'Mam dość historii o słodkich wampirach.' Właśnie z taką myślą sięgnąłem po "Nefilima". Znudzony ciągłym wałkowaniem tematu wampirów, w przeróżnej maści średniej (albo niskiej) jakości książkach, z entuzjazmem zabrałem się do czegoś zupełnie innego, co nie opiera się na iluś-set stronicowym ślinieniem się do zimno-bez-krwistego zniewieściałego narcyza. I chociaż jestem facetem i inni faceci nie są z założenia w moim guście, to książka mi się nawet spodobała.

Bohaterem jest nastoletni Aaron ...i pies Gabriel. No może ten pies głównym bohaterem nie jest, ale zdecydowanie nadaje głębi fabule. Chłopak kończy właśnie osiemnaście lat i zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Co noc śnią mu się wojenne koszmary z aniołami w roli głównej, nagle rozumie łacinę, a przy okazji wzbudza zainteresowanie najładniejszej dziewczyny w szkole. Czyli nici ze spokojnego wchodzenia w dorosłość. Okazuje się, że Aaron jest nefilimem - owocem miłości anioła i śmiertelnej kobiety. I o ile Bóg jakoś toleruje istnienie upadłych aniołów, to Aarona jako nefilima, już nie. Chłopak musi porzucić spokojne dotychczasowe życie i oswoić się z nową rzeczywistością, gdzie trudno o przyjaciół, ale za to dużo łatwiej o wrogów.

Autor specjalizuje się głównie w komiksach, a konkretnie takich o superbohaterach: Wolverine, Punisher, Batman czy Hellboy. Tutaj występuje w roli autora książki o aniołach. Ale jeśli ktoś miał styczność z komiksami o powyższych superbohaterach, to na pewno zauważy pewne podobieństwa. Ogólnie rzecz biorąc, szkielet fabuły nie jest jakoś przesadnie nowatorski. Bohater kończy osiemnaście lat i nagle okazuje się, że nie jest zwykłym człowiekiem. Odkrywa swoje nadnaturalne moce, niezwykłe pochodzenie, ukryty świat magii czy Narnię, i nagle nic już nie jest takie jak przedtem. Niestety, nie może skoncentrować się na bezinteresownym pomaganiu innym ludziom w potrzebie, bo akurat ktoś dybie na jego życie. Czy to wada? Niekoniecznie. Raczej sprawdzony schemat, który nie jest zły, ale odnajdywany w którejś już z kolei książce może nudzić. Na szczęście, książka nie jest pozbawiona zalet. Autor stworzył świat bogaty w szczegóły i różnorodne postacie, z mistyczną podszewką, w specyficzny sposób nawiązujący do całej angelologii. Ubrał to wszystko w lekki i przystępny język, tworząc lekkostrawną, ale nadal wciągającą opowieść dla młodzieży.

Książka należy zdecydowanie do kategorii literatury młodzieżowej. Ale nie takiej jak seria o Harrym Potterze. Tutaj akurat jest akurat pozycja typowo dla młodzieży i chyba tylko dla niej. Jeśli jakiś "starszak" chce się zabrać do jej lektury, to sugeruję daleko idący dystans do poziomu i jakości fabuły. Brak tu jakiś zawiłości czy wysublimowanych przemyśleń nt. egzystencji człowieka, przytłaczających czytelnika. Po prostu wciągająca, ale lekka lektura do poduchy. I chociaż co raz dalej mi do określenia "młodzież", to wg mnie jest to książka co najmniej dobra.

'Mam dość historii o słodkich wampirach.' Właśnie z taką myślą sięgnąłem po "Nefilima". Znudzony ciągłym wałkowaniem tematu wampirów, w przeróżnej maści średniej (albo niskiej) jakości książkach, z entuzjazmem zabrałem się do czegoś zupełnie innego, co nie opiera się na iluś-set stronicowym ślinieniem się do zimno-bez-krwistego zniewieściałego narcyza. I chociaż jestem...