Możliwe spojlery (duh.)

Moje drugie spotkanie z twórczością Ketchuma, pierwszy raz z powieścią. Szczerze powiedziawszy, zabrałam się za tę książkę, bo potrzebowałam sobie przypomnieć, że istnieją jeszcze ludzie, którzy umieją pisać i nie spartolić książki swoimi głupimi pomysłami. I się nie zawiodłam (uffff). Nawet nie wiecie, jak mi miło, że mogę chwilowo nie być hejterem i pozachwycać się książką!
Zaczyna się dość mocno, bo od zabójstw nad jeziorem, które zupełnie wyrywają ze strefy komfortu. Toż to początek powieści, nie wiemy kto, co i dlaczego i ciarki przechodzą po plecach, że to po prostu się stało.
Następnie mamy prawdziwe wprowadzenie w fabułę, w małe miasteczko, gdzie wszystko funkcjonuje w swojej małej i delikatnej strukturze i nikt sobie nie życzy posiadania mordercy jako sąsiada. Wszystko jest takie amerykańskie, obce i znajome zarazem. Do tego mamy burzliwe tło lat 60 i wojny w Wietnamie, zabójstwa Mansona w tle i Raya, który psuje wszystko swoim wyglądem. Serio, wygląd tego gościa był jednocześnie okropny i wspaniały.
Szczerze - wątek policyjny, który rozgrywa się później mnie nie zachwycił, z drugiej strony wydawał mi się dość autentyczny. Bo policjanci z małego miasteczka to nie FBI i nie będą robić pościgów helikopterami i strzelać z bazooki.
(spojler) Cieszę się, że kot przeżył. Ze wszystkich bohaterów, to na nim zależało mi najbardziej. (koniec spojlera)
Generalnie nie rusza mnie zabijanie ludzi, ale było kilka scen w których przeszły mnie ciarki po plecach. Naprawdę dobrze budowane napięcie, które nie rozładowuje się praktycznie do końca.
Polecam, naprawdę z czystego i szczerego serca polecam, bo ja odzyskałam trochę wiary w ludzkość. Ach, nie ma to jak kilka dobrych morderstw i dzionek zaraz wydaje się jaśniejszy!

Możliwe spojlery (duh.)

Moje drugie spotkanie z twórczością Ketchuma, pierwszy raz z powieścią. Szczerze powiedziawszy, zabrałam się za tę książkę, bo potrzebowałam sobie przypomnieć, że istnieją jeszcze ludzie, którzy umieją pisać i nie spartolić książki swoimi głupimi pomysłami. I się nie zawiodłam (uffff). Nawet nie wiecie, jak mi miło, że mogę chwilowo nie być...