Ła! Ten integral zaserwował mi jednocześnie wzruszenie sentymentalne i ciary żenady :) Pamiętam jak czytywałem Blixę i Żorżetę w połowie lat 90', jeszcze paski wychodziły w Pasażerze. Wtedy to bawiło, bo prosiak fajnie komentował środowiskowe stereotypy. Tym się po prostu żyło.

Czytając wstęp Bezkoca, uśmiechałem się pod nosem... doskonale pamiętam tamten klimat: ziny, dystrybucje, muzykę na kasetach (CD to był luksus),kiepskiej jakości koszulki, naszywki... ale i poszukiwanie siebie w subkulturach, których jeszcze wtedy było pełno. Z lekkim rozrzewnieniem rozpoznaję koszulki ekipy: Alians, Dezerter, Under the Gun, Plebania, 1125... czyli to co można było kupić w distro Pasażera.

Prosiak był nieco starszym pokoleniem wiec i jego bohaterowie byli starsi od nas. To co oni przeżywali będąc na studiach - my przeżywaliśmy w szkole średniej. No cóż młody człowiek był głupi, wydawało mu się, że pozjadał wszystkie rozumy. Szybko łykał slogany i teksty piosenek, które wystarczyły mu w dyskusji o świecie i jego problemach. To był czas rodzącego się radykalnego feminizmu: "Piekło Kobiet", "Wiedźma"... anarcho-punki musiały być świadomymi feministami.

I tutaj właśnie wchodzą na scenę ciary żenady. Już 25 lat temu anarcho-feministki oburzało siadanie mężczyzn w rozkroku. Bidulki jeszcze nie wiedziały, że to "manspreading" - narzędzie patriarchatu do zabierania przestrzeni życiowej kobietom. Chociaż przerysowani i w krzywym zwierciadle, punkowcy Prosiaka byli prawdziwi. Tacy byliśmy... byliśmy głupimi dzieciakami, którym się wydawało, że słuchając muzyki czy nawet robiąc distro, zmienią świat... dzisiaj mądrzy z tego wyrośli... a kto nie zmądrzał... został jak punki Prosiaka. Ale nawet oni częściowo odnaleźli się w kapitalizmie, prowadząc swoją sentymentalną działalność merkantylną. Jak idzie biznes, Kapitalisto Miły? :) Aż łezka wzruszenia kapnęła mi na pidżamę (porno),kiedy oglądałem zasoby sklepiku Pasażera ^^.

Jak śpiewała Apatia: "Wczoraj anarchiści, dziś nacjonaliści"... he he :)

Taaak, sentymentalne ciary żenady wyceniają ten komiks na 5. Dałbym dużo więcej... gdybym nie wydoroślał. Bo nie zna życia kto nie służył w marynarce... i nie jadł paprykarzu.

Wróć. Daj 4 bo 5 za dobrze się kojarzy.

"Punk umarł. Smród został" - z graffiti widzianego w latach 90'.

Ła! Ten integral zaserwował mi jednocześnie wzruszenie sentymentalne i ciary żenady :) Pamiętam jak czytywałem Blixę i Żorżetę w połowie lat 90', jeszcze paski wychodziły w Pasażerze. Wtedy to bawiło, bo prosiak fajnie komentował środowiskowe stereotypy. Tym się po prostu żyło.

Czytając wstęp Bezkoca, uśmiechałem się pod nosem... doskonale pamiętam tamten klimat: ziny,...

Blixa i Żorżeta — to tzw. paski komiksowe, gdzie historia, a bardziej tutaj perypetia zamyka się w sześciu kwadratach. Pomimo upływu czasu, wiele pozostaje aktualne. Potrafi rozśmieszyć w głos, jak i skłonić do refleksji. Jednak bardziej rozśmieszyć.

Zostajemy wrzuceni w świat punków, ale również młodych dorosłych. Głównymi bohaterami są tytułowi Blixa (spiczaste włosy, chuderlawe ciałko) i Żorżetta (jego dziewczyna). Zakochani w sobie, przeżywający wzloty i upadki, zabawy i zadumy, rozmowy głębsze, jak i błahe. Na drugim planie jest mocny arsenał postaci, w tym:
- Blurg — punkowiec z prawdziwego zdarzenia
- Gibon — człowiek skrajnie leniwy i niezainteresowany higieną
- Elina — feministyczna idealistka
- Staś (mój ulubieniec) — pretendent do bycia punkiem

Blixa i Żorżeta — to tzw. paski komiksowe, gdzie historia, a bardziej tutaj perypetia zamyka się w sześciu kwadratach. Pomimo upływu czasu, wiele pozostaje aktualne. Potrafi rozśmieszyć w głos, jak i skłonić do refleksji. Jednak bardziej rozśmieszyć.

Zostajemy wrzuceni w świat punków, ale również młodych dorosłych. Głównymi bohaterami są tytułowi Blixa (spiczaste włosy,...

Wciąż śmieszy, wciąż aktualne, nawet jeżeli czasem humor jest niskich lotów.

Wciąż śmieszy, wciąż aktualne, nawet jeżeli czasem humor jest niskich lotów.

PUNK NOT DEAD

Jeżeli paski komiksowe kojarzą się wam tylko i wyłącznie z Fistaszkami, Garfieldem i im podobnymi dziełami (co będzie skojarzeniem całkiem słusznym),Blixa i Żorżeta może być dla was niemałym zaskoczeniem. A kto wie, może nawet szokiem. Dzieło Prosiaka dalekie jest bowiem od grzecznych, humorystycznych komiksów, które bawią dzieci, a dorosłym serwują chwilę refleksji i zadumy, niepozbawionej zresztą uśmiechu na twarzy. Wręcz przeciwnie. To ostre, czasem wulgarne, choć nieprzestające śmieszyć skecze przeznaczone dla dojrzałego czytelnika – i to nie tylko posiadającego gdzieś tam choćby szczątkowe punkowe ciągoty.

Blixa i Żorżeta to para punków. Zakochani w sobie, przeżywają wzloty i upadki i starają się radzić sobie z otaczającym ich światem i ludźmi. W tym trudzie towarzyszą im kumpel Blixy, Blurg, od urodzenia właściwie siedzący w tej subkulturze, przyjaciółka Żorżety, Elina, intelektualistka z feministycznymi poglądami, Gibon, który nigdy nic nie robi i nastoletni Staś, za wszelką cenę chcący zostać punkiem z prawdziwego zdarzenia.

Całość mojej recenzji na portalu NTG: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-komiksu-blixa-i-zorzeta/

PUNK NOT DEAD

Jeżeli paski komiksowe kojarzą się wam tylko i wyłącznie z Fistaszkami, Garfieldem i im podobnymi dziełami (co będzie skojarzeniem całkiem słusznym),Blixa i Żorżeta może być dla was niemałym zaskoczeniem. A kto wie, może nawet szokiem. Dzieło Prosiaka dalekie jest bowiem od grzecznych, humorystycznych komiksów, które bawią dzieci, a dorosłym serwują chwilę...

Opinia dla trzech tomów.

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma Czara, która chyba ze trzech wznowień się doczekała. Między nimi powstała "trylogia" Blixa i Żorżeta.

Klasyfikowany jako pierwszy komiks punkowy, co można przeczytać choćby w opisie pierwszego tomu na LC, tak na prawdę jest komiksem obyczajowym. Krótkie, jedno-paskowe historyjki opisujące przygody, scenki z życia pary Blixa i Żorżety i ich przyjaciół są na tyle uniwersalne, że zamknięcie ich tylko w subkulturze punkowej byłoby trochę niesprawiedliwe i ograniczające. Co prawda Blix jest punkiem, Blurg wręcz klasycznym, ale ich codzienne problemy dotyczą każdego młodego człowieka. Już za starego, żeby być dzieckiem a jeszcze za młodego by proza szarego, codziennego życia go zdominowała. Po prostu stojącego na progu dorosłości, najważniejszych życiowych wyborów.

Kreska i styl komiksu są proste, przerysowane, postacie wręcz karykaturalne i to chyba ona głównie nadaje humorystyczny ton dla całego komiksu, bo tego dowcipu z początku mamy niewiele, jest delikatny i wysublimowany, dopiero trzeci tom, wydany po kilkuletniej przerwie od pierwszych dwóch zmienia styl na bardziej dosadny. Dowcip staje się prostszy, dosłowny i momentami wulgarno-niesmaczny.
Jerzy Jeż, Wilqu, i przede wszystkim Osiedle Swoboda, podobne w stylu przebiły się do szerszego grona odbiorców, Blixowi i Żorżecie się to nie udało, a szkoda, bo obok Osiedla byłby mocnym punktem w komiksie obyczajowym, młodzieżowym, na polskim rynku.

Opinia dla trzech tomów.

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma Czara,...

Opinia dla wszystkich trzech tomów:

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma Czara, która chyba ze trzech wznowień się doczekała. Między nimi powstała "trylogia" Blixa i Żorżeta.

Klasyfikowany jako pierwszy komiks punkowy, co można przeczytać choćby w opisie pierwszego tomu na LC, tak na prawdę jest komiksem obyczajowym. Krótkie, jedno-paskowe historyjki opisujące przygody, scenki z życia pary Blixa i Żorżety i ich przyjaciół są na tyle uniwersalne, że zamknięcie ich tylko w subkulturze punkowej byłoby trochę niesprawiedliwe i ograniczające. Co prawda Blix jest punkiem, Blurg wręcz klasycznym, ale ich codzienne problemy dotyczą każdego młodego człowieka. Już za starego, żeby być dzieckiem a jeszcze za młodego by proza szarego, codziennego życia go zdominowała. Po prostu stojącego na progu dorosłości, najważniejszych życiowych wyborów.

Kreska i styl komiksu są proste, przerysowane, postacie wręcz karykaturalne i to chyba ona głównie nadaje humorystyczny ton dla całego komiksu, bo tego dowcipu z początku mamy niewiele, jest delikatny i wysublimowany, dopiero trzeci tom, wydany po kilkuletniej przerwie od pierwszych dwóch zmienia styl na bardziej dosadny. Dowcip staje się prostszy, dosłowny i momentami wulgarno-niesmaczny.
Jerzy Jeż, Wilqu, i przede wszystkim Osiedle Swoboda, podobne w stylu przebiły się do szerszego grona odbiorców, Blixowi i Żorżecie się to nie udało, a szkoda, bo obok Osiedla byłby mocnym punktem w komiksie obyczajowym, młodzieżowym, na polskim rynku.

Opinia dla wszystkich trzech tomów:

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma...

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma Czara, która chyba ze trzech wznowień się doczekała. Między nimi powstała "trylogia" Blixa i Żorżeta.

Klasyfikowany jako pierwszy komiks punkowy, co można przeczytać choćby w opisie pierwszego tomu na LC, tak na prawdę jest komiksem obyczajowym. Krótkie, jedno-paskowe historyjki opisujące przygody, scenki z życia pary Blixa i Żorżety i ich przyjaciół są na tyle uniwersalne, że zamknięcie ich tylko w subkulturze punkowej byłoby trochę niesprawiedliwe i ograniczające. Co prawda Blix jest punkiem, Blurg wręcz klasycznym, ale ich codzienne problemy dotyczą każdego młodego człowieka. Już za starego, żeby być dzieckiem a jeszcze za młodego by proza szarego, codziennego życia go zdominowała. Po prostu stojącego na progu dorosłości, najważniejszych życiowych wyborów.

Kreska i styl komiksu są proste, przerysowane, postacie wręcz karykaturalne i to chyba ona głównie nadaje humorystyczny ton dla całego komiksu, bo tego dowcipu z początku mamy niewiele, jest delikatny i wysublimowany, dopiero trzeci tom, wydany po kilkuletniej przerwie od pierwszych dwóch zmienia styl na bardziej dosadny. Dowcip staje się prostszy, dosłowny i momentami wulgarno-niesmaczny.
Jerzy Jeż, Wilqu, i przede wszystkim Osiedle Swoboda, podobne w stylu przebiły się do szerszego grona odbiorców, Blixowi i Żorżecie się to nie udało, a szkoda, bo obok Osiedla byłby mocnym punktem w komiksie obyczajowym, młodzieżowym, na polskim rynku.

Komiksy autorstwa Prosiaka, czyli Krzysztofa Owedyka, twórcy z dobrą renomą, ale poza oficjalnym, głównym obiegiem, wychodzi, że twórca komiksu undergroundowego. Znany z "Prosiaciek", pierwotnie wydawanym jako zin autora, później doczekał się zbiorczego wydania a kilka lat później kontynuacji. Bardziej znany komiks to chyba Ratboy i Ósma Czara, która chyba ze trzech...

A mi sie podobało. Forma prosta, treść punkowo-życiowa. Tak jak powinno być w tego rodzaju komiksie.

A mi sie podobało. Forma prosta, treść punkowo-życiowa. Tak jak powinno być w tego rodzaju komiksie.

Uwielbiałam te komiksy ☺ Niestety ... Dobry zwyczaj - nie pożyczaj... Przepadły 😢 a tęsknie za nimi. Mają swój nieodparty urok który jednak nie każdemu pokolniu będzie bliski.

Uwielbiałam te komiksy ☺ Niestety ... Dobry zwyczaj - nie pożyczaj... Przepadły 😢 a tęsknie za nimi. Mają swój nieodparty urok który jednak nie każdemu pokolniu będzie bliski.

Dobrze się to czyta. Te paski komiksowe nie zestarzały się i nadal bawią.

Dobrze się to czyta. Te paski komiksowe nie zestarzały się i nadal bawią.