To, że lubię Bukowskiego nie jest żadną tajemnicą, chociaż czasami wolałabym, żeby było. Największym pisarzem dla Charlesa był John Fante, który zupełnie zapomniany, pod koniec życia, właśnie dzięki temu moczymordzie i jego publicznym pochwałom przestał przymierać głodem. Kim bym była, gdybym nie sięgnęła po jego twórczość?

Oczywiście nie rozeznałam się wcześniej w temacie, tylko wbiegłam do biblioteki, sprawdziłam, gdzie leży Fante, i szybko zgarnęłam z półki to co było dostępne. Trafiłam na Pełnię życia. Duże było moje zdziwienie, gdy zaczęłam czytać i nie znalazłam tam nic z tego o czym pisał Hank. Znalazłam za to prosty i dosadny styl, naturalność, spokój.

Główny bohater myśli, że ma już wszystko poukładane. Myśli sobie: nareszcie! Oczywiście nic nie jest poukładane, ale też nie wali się w jakiś spektakularny sposób. Proza życia. Co z tego, że żona jest w ciąży, skoro przez humory nie można się z nią dogadać tak jak kiedyś? Co z tego, że dom jest kupiony, skoro zjadają go korniki? Co z tego, że ojciec i matka chcą pomóc, skoro z założenia pomoc rodziców jest denerwująca, głównie dlatego, że to oni?

Lubię takie książki, taki styl, prostotę.

8/10 - o sensie życia, bez patetyzmu czy nadęcia.

To, że lubię Bukowskiego nie jest żadną tajemnicą, chociaż czasami wolałabym, żeby było. Największym pisarzem dla Charlesa był John Fante, który zupełnie zapomniany, pod koniec życia, właśnie dzięki temu moczymordzie i jego publicznym pochwałom przestał przymierać głodem. Kim bym była, gdybym nie sięgnęła po jego twórczość?

Oczywiście nie rozeznałam się wcześniej w...