Zostajesz ty i przystojny niesamowity błękitnooki chłopak. Jesteście sami. Nikogo innego nie ma w promieniu kilku set kilometrów. Nikt wam nie przeszkadza, nie ma telefonu, żadnej łączności ze zewnętrznym światem. Tylko wy. Obraz jak marzenie...ale nie w tym przypadku, nie dla Gemmy. Została porwana. Teraz znajduje się w środku niczego, zdana na łaskę i niełaskę porywacza. A Taylor to nie jest zwykły porywacz. Ona wie, że bez niego usycha jak te rośliny na pustyni obok, ale równolegle go nienawidzi z całego serca. Że ją ukradł, że chce by została z nim na zawsze...zawsze...to takie duże słowo...ona nie jest na nie gotowa...

Sięgając po "Uprowadzoną" myślałam, że będzie to zwykły romans na nudne wakacyjne popołudnie. Potem myślałam, że to kryminał, powtarzalny scenariusz wszystkich filmów o porwaniach... psychopata chce pobawić się swoją ofiarą. Ale zdziwiłam się niesamowicie. To czym naprawdę jest ta opowieść, trudno jest opisać. Bo to raczej opowieść nie o porwaniu, tylko o nieszczęściu. Nieszczęściu które spotkało tych dwojga. Każdego w inny sposób.

Jak wielu i mnie urzekła narracja w książce. Po raz pierwszy spotkałam się z czymś takim. Chociaż zamysłem autorki był list, ja wyobrażałam to sobie inaczej. Dla mnie była to rozmowa, Tylera i Gemmy po tych 15 latach. Jak gdyby ona opowiadała mu swoją wersję wydarzeń...by ją zrozumiał.

Zostajesz ty i przystojny niesamowity błękitnooki chłopak. Jesteście sami. Nikogo innego nie ma w promieniu kilku set kilometrów. Nikt wam nie przeszkadza, nie ma telefonu, żadnej łączności ze zewnętrznym światem. Tylko wy. Obraz jak marzenie...ale nie w tym przypadku, nie dla Gemmy. Została porwana. Teraz znajduje się w środku niczego, zdana na łaskę i niełaskę porywacza....