowski to szaleniec owładnięty żądzą władzy. Człowiek, który dla swoich chorych idei gotów jest poświęcić wszystko i wszystkich. Rzeczywiście – stworzył w Łodzi getto odmienne od wszystkich innych. Ale strach pomyśleć co by było, gdyby faktycznie los obdarzył do panowaniem nad światem – pewnie mielibyśmy kolejnego Hitlera czy Stalina… W kontekście samej osoby Rumkowskiego bardzo wartościowy wydaje mi się wstęp do książki autorstwa prof. Szewacha Weissa.

Na koniec drobna uwaga osobista – ostatnie dni swojego pobytu w Łodzi przed wywozem do obozu Etka spędziła w szpitalu przy Łagiewnickiej. Tam gdzieś ukryła autentyczny dziennik. Tam też się urodziłam… I jak ja nie mam posiadać do tego osobistego stosunku?

Ta książka to fabularyzowany zapis życia w łódzkim getcie oglądanego oczami Estery Daum, sekretarki Chaima Mordechaja Rumkowskiego. Powstała na podstawie wspomnień Etki (napisanych wiele lat po wojnie) oraz materiałów źródłowych i opracowań dotyczących Litzmannstadt Getto. Moim zdaniem decydując się na odtworzenia zaginionego w wojennej zawierusze dziennika autorka podjęła...