Trafiłem tutaj z kręgu rekomendacji: Betonia > Dzieci z Dworca ZOO > Mistycy i Narkomani

Podchodziłem do tej książki bez nastawienia ze musze z niej coś wyciągnąć i wiecie co? Świetnie się bawiłem. Czyta się bardzo lekko, napisane przyjemnym językiem,

Doceniam podejście do istnienia Boga tego samego lecz ujawniającego się w różnych wierzeniach, rozwiązuje to wiele problemów. gratuluję cierpliwości i wytrwałości, szczególnie fizycznej. Mimo smutnych momentów bardzo ciepła i pełna miłości opowieść, niestety styl życia nie dla każdego i śmiertelny na dłuższą metę.

O mistycyzmie się nie wypowiem pochlebnie, czytając to wszystko wydawało mi śmieszne i fantastyczne (szczególnie stawianie pól siłowych). Według mnie przypisywanie dziełom przypadku i majakom (głównie narkotycznym) proroctwa i doszukiwania się w tym boskiej mocy jest przynajmniej naiwne.

Mimo wszystko wysoka ocena bo nie mogłem się oderwać.

Dekabrysta i jego styl bycia <3

Trafiłem tutaj z kręgu rekomendacji: Betonia > Dzieci z Dworca ZOO > Mistycy i Narkomani

Podchodziłem do tej książki bez nastawienia ze musze z niej coś wyciągnąć i wiecie co? Świetnie się bawiłem. Czyta się bardzo lekko, napisane przyjemnym językiem,

Doceniam podejście do istnienia Boga tego samego lecz ujawniającego się w różnych wierzeniach, rozwiązuje to wiele...

Kultowa książka. Fascynująca i jednocześnie przerażająca.

Kultowa książka. Fascynująca i jednocześnie przerażająca.

Autor zajmująco opowiada o tym, czym w polskich realiach lat 70-80, było "być hipisem". Historia jest oryginalna i cenna, gdyż trudno w polskiej literaturze o podobne. Choć z perspektywy lat razi naiwność ideologiczna polskich hipisów (podczas, gdy w USA buntowano się przed powołaniem do walki w Wietnamie, w Polsce np. robiono akcje, by dzieci nie bawiły się plastikowymi pistoletami... i to w stanie wojennym) oraz religijna (powierzchowne i chaotyczna odniesienia do Wschodu, jakieś próby przeszczepiania New Age, a do tego to podszycie ruchem charyzmatycznym i pielgrzymkowym). Przerażają historie o zabójczych, wytwarzanych chałupniczą metodą narkotykach... To, mimo to podziwiać można determinację ówczesnych hipisów do bycia wolnym, odwagę bycia bezdomnym, bezrobotnym, długowłosym, kolorowym - innym w czasach powszechnej szarości i „równości”. A przede wszystkim to, że kontestacja była brana przez starych hipów na serio, z pełną gotowością na śmierć. Cóż, czasy się zmieniły i hipisi zmienili się wraz z nimi...

Autor zajmująco opowiada o tym, czym w polskich realiach lat 70-80, było "być hipisem". Historia jest oryginalna i cenna, gdyż trudno w polskiej literaturze o podobne. Choć z perspektywy lat razi naiwność ideologiczna polskich hipisów (podczas, gdy w USA buntowano się przed powołaniem do walki w Wietnamie, w Polsce np. robiono akcje, by dzieci nie bawiły się plastikowymi...

Postanowiłam nie oceniać tej książki.
Właściwie nie ma ona żadnej wartości literackiej.
Można się jedynie zadumać nad historią głównego bohatera, która jest nie tyle smutna (jak odczuwa to sam autor) lecz denerwująca.
Książka ma jedną wartość. Może nie odpowiada na odwieczne pytanie "skąd się biorą tacy ludzie", ale prowokuje do ponownego jego wywołania.

Postanowiłam nie oceniać tej książki.
Właściwie nie ma ona żadnej wartości literackiej.
Można się jedynie zadumać nad historią głównego bohatera, która jest nie tyle smutna (jak odczuwa to sam autor) lecz denerwująca.
Książka ma jedną wartość. Może nie odpowiada na odwieczne pytanie "skąd się biorą tacy ludzie", ale prowokuje do ponownego jego wywołania.

Czytałam to 14 lat temu, więc aby wydać bardziej obiektywna ocenę musiałabym wrócić do tej książki jeszcze raz. Ale była to ta z wczesnych lektur, która coś we mnie poruszyła, opisywała jakiś kolorowy świat w środku szarego PRL-u i postaci, z którymi chciałabym się kumplować. Przynajmniej chłonąc tą książkę miałam takie przeświadczenie. Były osoby inteligentne, poszukujące,zwariowane, ale zdarzały się też słabe, głupie i uzależnione.Tak jak Anarchista - chyba tak na niego mówili, który był ciągle nawalony. Były też dziwne czasy, w których ci ludzie budowali sobie taką małą, kolorową enklawę na morzu niezrozumienia.Byli zdystansowani do otaczającej ich rzeczywistości. Np. Wszyscy mieli ich za ćpunów, dlatego w odpowiedzi organizowali ciekawe heppeningi - np. cała kolejka ustawiła się po proszek IXI - po którymś długowłosym proszącym o to samo, ekspedientka wyszła na zaplecze, żeby wezwać policję. Potem sami rozsiewali legendy o tym, że niby taki proszek sypią na rozgrzaną patelnię i wdychają opary, aby prasa miała o czym pisać. Znaleźli się również amatorzy takich praktyk, o czym wspominał potem sam Maleńczuk.

Czytałam to 14 lat temu, więc aby wydać bardziej obiektywna ocenę musiałabym wrócić do tej książki jeszcze raz. Ale była to ta z wczesnych lektur, która coś we mnie poruszyła, opisywała jakiś kolorowy świat w środku szarego PRL-u i postaci, z którymi chciałabym się kumplować. Przynajmniej chłonąc tą książkę miałam takie przeświadczenie. Były osoby inteligentne,...

Miałem wydanie pierwsze, pełne literówek i różnych błędów językowych, a mimo to jest to jedna z najciekawszych książek jakie przeczytałem w swoim życiu. To kultowa pozycja niesamowicie portretująca polski ruch hipisów.

Wielka strata, że Tarzana już nie ma z nami, nigdy nie miałem okazji go poznać, czego bardzo żałuję. Wiele słyszałem o nim dobrego od ludzi, którzy go znali i kochali.

Miałem wydanie pierwsze, pełne literówek i różnych błędów językowych, a mimo to jest to jedna z najciekawszych książek jakie przeczytałem w swoim życiu. To kultowa pozycja niesamowicie portretująca polski ruch hipisów.

Wielka strata, że Tarzana już nie ma z nami, nigdy nie miałem okazji go poznać, czego bardzo żałuję. Wiele słyszałem o nim dobrego od ludzi, którzy go znali...

Po „Mistyków i narkomanów” sięgałem przede wszystkim jako po źródło wiedzy o polskiej kontrkulturze. W tym kontekście zawieść się na tej książce po prostu nie da. Powieść Tarzana, choć krótka, jest dość szczegółowa i w świetny, zwięzły sposób przedstawia niemal 20 lat ewolucji Ruchu, uwzględniając przy tym wiele aspektów, od mody i codziennego życia hipisa, przez duchowość i światopogląd po różnice międzypokoleniowe w obrębie subkultury (tak!). Wdziera się często subiektywizm, lecz raczej z gatunku subiektywizmów w powieści prawie-autobiograficznej pożądanych (bo uczłowieczających nam narratora),niż tych czyniących utwór tendencyjnym.
Można jednak tę książkę czytać także w celach czysto rozrywkowych. Prosty styl i specyficzna forma sprawiają, że „Mistyków i narkomanów” czyta się bez znużenia, zaś w wykreowany świat wchodzimy, bo nie ma nudy – i nie ma czasu się zastanawiać nad tym, czy w ów świat weszliśmy. Oczywiście, zdarzają się pokraczne zdania, zaś poetyckie wstawki bywają pretensjonalne. Nie zmienia to faktu, że choć Michalewski drugim Grzesiukiem nie jest, to ciepło się z nim kojarzy. A po Makuszyńskim, Deaverze i Eco byłem przygotowany na pewien szok...

Po „Mistyków i narkomanów” sięgałem przede wszystkim jako po źródło wiedzy o polskiej kontrkulturze. W tym kontekście zawieść się na tej książce po prostu nie da. Powieść Tarzana, choć krótka, jest dość szczegółowa i w świetny, zwięzły sposób przedstawia niemal 20 lat ewolucji Ruchu, uwzględniając przy tym wiele aspektów, od mody i codziennego życia hipisa, przez duchowość...

Niby prosta książeczka. Widać, że autor początkujący. Ale to nie zmienia faktu, że opisy postaci i klimatow są oddane tak pierwszorzędnie, że czyta się jednym tchem. Wydaje się to autentyczna historia, więc tym bardziej ciekawa. Czytałem ostatnio coś podobnego (Urodzeni blokersi) i przypomniała mi sie własnie ta książka, którą lata temu pochłonąlem w jeden dzien.

Niby prosta książeczka. Widać, że autor początkujący. Ale to nie zmienia faktu, że opisy postaci i klimatow są oddane tak pierwszorzędnie, że czyta się jednym tchem. Wydaje się to autentyczna historia, więc tym bardziej ciekawa. Czytałem ostatnio coś podobnego (Urodzeni blokersi) i przypomniała mi sie własnie ta książka, którą lata temu pochłonąlem w jeden dzien.

o ruchu ktory zmienil historie i o nalogu ktory bolesnie go zakonczyl.lekko sie czyta ale pozostawia ciezkie mysli.

o ruchu ktory zmienil historie i o nalogu ktory bolesnie go zakonczyl.lekko sie czyta ale pozostawia ciezkie mysli.

Dokument czasu i środowiska. Dla mnie swego czasu mocno angażująca lektura, o której wciąż myślę z sentymentem.

Dokument czasu i środowiska. Dla mnie swego czasu mocno angażująca lektura, o której wciąż myślę z sentymentem.