"Chciałem dobrze, wyszło jak zawsze". To często nadużywane w publicznym obiegu zdanie idealnie pasuje zarówno do moich odczuć związanych z czytaniem tej książki jak i z intencjami autora. Ja chciałem przeżyć na nowo historie pamiętane z wczesnego dzieciństwa i związane z czasami schyłku PRL i początku lat 90-tych, natomiast autor niewątpliwie miał pomysł na napisanie krótkiej i interesującej powieści z tymi czasami w tle.

Wyszło jednak - co najwyżej - średnio. Lubię poczytać o czasach, które pamiętam, żeby wnieść do tych wspomnień coś nowego i niesztampowego. Stąd sięgnięcie po książkę Cieślika. Czy odniosłem zamierzony efekt?

Zacznę od rzeczy, które mi się spodobały. Autorowi udało się uchwycić obecne wówczas relacje rodzinne. Dzieci na podwórku, dorośli w swoim gronie spotykający się i spędzający z sobą czas. Tak, to pamiętam świetnie. Jako miłośnik stolicy, jej historii oraz zabytków zawsze też chętnie odnajduję w książkach wątki warszawskie niezwiązane z drapaczami chmur, korporacjami, ale klimatem tego miasta. I autorowi także udało się w opisie przełomu lat 80-tych i 90- tych ten klimat oddać.

A teraz minusy: pretensjonalność opisów, stereotypowość myślenia, manieryczność pisania oraz nierealność wątków- to moje podstawowe zarzuty.

Opisy są rozwlekłe, nic nie wnoszą, autor bawi się słowem, ale czy ta zabawa bawi jeszcze kogokolwiek innego?

Stereotypizacja w książkach pisanych przez ludzi pamiętających PRL z dzieciństwa/młodości lub poznających go jedynie z książek wskazuje na to, że wszyscy byli wtedy zaangażowani w politykę. A zatem przeciwnik partii musiał dzielnie walczyć z systemem uczestnicząc w wydarzeniach grudniowych, a po transformacji obowiązkowo musiał zostać posłem.

Tymczasem z relacji osób mi najbliższych wynika, że PRL to był czas kiedy ludzie pracowali, spędzali z sobą czas, mieli rozmaite zainteresowania, kochali się, pili przy tym wódkę, palili papierosy, stali w kolejkach i o polityce jakoś nikt nie myślał traktując system jako coś oczywistego. Ludzie wtedy po prostu żyli, a tych wojujących z systemem było dużo mniej niż mogłoby się wydawać czytając książki pisane przez tych zaangażowanych.

Inny stereotyp to już lata III RP, gangsterzy, haracze, amfetamina w dwutysięcznym miasteczku. Ja rozumiem, że taka była rzeczywistość dużych miast, ale chyba na wsiach pod remizą sołtys nie opłacał się najbogatszemu gospodarzowi, żeby ten pozwolił mu zorganizować zabawę taneczną?

Autor ma trudną do zaakceptowania manierę mieszania wątków, pisania o bohaterach bezosobowo, przez co często czytelnik gubi się próbując odnaleźć o kogo tym razem chodzi. Po co utrudniać w ten sposób odbiór książki?

I na koniec- nie wierzę autorowi. Nie wierzę we wpleciony do powieści wątek romantyczny, nie wierzę w powody stoczenia się kilku głównych bohaterów, nie wierzę w zdolności konstruktorskie osoby opisywanej przez całą książkę jako skończonego alkoholika, nie wierzę w alkoholizm osoby opisywanej w całej książce jako źródło cnót wszelakich, nie wierzę... Przez tę niewiarę w zasadzie żadnej z postaci nie polubiłem, każda wydała mi się nierzeczywista.

Autor może i pomysł miał dobry, wyszedł z tego talerz pełen potraw, z których tylko kilka jest apetycznych, a całą resztę można bez żalu odstawić.

"Chciałem dobrze, wyszło jak zawsze". To często nadużywane w publicznym obiegu zdanie idealnie pasuje zarówno do moich odczuć związanych z czytaniem tej książki jak i z intencjami autora. Ja chciałem przeżyć na nowo historie pamiętane z wczesnego dzieciństwa i związane z czasami schyłku PRL i początku lat 90-tych, natomiast autor niewątpliwie miał pomysł na napisanie...