Nie było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Hawthorne'a - wcześniej czytałam już jego "Dom o Siedmiu Szczytach", który co prawda mnie jakoś szczególnie nie zachwycił, ale przy którym udało mi się wczuć w panujący na kartach tej powieści klimat grozy. Temu też do lektury opowiadań z tego tomiku podchodziłam nastawiona raczej pozytywnie, przez co srodze się zawiodłam. Zbyt wiele było tutaj przesadnego moralizatorstwa i to w formie strasznie niestrawnej jak dla mnie. Niektóre opowiadania czytało mi się naprawdę ciężko i już nawet myślałam, czy by nie dać sobie z tym spokój. Groza? Jedynie w przypadku "Czarnego welonu pastora" udało mi się ją wyczuć, reszta pozostała dla mnie bezbarwna. Z pozostałych opowieści wyróżniłabym może jeszcze "Całopalenie ziemskie" oraz "Diabła w rękopisie", głównie ze względu na ich ciekawy przekaz. Wymowa "Siedmioro wagabundów" natomiast do teraz pozostaje dla mnie tajemnicą i z tego powodu jest to dla mnie zdecydowanie najsłabsza część z owego zbioru.
Na razie daję sobie spokój z tym autorem, bo jakoś nieszczególnie mnie ciągnie do zapoznania się z resztą jego twórczości. Jeśli chodzi o klasykę literatury grozy, to wciąż Poe pozostaje dla mnie niedoścignionym mistrzem.

Nie było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Hawthorne'a - wcześniej czytałam już jego "Dom o Siedmiu Szczytach", który co prawda mnie jakoś szczególnie nie zachwycił, ale przy którym udało mi się wczuć w panujący na kartach tej powieści klimat grozy. Temu też do lektury opowiadań z tego tomiku podchodziłam nastawiona raczej pozytywnie, przez co srodze się zawiodłam....