Przeminęło z wiatrem - Margaret Mitchell [Przemyślenia]

Widać moje pierwsze paplanie, czyli 5 powodów, dla których MUSISZ przeczytać Przeminęło z wiatrem nie wystarczyło mojemu biednemu czytelniczemu serduszkowi. Zbyt wiele dni, zbyt wiele godzin spędziłam z bohaterami Margaret Mitchell, by tak po prostu usiąść z inną książką.

Stąd też potrzeba kolejnego tekstu. Tym razem o nieco innej formie - formie przemyśleń, własnych interpretacji i moich rozważań. Nie powinno to bynajmniej nikogo dziwić. Ostatecznie Przeminęło z wiatrem stało się moją perełką, moim czytelniczym skarbem, które będą wszystkim wkoło polecała!

1. Czy Scarlett O'Hara jest pozytywną postacią?
Główna bohaterka przede wszystkim jest niejednoznaczną postacią. Taką, którą z jednej strony się nienawidzi i kocha; którą się gardzi i poważa. Osobiście ja jej szczerze współczułam - podobnie jak sam Rhett. Była zagubiona i w najgorszym okresie wojny nie miała w nikim oparcia. To od jej pracowitości i upartości zależało życie jej najbliższych. Wszystko to odcisnęło ogromne piętno na jej postawie. Cały czas odkładała wszystko na przysłowiowe jutro - jutro będzie lepszą matką, lepszą żoną, lepszą przyjaciółką. Ugruntowała swoją pozycję pieniędzmi, które sama zarobiła (co w tamtym okresie było rzeczą niezwykłą).

Film, choć w miarę wiernie odwzorował jej postawę, nie ukazał tego co książka: jej obaw, jej lęków, jej przemyśleń. A w nich doskonale widać, iż Scarlett jawi się jako postać tragiczna, nie dostrzegająca tego, co było dla niej najważniejsze, czyli Rhetta. To właśnie Rhett wspierał ją nieustannie, pomagał, rozumiał. Niejednokrotnie w powieści zostało przedstawione jej ogromne zaufanie i przyjaźń do swego trzeciego męża. Podobnie jak do innych postaci: szczególnie Melanii, którą uwielbiała całym sercem, mimo iż rozum kazał jej nienawidzić.

Dlatego też uważam Scarlett jako postać mimo wszystko pozytywną. Postać, której się kibicuje podczas lektury i której koniec końców życzy się spokoju. Ponieważ kto jak kto, ale ona na spokój ducha zasłużyła. Czy bym ją polubiła w prawdziwym świecie? Jeżeli wezmę pod uwagę jej przywiązanie do niektórych ludzi - chociażby do Mammy - tak, sądzę, że po wielu kłótniach byśmy się nawet rozumiały.

2. Czy Rhett Butler jest dżentelmenem?

Nie zdziwię się, jeżeli osoby znające jedynie film odpowiedzą jednoznaczną odpowiedź: TAK, RHETT JEST WSPANIAŁYM DŻENTELMENEM. Kwestia ma się nieco inaczej, gdy pod lupę weźmiemy pierwowzór. Już przy pierwszym spotkaniu Scarlett i Rhetta jasnym się staje, iż ani ona nie jest damą, ani on nie jest dżentelmenem. I wcale, wbrew pozorom, nie jest cudownym mężczyzną. Jest osobą, którą warto było mieć przy sobie: opanowany, rozsądny, inteligentny, a na dodatek przystojny.

Na plus jego postaci jawi się piękna miłość do głównej bohaterki. Bo jaka kobieta nie chciałaby, żeby mężczyzna kochał ją równie mocno? Jednakże pożądał serca i duszy Scarlett - natomiast ciała niekoniecznie. Choć przez jakiś czas zaprzestał odwiedzania domu publicznego, powrócił do niego w trakcie trwania małżeństwa z Scarlett. Naturalnie na złość swej małżonce, lecz tak dżentelmen by się nie zachował.

Aczkolwiek kto tam teraz dba o bycie wzorem cnót, gdy jest się tak doskonałą postacią jak Rhett Butler! Czy bym go polubiła w prawdziwym świecie? Naturalnie! Bez dwóch zdań! Zapewne nawet bym się w nim bez reszty zakochała!

3. Czy Ashley Wilkes kochał Scarlett?

Przechodzimy do tego momentu, w którym miałam ochotę ukrzywdzić Ashleya. I znowu - w filmie go szczerze miałam dość; w książce zaś... jawił mi się jako ktoś dobry, uczynny i honorowy. Nie dziwię się bynajmniej, że Melania go pokochała, ponieważ byli do siebie bardzo podobni. Nie dziwię się także, że i Scarlett żywiła do niego uczucie pięknej miłości z prostej przyczyny - była w duszy wielkim dzieckiem.

W moim odczuciu Ashleyowi wojna pomieszała w głowie. Kochał swoją żonę bez dwóch zdań, lecz Melania była tak dobrą, cichą i pogodną towarzyszką, że serce mężczyzny na widok energicznej, dumnej i upartej dziewczyny jak Scarlett był miłą odskocznią. Moim zdaniem jedynie jej pożądał, ponieważ obydwoje nie potrafili się zrozumieć. Ashley lubił książki, filozofię, a przede wszystkim ludzi, natomiast Scarlett daleko było do poważnych rozważań. Ich świata były zupełnie różne. Podsumowując - nie, Ashley jedynie pożądał główną bohaterkę; bynajmniej jej nie kochał.

Gdyby tylko raz poważnie ze sobą porozmawiali - najlepiej jeszcze przed wojną - zapewne szybko zdaliby sobie sprawę, iż uczucia, którymi siebie darzą, są jedynie ułudą. Wyobrażeniem, nie mającym pokrycia w prawdziwym świecie. Wtedy wszyscy byliby od samego początku szczęśliwi. No ale... aż tak pięknie być nie może.


4. Czy Melania odkryła prawdę o Scarlett i Ashleyu?
Tutaj nie mam jednoznacznej odpowiedzi. Widzicie, Melania jest postacią dobrą. Tak po prostu urodziła się i trwała w swej dobroci do samego końca. Lecz nie była głupia i naiwna. Oj, nie, co niejednokrotnie udowodniła swą postawą. Jednakże przymykała często oczy na ludzi, których kochała. I tak było w tym przypadku.

Melania kochała zarówno Scarlett, jak i Ashleya. Dlatego też nie chciała widzieć czegoś, co faktycznie nie miało miejsca. Moim zdaniem Melania jest tak rozsądną kobietą, że od samego początku zauważała miłość łączącą Rhetta i Scarlett. Widząc prawdziwą miłość a jedynie mające swe miejsce w świecie wyobraźni uczucie, była po prostu mądrzejsza od swego męża i Scarlett razem wziętych.

Dlatego nie. Melania nie odkryła prawdy o Scarlett i Ashleyu, ponieważ nawet nie miała czego odkrywać. Była aniołem w ludzkiej skórze, i jak przystało na anioły - wspierała jedynie prawdziwe uczucie.


5. Czy Scarlett O'Hara i Rhett Butler będą razem?

Ostatnie pytanie to temat rzeka. Każdy będzie miał własną interpretację, co umożliwia otwarte zakończenie. Tutaj znowu mogę powiedzieć - po filmie i po książce miałam dwie różne wariację.

W trakcie seansu niejednokrotnie trzymałam kciuki za Rhetta, by w końcu się otrząsnął, by w końcu zostawił tę wredną Scarlett... no już by mógł być nawet i z Melanią, by w końcu przestał cierpieć. Gdy jednak ten moment pożegnania nastąpił, doprawdy nie wiedziałam, czy się cieszyć, czy płakać. Byłam szczęśliwa, że obydwoje w końcu zrobili jakiś krok w przód, by nie tkwić wiecznie w tym bagnie nieudanego sztucznego małżeństwa.

Dopiero po lekturze książki odnalazłam znacznie więcej momentów, po których nie sposób nie życzyć im obydwojgu szczęścia. Scarlett i Rhett są stworzoną dla siebie parą. Są niesamowicie podobni do siebie, o podobnym patrzeniu na świat i na ludzi (aczkolwiek tutaj ignorancja Scarlett często uniemożliwiała jej zobaczenie tego, co podpowiadało jej serce). To właśnie o główną bohaterkę Rhett martwił się najbardziej; to właśnie przy głównym bohaterze Scarlett mogła być sobą i powierzać mu swoje smutki. Gdyby nie ta imitacja miłości do Ashleya od samego początku byliby idealnym małżeństwem.

Na ich podstawie Margaret Mitchell ukazała zgubne skutki niedomówień i zbyt wielkiej pychy. Mimo to przetrwali naprawdę wiele trudnych chwil i w moim odczuciu ostatnie momenty nauczyły ich najwięcej. W mojej wyobraźni widzę to tak, że Rhett mimo wszystko wybaczy Scarlett, ponieważ nie było drugiej takiej osoby w jego sercu; Scarlett natomiast będzie o niego walczyła, bowiem nie ma drugiej takiej walecznej kobiety. Będą razem, bo zostali dla siebie stworzeni.

Także tak to wygląda z mojej strony. Jestem szalenie ciekawa, jakie odczucie do podobnych kwestii będę miała po kolejnej lekturze Przeminęło z wiatrem. Jestem pewna, że za jakiś czas ponownie powrócę do obu tomów i raz jeszcze zanurzę się w tej nieprawdopodobnie prawdopodobnej historii. Życzę tej przyjemności także Wam!

Jeżeli znacie Przeminęło z wiatrem - piszcie w komentarzach Wasze interpretacje pod linkiem: http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2017/05/przemineo-z-wiatrem-margaret-mitchell.html

Przeminęło z wiatrem - Margaret Mitchell [Przemyślenia]

Widać moje pierwsze paplanie, czyli 5 powodów, dla których MUSISZ przeczytać Przeminęło z wiatrem nie wystarczyło mojemu biednemu czytelniczemu serduszkowi. Zbyt wiele dni, zbyt wiele godzin spędziłam z bohaterami Margaret Mitchell, by tak po prostu usiąść z inną książką.

Stąd też potrzeba kolejnego tekstu. Tym...