Taki mrok, że aż dusza jęczy gdy się czyta. A po czytaniu się kontempluje a dusza wciąż jęczy. To prawdziwy poeta był.

Taki mrok, że aż dusza jęczy gdy się czyta. A po czytaniu się kontempluje a dusza wciąż jęczy. To prawdziwy poeta był.

Książka zawiera większość wierszy napisanych przez Tadeusza Micińskiego w jego życiu. Znajdziemy w książce przedruk całego tomiku "W mroku gwiazd", wiersze z "Nietoty" i innych większych dzieł Micińskiego, różne wiersze rozproszone np. publikowane w czasopismach oraz liryczne tłumaczenia. Włączono do książki także trzy krótkie poematy prozą: "Msza konających", "Różany obłok", "Widmo przy Morskim Oku".
Dzieła Micińskiego tu zawarte są często dość trudne w odbiorze, naładowane są grozą, niepokojem, emocjami i wizjami poety. Wizje te są w dużej mierze przerażające, okrutne lub smutne. Wiersze i poematy częstokroć mają charakter surrealistyczny i psychodeliczny. To poezja dynamiczna, gwałtowna, naelektryzowana przeżyciami wewnętrznymi autora. Niesamowita przy tym i wyjątkowa. W książce warto zwrócić uwagę na ciekawy komentarz edytorski oraz zdecydowanie warto przeczytać świetny wstęp Jana Prokopa "Konkwistador na morzach mroku".
Piszę tę opinię o świcie. Od razu przypomniał mi się jeden z wierszy Tadeusza Micińskiego pt. "Na Hali Miętusiej". Nim właśnie postanowiłem zakończyć te skromną wypowiedź o znakomitej i nietuzinkowej książce z wierszami niezwykłego poety z okresu Młodej Polski:

"Mgły się suwaja nad czarnym borem -
krople padają z drzew -
słyszę daleki słowiczy śpiew
w sercu mym chorem.

Na niebie groźne mroczne chmury -
w mgłach mój nieznany szczyt -
ptak we mnie śpiewa złotopióry:
już świt! już świt!"

Książka zawiera większość wierszy napisanych przez Tadeusza Micińskiego w jego życiu. Znajdziemy w książce przedruk całego tomiku "W mroku gwiazd", wiersze z "Nietoty" i innych większych dzieł Micińskiego, różne wiersze rozproszone np. publikowane w czasopismach oraz liryczne tłumaczenia. Włączono do książki także trzy krótkie poematy prozą: "Msza konających",...

"Nietotę" czytałem zachwycony. Myślałem, że pozeje Micińskiego będą jeszcze lepsze (w końcu to "W mroku gwiazd", a nie jego pierwsza powieść częściej przewija się jako tytuł, który jest z nim najlepiej kojarzony). Trochę się zawiodłem. Trafiają się perełki, ale jako całość trochę to wszystko przyciężkawe i (niestety momentami) pretensjonalne. Ciężka lektura.

"Nietotę" czytałem zachwycony. Myślałem, że pozeje Micińskiego będą jeszcze lepsze (w końcu to "W mroku gwiazd", a nie jego pierwsza powieść częściej przewija się jako tytuł, który jest z nim najlepiej kojarzony). Trochę się zawiodłem. Trafiają się perełki, ale jako całość trochę to wszystko przyciężkawe i (niestety momentami) pretensjonalne. Ciężka lektura.

Absolutne arcydzieło, którego najpiękniejsze fragmenty na wiele lat zapadają w pamięć.

Absolutne arcydzieło, którego najpiękniejsze fragmenty na wiele lat zapadają w pamięć.

Mistrzostwo świata w każdym calu!

Mistrzostwo świata w każdym calu!

jest kilka perełek w tym protoekspresjonistycznym bełkocie.
najlepsze są krótkie utwory, jak ten:

Powiało na mnie morze snów -
ruiny tajemnicze -
w sosnowych borach Anioł-nów
zapala krwawe znicze.

I już nad głębie porwał mnie
błękitnym wichrem lśnień -
o Matko Boża - weź me dnie -
za jeden wieszczy dzień.

rok temu zinterpretowany muzycznie przez krzysztofa pendereckiego.

jest kilka perełek w tym protoekspresjonistycznym bełkocie.
najlepsze są krótkie utwory, jak ten:

Powiało na mnie morze snów -
ruiny tajemnicze -
w sosnowych borach Anioł-nów
zapala krwawe znicze.

I już nad głębie porwał mnie
błękitnym wichrem lśnień -
o Matko Boża - weź me dnie -
za jeden wieszczy dzień.

rok temu zinterpretowany muzycznie przez krzysztofa pendereckiego.

Tak chciałbym palić twoich oczu lawę
błyskawicami moich czarnych żądz -
i miecz złożywszy między nas w murawę -
i z zatrutego drzewa kwiat pachnący rwąc - -

Lecz serce mam spękane, jak wulkan w płomieniu,
krwawiący Imię Boga wśród piekielnych skał.

Tak chciałbym palić twoich oczu lawę

błyskawicami moich czarnych żądz -

i miecz złożywszy między nas w murawę -

i z zatrutego drzewa kwiat pachnący rwąc - -



Lecz serce mam spękane, jak wulkan w płomieniu,

krwawiący Imię Boga wśród piekielnych skał.