Tak to już z pamięcią bywa, że wolimy pamiętać te dobre rzeczy niż coś złego. I pewnie dlatego powinno się wprowadzić dożywotni zakaz wracania do lektur z dzieciństwa (młodości) - im większa idealizacja, tym dalej granice rozczarowań. Z Curwoodem na szczęście nie jest aż tak źle, dobrze jest poczytać o facetach brnących przez śniegi dla ukochanej kobiety, szczególnie teraz, kiedy zaczepka na Facebooku wydaje się dość finezyjnym sposobem na przekazanie ciepłych uczuć, jednak trochę Curwood stracił uroku po latach. Historia w Złotych sidłach jest raczej uroczo prosta w swym założeniu - twardy, samotny mężczyzna postanawia ustrzelić groźnego bandytę-odmieńca, ale zauważa sidła na zwierzynę utkane z jasnych włosów kobiety. Od tego momentu, jak to u Curwooda często bywa, rozpoczyna się gonitwa przez śniegi i zawieje, próba silnej woli, wielka miłość od pierwszego wejrzenia, i męskie porachunki oparte na dość niestabilnym kodeksie moralnym. Jako dziecko można się było pozachwycać taką brawurą, ale po latach człowiek zaczyna się zastanawiać „czy to jest możliwe”, „a tak w ogóle to po cholerę”, co zabija przyjemność lektury. Ale sentyment zostaje...

Tak to już z pamięcią bywa, że wolimy pamiętać te dobre rzeczy niż coś złego. I pewnie dlatego powinno się wprowadzić dożywotni zakaz wracania do lektur z dzieciństwa (młodości) - im większa idealizacja, tym dalej granice rozczarowań. Z Curwoodem na szczęście nie jest aż tak źle, dobrze jest poczytać o facetach brnących przez śniegi dla ukochanej kobiety, szczególnie teraz,...