Literatura religijna nie należy do mojego ulubionego gatunku, jednak wydarzenia na świecie skłoniły mnie do zapoznania się ze świętą księgą muzułmanów. Chciałem u źródła uzyskać informacje o dogmatach ich wiary, o których się tam coś ogólnego tylko słyszało. Oczywiście wcześniej miałem zasób informacji o islamie, jak również biografię Mahometa Na temat stylu i oceny wartości literackich trudno mi się wypowiadać, ponieważ przeczytałem go jedynie w tłumaczeniu. O wyjątkowości Koranu jak podkreślają sami muzułmanie, decyduje lektura w oryginale. Niestety pozostaje mi na razie tylko wersja w rodzimym języku, co skierowało moją uwagę w głównej mierze na wartość informacyjną. Samo przebrnięcie przez poszczególne sury było dość męczące. Rytm następujących po sobie wersetów utrzymanych w trybie rozkazującym, przeplatanych groźbami, nakazami, zakazami, pouczeniami i oczywiście pochwałami dla proroka oraz wiernych z każdą przewracaną stroną coraz bardziej nużył. Prorocy wykonują wolę Allaha, ludzie mają się jej całkowicie podporządkować. Opowieści zawarte w Koranie mają swoje źródło w Starym Testamencie, tradycji żydowskiej, pismach różnych sekt chrześcijańskich i oczywiście tradycji plemion arabskich uwarunkowanych społecznie, gospodarczo i kulturowo w VII w. n.e.. Odczytywanie dosłowne tej księgi to oczywiście absurd, ale na świecie nie brakuje delikwentów interpretujących ją wręcz łopatologicznie (→ tzw. „państwo islamskie”)

Literatura religijna nie należy do mojego ulubionego gatunku, jednak wydarzenia na świecie skłoniły mnie do zapoznania się ze świętą księgą muzułmanów. Chciałem u źródła uzyskać informacje o dogmatach ich wiary, o których się tam coś ogólnego tylko słyszało. Oczywiście wcześniej miałem zasób informacji o islamie, jak również biografię Mahometa Na temat stylu i oceny...