Jak mówi podtytuł to opowiadanie z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, choć akcja toczy się głównie na prowincji, więc mało tu nowinek z królewskiego dworu. Swego czasu czytałam dość trochę Kraszewskiego i Rodziewiczówny. DO ich książek trzeba się przekonać i polubić. Narracja toczy się w nich wolno i niespiesznie, ludzkie problemy urastają do rangi dramatu. Tutaj opisane są smutne losy człowieka, który ma trudny charakter: butny, pamiętliwy, wybuchowy. Kocha i bije się do końca. Cały splot wydarzeń doprowadza go do upadku społecznego i moralnego.
Równocześnie na przykładzie zakonników z tytułowego klasztoru autor wynosi pokorę, umiejętność poprzestawania na małym, dobry humor i życzliwość wobec ludzi. W klasztorze historia się zaczyna i tu historia się kończy. Jakkolwiek jednak początek daje jeszcze nadzieję na odpowiednie pokierowanie losem głównego bohatera, tak jednak koniec jest smutny, bo to koniec człowieka nie do końca pogodzonego z sobą.
Myślę, że jako wartościową pozycję może odebrać ją tylko wąskie grono czytelników szukających spokojnej refleksji.

Jak mówi podtytuł to opowiadanie z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, choć akcja toczy się głównie na prowincji, więc mało tu nowinek z królewskiego dworu. Swego czasu czytałam dość trochę Kraszewskiego i Rodziewiczówny. DO ich książek trzeba się przekonać i polubić. Narracja toczy się w nich wolno i niespiesznie, ludzkie problemy urastają do rangi dramatu. Tutaj...