Po wielu, wielu latach natchnęło mnie do przypomnienia sobie niektórych lektur młodości i przy okazji poznania dodatkowych dzieł autorów tych lektur. Tak było z Bohdanem Arctem jak i z Januszem Meissnerem. Po przypomnieniu sobie kilku powieści obu autorów dochodzę do wniosku, że obaj świetnie się sprawdzają w opisywaniu tego, czego sami doświadczyli, czyli w powieściach opartych na autentycznych wydarzeniach. Kiedy jednak autorzy zbaczają w świat fikcji literackiej, zaczynają pisać rzeczy… hmmm… takie sobie, by nie powiedzieć - kiepściutkie. Ponowna lektura „Żądła Genowefy” i „L jak Lucy” przywołała emocje nie mniejsze, niż w młodości. To naprawdę świetne książki, które można polecić każdemu, nie tylko fascynatom lotnictwa i historii polskich wojennych skrzydeł. „Szkoła orląt” wygląda na powieść bez większego polotu, taką trochę propagandówkę ku pokrzepieniu serc. Historia znanego pilota, który przeznacza cały swój majątek, żeby założyć szkołę pilotażu dla kilkunastu nastolatków „wygarniętych” dość przypadkowo z różnorodnych środowisk już tchnie lekką naiwnością, ale niech tam. Cała historia po prostu jest płytka, bez pogłębionych charakterystyk psychologicznych bohaterów. Oto trzynastka nieopierzonych żółtodziobów w dwa sezony wakacyjne zdobywa szlify superpilotów. Kiedy wybucha wojna praktycznie bez żadnego przeszkolenia wojskowego tworzą pod okiem swego dotychczasowego opiekuna i trenera lotniczą eskadrę bojową, która bez strat w ludziach nie tylko przetrwa kampanię września 1939 roku, ale dostaje się do Wielkiej Brytanii, tam bierze udział w walkach i… udaje jej się przetrwać aż do końca wojny. Naiwne to bardzo, zwłaszcza kiedy Meissner sam wpycha w usta głównego bohatera słowa, że pilot myśliwca na wojnie „zużywa” się w pół roku, czyli po prostu ginie. Być może powieść mógłby czytać z wypiekami na twarzy dziesięciolatek 40-50 lat temu, ale teraz opowieść może zanudzić nawet jego. Przeczytałem do końca trochę z musu. Dla „kronikarskiego” obowiązku. Owszem, Meissner pisze płynnie, ładnym językiem, którego ze świecą szukać u współczesnych autorów, ale to trochę za mało, żeby ocenić książkę wysoko. Brakuje tu dramatyzmu, zwrotów akcji. W porównaniu z historią załogi „Genowefy” to w ogóle kiepścizna.
Najbardziej mnie jednak rozbroiła ostatnia scena powieści mająca tyle wspólnego z realizmem, co kanały na Marsie. To właściwie już zakończenie, jakby dopisane po dłuższym czasie. Oto Jerzy Grey (nadal chyba w stopniu porucznika, pomimo ponad 5 lat powietrznego wojowania) szykuje się do lądowania na lotnisku po wystrzelaniu całej amunicji i zużyciu większości paliwa. Jest 6 maja 1945 roku. Nagle dwie polskie eskadry zostają zaatakowane przez… 10 niemieckich samolotów Focke Wulf. Mało nie oplułem się herbatą, którą akurat piłem. A skąd to Niemcy wzięli taka potężną siłę tuż przed upadkiem Rzeszy? I cóż? Dywizjon prawie w całości ląduje, do walki stają dwa samoloty. W sukurs pilotom niczym deus ex machina przychodzą… dwa Jaki z pułku „Warszawa”. Niemcy zostają w tajemniczy sposób przegonieni a wszyscy lądują na lotnisku i nastaje bratanie się sojuszników a właściwie rodaków. I kiedy tak wszyscy robią na lotnisku niedźwiedzia, przychodzi rozkaz o zawieszeniu ognia. Nie wiem, kto jest w stanie przejść obojętnie obok takiego poziomu naiwności literackiej bez załamania rąk.
Moje 5 gwiazdek tylko przez sentyment do dawnych czasów, kiedy bohaterowie polskich dywizjonów walczących pod brytyjskim niebem byli moimi idolami. Zresztą pozostali nimi do dzisiaj.

Po wielu, wielu latach natchnęło mnie do przypomnienia sobie niektórych lektur młodości i przy okazji poznania dodatkowych dzieł autorów tych lektur. Tak było z Bohdanem Arctem jak i z Januszem Meissnerem. Po przypomnieniu sobie kilku powieści obu autorów dochodzę do wniosku, że obaj świetnie się sprawdzają w opisywaniu tego, czego sami doświadczyli, czyli w powieściach...