Wyjeżdżałem do Włoch. Miałem odwiedzić Wenecję. Jednak książka nie zmieściła się w bagażu. Po dwóch latach wróciłem do niej. I od razu zrozumiałem, że to nie Brodski, tylko ja stałem na schodach stazione, nie było zimy tylko środek lata, on stał sam - a ja w tłumie ludzi. Wolno schodziłem po schodach w kierunku Głównego Kanału. Zapach wody, lata, turystów… i kolejne przeczytane strony. Tak sugestywnej opowieści dawno nie czytałem.

* * * * *

„Każda powierzchnia tęskni na kurzem, albowiem, jak to powiedział poeta, kurz jest ciałem czasu, jego żywym ciałem i krwią (…)”.

„Jest dobrym zwyczajem – doszedłem do tego przekonania wiele lat temu – jeśli z własnego życia emocjonalnego nie robi się środka utrzymania. Roboty do wykonania zawsze wystarczy, nie mówiąc już o tym, że świata wokół nas jest również pod dostatkiem”.

„Włochy – mawiała Anna Achmatowa – to sen, który powraca do końca życia”.

„Widok ten zawsze mi przypominał rzymskie Koloseum, gdzie, jak to ujął pewien mój przyjaciel, ktoś wynalazł łuk architektoniczny i go poniosło”.

Wyjeżdżałem do Włoch. Miałem odwiedzić Wenecję. Jednak książka nie zmieściła się w bagażu. Po dwóch latach wróciłem do niej. I od razu zrozumiałem, że to nie Brodski, tylko ja stałem na schodach stazione, nie było zimy tylko środek lata, on stał sam - a ja w tłumie ludzi. Wolno schodziłem po schodach w kierunku Głównego Kanału. Zapach wody, lata, turystów… i kolejne...