- Mogliby w końcu kogoś zabić – powiedział i rzucił czar, na czytelników książek. Zostaje on zdjęty wtedy, gdy przeczytacie recenzję książki „Mogliby w końcu kogoś zabić”.
3…
2…
1…

Książka „Mogliby w końcu kogoś zabić” jest pracą zespołową dziesięciu autorów dziesięciu opowiadań. Na wstępie gratuluję autorom pomysłów na te opowiadania. Sama czasami próbuję coś pisać i wiem, że nie zawsze łatwo jest wymyślić jakiś fajny temat.

W każdym opowiadaniu jest coś innego. Inna akcja, inna ilość stron, inny temat. Jedno opowiadanie wywarło na mnie wrażenie.

„Kraina czarów Alicji Nowak” trochę odbiega od tematu książki, trochę tu nie pasuje. Autorka, Ewa Ostrowska, opisała tu życie Alicji, gdzie matka codziennie biła ją skórzanym pasem. To okropne, choć sądząc po tytule książki, myślałam, że te opowiadanie inaczej się zakończy.

Jacek Skowroński wspaniale opisał jak przechytrzyć ludzi, którzy chcą ciebie przechytrzyć. „Kosztowny błąd” to krótkie opowiadanie, jednak czasem chciało mi się śmiać, gdy je czytałam. Jednak tu Jacek nie zrobił wątku, w którym kogoś zabijają. A szkoda.

„Zacznijmy więc od tego, że odrzucimy wszystkie fakty.” Tak zaczął swoje opowiadanie Łukasz Śmigiel. W „Noc wszystkich trupów”, tak sam tytuł mówi, na pewno jakiś trup będzie. To opowiadanie podobało mi się, choć było straszne.

Ostatnie opowiadanie, „Mogliby w końcu kogoś zabić” było, moim zdaniem, chyba najlepsze. Facet pracuje z kobietą, która mu się podoba, lecz ona go nie zauważa. Kiedy giną ludzie, sprawy się komplikują, a potem… No właśnie, co potem?

Jest jeszcze jedne opowiadanie, które strasznie mi się podobało. „Zbrodnia w bibliotece” autorstwa Katarzyny Gacek, jest bardzo zaskakująca. Kiedy już się wydaje, że sprawa zmierza ku końcowi, nagle pojawia się dowód, który wskazuje, że sprawdzą jest ktoś inny. Tylko kto?

Mimo, iż opisałam tylko kilka opowiadań, nie należy zapominać o reszcie. Nie chcę psuć Wam zabawy w czytaniu tej książki, więc reszty musicie dowiedzieć się sami. Książka naprawdę warta przeczytania, chociażby dla zabicia czasu. Obiecuję Wam, że długo przy tej książce nie posiedzicie. Szybko się ją czyta i są momenty, w których nie można się od niej oderwać. Jak pisałam na początku, autorzy mieli świetne pomysły, lecz do końca ich nie wykorzystali. Te opowiadania podobają mi się, choć są trochę słabe. Nie mówię, że wszystkie. Ja tę książkę czytałam z chęcią i myślę, że Wam też się może spodobać. No a teraz zostaje mi tylko zdjąć tę klątwę.
3…2…1…

Teraz możecie bezpiecznie czytać książki.
Myślę, że ktoś przeczytał moje wypociny i zechce przeczytać tę książkę. :)

- Mogliby w końcu kogoś zabić – powiedział i rzucił czar, na czytelników książek. Zostaje on zdjęty wtedy, gdy przeczytacie recenzję książki „Mogliby w końcu kogoś zabić”.
3…
2…
1…

Książka „Mogliby w końcu kogoś zabić” jest pracą zespołową dziesięciu autorów dziesięciu opowiadań. Na wstępie gratuluję autorom pomysłów na te opowiadania. Sama czasami próbuję coś pisać i...